Mr. Suarez

Kabanata 2: Marco Villanueva

-
As I laid down here at the grounds and starred into the sky. I keep thinking the things happened these past 2 months. Ang una ay nawala si tito Michael at mas nag hihirap ako ngayon sa puder nila tita Marg. Pangalawa, hindi ko alam kung saan ko kukunin ang pang gastusin ko sa araw-araw. Kahit na may allowance ako from school every month hindi parin sapat dahil binabawasan iyon ni tita Marg. Labag man sa parte ko ay wala akong magawa.

Simula nang kinukuhanan ako ni tita Marg sa allowance ko ay iniisip ko na lamang na bayad ko iyon sa pag papatira at pagpapakain nila saakin sa bahay nila. At walang kamalay malay ang Tito ko dun.

Tito Michael does not know anything. Except na lang sa pag kukunwaring okay kami ni Tita Marg at Mika tuwing kasama namin siya. Gusto ko man sabihin sakanya ay natatakot ako kay tita Marg.

I sighed heavely and vanished the thought in my mind.

Mag hahanap nalang ako ng part time job. Since half day lang naman ang pasok ko pwede ko pang masingit sa schedule ko ang pag ta-trabaho.

Napa-tango ako sa aking naisip.
If I will let myself drown with those thoughts. Walang mangyayari saakin.

"Hey Bea." Bumungad sa harapan ko si Marco.

Napaupo naman ako sa gulat.

"H-hey Marco, why are you still here?" Tanong ko. Dapit-hapon na ah. Dapat kanina pa 'to nakauwi.

"Training." Maikling sagot niya. Oo nga pala't athlete 'to sa basketball. Katabing building ng grounds ang basketball gym kaya siguro napansin niya ako.

"Ahhh oo nga pala."

"What about you bakit nandito ka pa? Where's Trish?"
Tanong naman niya saakin.

"Umuwi na si Trish nang matapos ang klase. Ako naman napagtripan ko lang na tumambay dito after kong matapos sa pag susulat ng notes." Kahit ang totoo ay pumunta ako dito kasi gusto ko lang talagang mapag isa at mag isip-isip.

Masarap tumambay dito sa grounds pag hapon na at hindi na masakit sa balat ang araw. Malamig ang hangin na dadapo sa balat mo dahil sa mga punong nakapalibot dito atsaka tahimik.

"Ahhh. Hindi ka pa ba uuwi? Sabay ka na sakin." Pagyaya sakin ni Marco. May sarili na kasi itong sasakyan.

"Sige. Baka mahirapan na din akong sumakay eh." For sure punuan na ang mga jeep dahil labasan na ng mga studyante from different schools ngayon.

Habang nasa biyahe ay tahimik lang kaming dalawa. Tumingin nalang ako sa may labas ng bintana to withraw the akwardness. Tinanaw ko ang papalubog na araw. Nag halo ang kulay kahel at pula sa kalangitan.

Ito ang unang beses na nakasakay ako sa kotse ni Marco. Halatang bago pa ito kung titingnan. His parents gave it to him on his birthday last month. I was there kaya alam ko.

"Huwag muna ipasok ang sasakyan mo Marco. Mag lalakad nalang ako mula dito hanggang sa bahay." Sabi ko nung makarating kami sa labas ng subdivision. Kapag nakita ako ni Mika na kasama ko si Marco ay paniguradong malalagot na naman ako.

"Is there any problem?" Takhang tanong saakin ni Marco.
Yes. I want to say it but in the end I chose to hide it and not tell him.

"No. Nothing Marco."

"Gusto ko lang na lumayo muna na sayo. Dahil natatakot nako sa pwedeng gawin ni Mika sakin." gusto ko mang idugtong pero huwag nalang. Ayokong madamay pa si Marco sa problem ko.

Ngumiti nalang ako para mapanatag ang kalooban niya.

He sighed.

"You sure?"
Hindi parin siya kumbensido.