Revenge

03

Hoofdstuk 3

'Hmm, Mia,' murmelde Carel terwijl hij door mijn arm vast te pakken probeerde te zorgen dat ik in bed bleef, 'blijf nou nog even liggen.'

'Ik moet je zo meteen ook alweer missen,' hij trok een pruillip.

'Ja, voor een dagje maar,' gniffelde ik. 'En ik moet me echt zo gaan klaarmaken.'

Ik zou vanmiddag met Victoria en Kirsten lekker gaan bijkletsen en daarna mijn eigen appartement weer gaan bewonen, want het was alweer een lange tijd geleden dat ik daar voor het laatst was geweest.

'Dat zijn dan 24 uur te veel,' Carel probeerde de zin zo serieus mogelijk uit zijn mond te laten komen, maar kon het ook niet onderdrukken om even te lachen.

'Oké dan,' ik gaf me aan hem toe, sloeg de deken over me heen en kroop tegen Carel aan.

'Hèhè,' zei hij. 'Eindelijk.'

'Zeg, over die verjaardag van je broertje morgen, hè,' begon ik zachtjes.

'Ja, wat is daarmee?' Carel keek me glimlachend aan.

'Ik weet niet zo goed wat ik aan moet.'

Carel schoot in de lach.

'Mia de Jong,' gniffelde hij, 'het interesseert mij of mijn ouders echt niet wat je aan hebt. Je bent namelijk altijd mooi. Al ga je morgen in een vuilniszak.'

'Een vuilniszak is echt ontzettend lelijk en vormloos, Caar. Dat zou mij echt niet staan,' wierp ik direct tegen.

Carel begon heel hard te lachen. 'Misschien wordt het wel een trend als jij een post op Instagram doet met een vuilniszak aan.'

'Ja, vast,' grinnikte ik.

-

'Barca was leuk, maar ik heb Amsterdam toch wel gemist, hoor,' beantwoordde ik Kirstens vraag over welke stad ik nou het leukste vond. 'Al was het weer in Barcelona wel een stuk lekkerder.'

'Ik ben het helemaal vergeten te vragen, maar hoe was het gisteren met meneer Eiting?' Victoria wiebelde met haar wenkbrauwen.

'Ja, dat wil ik nu ook wel eens weten,' Kirsten sloeg haar armen over elkaar heen. 'Vertel op, Mi.'

We zaten bij Victoria op het dakterras, waardoor we prachtig uitzicht hadden over de stad. Woensdag, over vier dagen, zouden voor Victoria en mij ook de trainingen beginnen. Kirsten was al eerder begonnen met trainen, omdat zij geen WK gespeeld had en dus al eerder vakantie had gehad.

'Gewoon leuk,' ik haalde mijn schouders op.

'O ja?' Victoria trok haar wenkbrauwen op. 'Waar komt die zuigzoen in nek vandaan dan?'

Ik voelde mijn gezicht knalrood worden. In de haast naar Victoria's appartement was ik helemaal vergeten om de zuigzoen te bedekken met een laag foundation.

'Ja, leg dat maar eens uit, mevrouw De Jong,' grijnsde Kirsten.

'Nou ja,' begon ik. 'We waren aan het zoenen en dat ging er op een gegeven moment wat wilder aan toe. Maar voor de rest is er niks gebeurd.'

'Weet je dat ik er geen zak van geloof?' gniffelde Kirsten.

Ik haalde mijn schouders op. 'Dan geloof je het niet.'

Als ik ergens geen zin in had, dan was het wel om mezelf te gaan lopen verdedigen.

'Maar vertel, wat hebben jullie nog meer gedaan? Hij kwam je ophalen van Schiphol, toch?' wilde Victoria weten.

'Carel kwam me inderdaad ophalen. We zijn daarna naar zijn appartement gegaan en we hebben later in de avond sushi besteld.'

'Maar genoeg over mij. Kirst, volgens mij heb jij ons ook nog wat te vertellen over Curaçao,' ik begon te grijnzen. 'Want ik heb het idee dat ik niet de enige ben die hier verliefd is.'

