Ah..Gece gökyüzünde ne güzel parlıyordu Venüs,asil ve güçlüydü.Yıldızlar ondan dolayı sönük duruyordu.Çok güzeldi,o kadar güzeldi ki insanlar ona ilah deyip tapındılar...Gözkamaştırıcıydı Venüs.
İlk başlarda durumundan memnundu Venüs.Böyle büyük ün,hayranlık,güzellik...Kim memnun olmazdı ki?
Fakat Venüsün hayali bu değildi.O mutluluk istiyordu.Güzel olursa,ona tapılırsa mutlu olacağını düşünüyordu.Ama hayır,aradığı bu değildi..
Yalnız kalmışdı Venüs bu koca evrende
Çünkü kibirliydi Venüs, kendisi bunun farkındaydı.Ama doğru değil mi?-kimse ona layık değil,kimse onun kadar güzel değildi.Venüs olmaktan gurur duyuyordu.Venüs herkesten üstündü ve o-da bundan besleniyordu.Ancak ona hayranlık duyanlara acıyordu.Düşünürdü içinden "Ben olmak istemezdiniz emin olun,ah,kimse benim yaşadıklarıma katlanamazdı".
Ünü onu mutsuz ediyordu,ama sıradan da olmak istemezdi.
Düşünceleri tam oturmamıştı Venüsün,ihtiyaç duyduğu şeyin ne olduğundan emin değildi.Kendisini tanımıyordu Venüs.Kimdi o?Ah,düşününce daha da kötü oluyordu.
Acı çekiyordu Venüs.Desteğe ihtiyacı vardı.Onu anlayacak biri..Ama yoktu,kimse anlamıyordu onu.Böyle büyük görkeme sahipken neden hâlâ memnun değilsin diyordu herkes.
Kimsenin acısını anlayamayız.Bazı kişiler anladığını iddia ede bilir.Keşke gerçek olsaydı..
Ama bu kişisel çıkarlara dayanıyordu,onu dinleyip anladıklarını söylemelerinin sebebi ona ihtiyaç duymalarıydı.Kişisel çıkarlar..
Varlığına nefret ediyordu Venüs.Neden var olmuştu ki?Hep bir varoluşsal bunalımdaydı.Fakat yok olmak istemiyordu.İlginç değil mi? Varoluşa bir kere maruz kalan biri asla yok olmak istemez.Kendisini yok etse bile..Bu lanet olası istek hep yaşar.
Zaman geçiyordu..Venüsün aklında hep tek bir soru vardı:"Neydi Mutluluk?Elindekilerle yetinmek mi?İsteklerimizi gerçekleştirince yaşadığımız kısa haz mı?Yoksa sadece arzulanan bir Ütopya mı....
