Entangled (18+)

The decision is made

Ik zit, met mijn knieën opgetrokken, in een deken gewikkeld op de stoel waarin we net de liefde hebben bedreven. Ik kijk naar Mas die zijn broek aantrekt en zich langzaam omdraait. Mijn ogen glijden over zijn welbekende spieren. Ik zie dat hij zijn glas oppakt en naar een kast loopt. Als ik zie dat hij alcohol in zijn glas giet kan ik mijn mond niet meer dichthouden. 'Waarom doe je dat?'

Hij blijft stil totdat hij klaar is met ingieten. Hij pakt het glas op, draait de alcohol rond, ruikt eraan en neemt een sip. 'Het maakt me rustig.'

Ik leun met mijn elleboog op de leuning van de stoel. Mijn hoofd leg ik op mijn hand en ik sluit mijn ogen. Ik probeer de tranen weg te dringen. 'Alcohol verpest alles.' Murmel ik zacht.

Plots voel ik een hand op mijn wang, waardoor ik mijn ogen open. Ik zie Mas me met een bezorgde blik aankijken. 'Wat is er engel?' Zacht schud ik mijn hoofd, waardoor zijn hand van mijn wang afglijdt. Ik ga weer recht op zitten en ik kijk in zijn zachte bruine ogen. Een beeld flitst door mijn hoofd van mijn vader die me minachtend aankijkt. De tranen vormen zich in mijn ogen en Mas tilt me op. Hij gaat zitten op de stoel en duwt me tegen zich aan. 'Meisje toch.' Hij drukt een kus op mijn kruin. Ik probeer zo diep mogelijk in hem te kruipen, omdat ik zijn liefde nodig heb. Zijn sterke armen wegen niet op tegen de geur van de alcohol die me terug voert naar vroeger.

Langzaam probeer ik me los te maken. Verbaasd kijkt hij me aan. 'Het is goed, laat me maar los.'

Zijn ene wenkbrauw schiet omhoog. Zijn hand gaat naar mijn wang en door zijn tedere gebaar voel ik dat het nat is. 'Het ziet er niet goed uit.' Zijn handen pakken de mijne vast. Hij kijkt me diep in mijn ogen. 'Praat met me, wat is er?'

Een humorloos lachje ontsnapt uit mijn mond. 'Jij praat ook altijd met mij, dus je weet wel hoe je het moet brengen hé?'

Verward kijkt hij me aan. 'Het gaat nu om jou, je weet dat je alles tegen me kan zeggen.'

Ik laat me van zijn schoot af glijden en ik toren boven hem uit. 'Ja, net zoals dat het om jou gaat, maar ik begrijp dat jij niet alles tegen mij kan zeggen.' Ik sla mijn armen over elkaar. 'Dat kan ik dus blijkbaar ook niet bij jou.'

Hij staat op en glijdt met zijn arm om mijn middel. Hij trekt me tegen zich aan en ik voel zijn warme adem in mijn nek. 'Je hoeft jezelf niet groot te houden. Je mag me vertellen wat er aan de hand is, als je ervoor kiest om dat niet te doen is dat ook goed.' Hij geeft een zachte kus in mijn nek voordat hij me loslaat en me weer aankijkt.

Mijn hart krimpt ineen bij het zien van zijn teneergeslagen blik. Ik weet dat het niet eerlijk is wat ik doe, maar hij moet begrijpen dat het voor mij ook niet makkelijk is als hij niet praat. 'Ik vind gewoon dat je van de alcohol moet afblijven. Als je er eenmaal mee begint, is er geen stoppen aan.'

'Als jij dat wilt lieverd, dan stop ik ermee.' Zijn poging tot een glimlach mislukt jammerlijk en strak kijkt hij me weer aan.

Zo plotseling als het weer kan omslaan verander ik het onderwerp. 'Cleto gaat naar het kamp hé?' Hij slaat zijn blik neer. 'Ik wil dat je me aankijkt als je het zegt. Ik moet weten waar ik aan toe ben.'

Zijn blik gaat weer omhoog en triest kijkt hij me aan als hij knikt. 'Er is geen ontkomen aan. Ze hebben ons verzoek afgewezen, hij gaat geheel naar het interne kamp.'

Het zou als een klap in mijn gezicht moeten voelen, maar gek genoeg daalt er een soort rust op me neer. Eindelijk verlost van de onzekerheid. 'Oké, tot wanneer hebben we?'

Hij draait zijn ogen weg als hij antwoord geeft. 'Nog 4 dagen, op zijn verjaardag zal hij met ze meegaan.'

Ik mag mijn emoties niet de overhand laten nemen en ik moet het praktisch bekijken. 'Wat moeten we doen voordat hij weggaat?'

Zijn blik gaat omhoog en hij kijkt me onderzoekend aan. 'Vindt je het oké dat hij weggaat?'

Ik draai me om en loop richting de deur. 'Er zijn vast genoeg dingen die we nog moeten doen voordat hij weg gaat.'

'Saar, stop, je bent aan het weglopen.' Zijn kalme stem klinkt door de kamer en laat me direct stil staan. Hoorbaar adem ik in en uit, om alle emoties uit te bannen. 'Ik weet dat je het zwaar hebt. We zouden erover praten, nu is de tijd.'

Ik draai me in een ruk om. 'Dus jij beslist wanneer het tijd is om te praten? Als ik wil praten loop je weg en vermijd je mij. En nu vind JIJ dat we moeten praten, want het is nu de tijd.' Woest loop ik op hem af en ik kijk hem recht in zijn ogen die wonderbaarlijk genoeg openheid uitstralen. 'Egoïstische zak die je bent. Alles moet gaan zoals jij wilt en je denkt niet aan mij.'

Hij gaat met zijn hand door zijn haar. 'Ik denk dat het nu de tijd is, aangezien we zeker weten dat hij volledig naar het interne kamp zal gaan.' Ik ben zo ondersteboven van zijn reactie dat ik niet weet wat ik erop moet zeggen. 'Ik weet wat er gaat gebeuren. Ik vind dat we als gezin zijnde met zijn vieren er even tussenuit moeten en onze laatste dagen samen doorbrengen.' Zijn woorden raken een gevoelige snaar en langzaam druppelen er tranen uit mijn ogen. Hij blijft voor me staan en ik zie de zachtheid in zijn ogen terug komen. 'Het doet me pijn om je zo te zien. Ik wil je heel graag vasthouden, mag ik?' Niet in staat om een woord uit te brengen knik ik. Als zijn armen om mij heen glijden gooi ik alles eruit. Het verbaast me dat hij vraagt of hij me mag vasthouden. Hij heeft veel geleerd van voorgaande keren. Het doet me pijn dat het zo overduidelijk is dat Cleto weg gaat. Alle vermoeidheid en vechtlust die ik heb gevoerd de afgelopen jaren komen er nu uit. Ik heb zo mijn best gedaan en het heeft helemaal niets uitgemaakt.

Zijn handen vormen zich om mijn wangen. Hij duwt ons iets van elkaar zodat hij me kan aankijken. 'Wat zeg je ervan dat we met zijn vieren weggaan? Er even tussenuit en volop genieten van elkaar?'

'Ja,' klinkt mijn schorre stem.

Ik zie de bewondering in zijn ogen staan als hij spreekt. 'Je bent een sterke vrouw, ik hou van jou.' Hij geeft me een kus om me vervolgens weer tegen hem aan te duwen.