Eerst de aanval (Spellenland 2)

Agricola

Als dat het doel van het spel was dan hadden ze gewonnen. Want ze waren er allemaal en toen ze thuiskwamen bleken er nog veel meer spel-geesten hen op te wachten, met soep en verzorging, met applaus en gejuich. Met hun spel te spelen, want daar kikkerde een spel-geest nog het meest van op. Bovendien konden ze zo merken of er geen demon de plaats van één van hen had ingenomen. Ze legden Agricola op een bank. Hij reageerde nog steeds niet.

"Is er iemand die zijn spelregels kent?" vroeg iemand in rijkelijke blauwe kledij. Hij had een kroon op zijn hoofd net zoals Schaken, maar hij stond niet in een vakje. Hij zocht in de doos van Agricola. "Ze zitten hier niet bij."

"Ik," zei Tzaar. "Maar ze zijn niet simpel. Je hebt plaats nodig en tijd. Het gaat over bouwen en dieren en graan en eten... Een boerderij. Je bouwt een boerderij."

"Dat klinkt niet slecht," zei de man. "Mijn eigen spel gaat over het bouwen van een kasteel en een stad, dus dat zal me wel lukken. Ik heet Caylus, trouwens."

Ze haalden een tafel, groter dan die uit de school of waar dan ook in het demonenrijk, en zetten het naast het bed.

"We moeten zijn spel spelen," legde Caylus uit. "Zodat hij weet dat we hem nodig hebben."

"Ik..." begon Tzaar. Wist hij die spelregels nog wel? Allemaal? Wat als hij zich vergiste? Hij keek naar zijn vriend.

"Ik wou altijd al je spel eens spelen, Agricola," zei hij. "Nu zullen we het doen ook en we zullen alle rondes spelen. We hebben tijd genoeg."

Hij legde de actievelden in het midden en de grondstoffen opzij. Een erfveld voor Caylus en één voor hemzelf. Caylus stelde enkele vragen en telkens wist hij het antwoord. Ze speelden. Ja, het was een lang spel, langer dan een Tzaar zelfs tegen demon-Tamsk, maar dat kwam niet door het wachten. Het kwam doordat er zo veel te doen was en zo leek het dan weer juist snel te gaan, was er alweer een oogsttijd terwijl je nog zo veel wilde doen...

Het was een boeiend spel. Helemaal anders dan wat hij tot nu toe gespeeld had. Caylus leek er hetzelfde over te denken.

"Dit spel mag niet in vergetelheid raken. Hoor je me Agricola? Kom terug, kerel."

De laatste oogsttijd, nog een keer gewassen van de velden halen en gezinsleden eten geven en dieren laten kweken en...

"Nu tellen we de punten," zei Tzaar. "Wil jij dat doen, Caylus? Ik ben nooit goed geweest in rekenen."

"Geef maar hier," zei Caylus. Misschien had zijn spel ook punten, van die dingen die je moest optellen en je won als je er het meeste van had. Ze telden maar halverwege kwamen ze een probleem tegen.

"Telt het graan dat op je velden ligt ook mee?" vroeg Caylus. Dat wist Tzaar niet. Tot nu toe was hij nog nooit voorbij de eerste ronde geraakt. Hij was al blij dat hij met redelijke zekerheid kon zeggen wat de latere actievelden betekenden.

"Ja," hoorden ze iemand naast hen zeggen.

"Agricola!" riepen ze uit. De boer kreeg Caylus in het oog en krabbelde verschrikt recht.

"Mijnheer Caylus," zei hij met bevende stem. "Was het verkeerd?"

Hij trok zijn T-shirt uit, draaide zich om en bukte zich. Zijn rug zat onder de striemen, sommige in korst, andere nog in bloed.

"Mon Dieu!" riep Caylus uit. "C' est affreux!"

"Ik haal de dokter," zei Tzaar. Hij rende zo snel hij kon, en dat betekende dat hij af en toe een stoel of een tafel omverduwde. Dat was beter dan iemand hier te slaan, dacht hij, en Agricola had hem nodig. Hij had een dokter nodig.

Niet lang daarna kreeg Agricola de verzorging die hij nodig had.

"Je moet dat spel ook afwerken," zei de dokter, een lange vrouw die Pandemic heette. "Dat is belangrijker nog dan ontsmetting en pijnstillers. Die werken alleen maar op ons uiterlijk. Spelen is de essentie."

"Graan op de velden telt dus mee," zei Caylus.

"Was... was het juist?" vroeg Agricola met bevende stem. "Krijg ik dan... eten... alsjeblieft? Mijnheer Caylus?"

Tzaar en Caylus keken elkaar aan.

"Mon Dieu," zei Caylus nog maar eens. "Hij heeft een tegenhanger van mij ontmoet. Ik wist niet eens dat die bestond!"

"En die gaf hem geen eten," vulde Tzaar aan. Hij rende nog maar eens weg, terwijl Caylus verder de punten telde.

Twee borden soep. De aanblik van de bebouwde erfvelden, koeien in een weide en een schaapje in het huis, Caylus die de score aankondigde. Agricola knapte zienderogen op, al wierp hij af en toe een schichtige blik naar Caylus.

"Je hele spelbord staat op je tuniek," zei hij plots. Hij wees naar Caylus. "Niet alleen het kasteel."

"Agricola," zei Tzaar. "Ben je klaar voor een lange uitleg?"