Kirsten was op vakantie geweest naar het altijd zonnige Curaçao. Ze had daar een jongen ontmoet, maar was daar nogal vaag over geweest.

Kirstens wangen liepen langzaam aan steeds roder aan. Het leverde haar een knipoog op van Victoria.

'Ik ben het wel met Mia eens. Je hebt ons nou wekenlang amper iets verteld, dus laten we simpel beginnen: hoe heet hij?'

-

'Ik doe wel open,' Victoria stond op. Het was inmiddels al wat later in de avond. Kirsten was al naar huis gegaan en Victoria en ik hadden haar appartement verruild voor dat van mij. 

'Je hebt een bos bloemen gekregen,' zei de brunette vrolijk. 'Vast van Carel, denk ik. Omdat hij je zo gemist heeft.'

Snel bekeek ik het kaartje om te lezen wat Carel geschreven had.

Ik weet wat er met Tristan gebeurd is, Mia. Zou hij nog leven? Voor mij een weet en voor jou een vraag.

Verder stond er geen afzender bij. Het was helemaal niet van Carel en door de tekst die op het kaartje stond, vormde er een brok in mijn keel.

'En? Staat er op het kaartje dat 'ie van Carel is?' wilde Victoria weten.

'Eh ja,' stamelde ik. Wat moest ik anders?

'Laat eens zien wat hij geschreven heeft.' En voor ik het doorhad, stond ze naast me en had ze het kaartje al gelezen.

'Mia, what the fuck is dit?' riep Victoria geschrokken. 'Dit is echt heel eng. Is dit een grap of zo?'

'Ik heb geen idee van wie het is of wat ermee bedoeld wordt, Vic,' fluisterde ik. Inmiddels liepen de rillingen toch wel over mijn lijf. Victoria had gelijk: dit was inderdaad heel eng. Waarom zou iemand zoiets doen?

'Er staat niet bij van wie het is, toch?' vroeg ze.

'Nee, volgens mij niet.' Ik bekeek de bloemen nog eens goed, maar ik kon de afzender of een naam nergens vinden.

'Denk je niet dat het een grap kan zijn, Vic? Dat iemand gewoon dacht: laat ik Mia eens flink in de maling nemen,' probeerde ik mezelf voor te houden.

Maar Victoria haalde niet-wetend haar schouders op. 'Ik durf dat niet te zeggen, Mi. Het is natuurlijk mogelijk, maar toch blijft het raar en vooral eng.'

'Ik kan hier niet blijven vannacht, dus ik ga Carel voor je bellen, oké? Ik wil niet dat je hier alleen bent, Mi.'

Ik knikte. 'Heel graag.'

Wie had dit gedaan? Waarom had iemand dit gedaan? Zou het een grap zijn?

Het waren stuk voor stuk vragen waar ik het antwoord niet van wist, maar waarvan ik hoopte dat de laatste vraag waar was.

'Hij komt er meteen aan,' vertelde Victoria. En inderdaad, na tien minuten stond Carel voor de deur.

'Hé, gaat het een beetje met je?' Hij sloot mij gelijk in zijn armen. '

'Een beetje.' Ik voelde hoe Carel mij dichter tegen zich aandrukte.

'Het komt allemaal goed, Mi. Oké? Dat beloof ik je. Wie dit gedaan heeft, zal hier zeker niet zonder straf mee weg komen. Daar ga ik voor zorgen.'

'Dank je, Caar,' glimlachte ik zwak naar hem. Hij begeleidde me naar de bank.

'Ik denk dat het gewoon een grap is,' Victoria drukte een kop thee in mijn handen. 'Ik kan er maar niet bij met mijn hoofd.'

'Ik hoop het ook, maar wat als het geen grap is? Wat als het echt is?' Ik stond op van de bank.

'Mia, rustig. Ga nou even zitten,' zei Carel, maar het was tevergeefs; ik kon alleen nog maar aan één ding denken: waarom probeerde iemand mij bang te maken?

'Wat als diegene die deze bloemen gestuurd heeft ook de dader is van wat er met Tristan is gebeurd?'

'Mia, laten we nou geen overhaaste conclusies trekken,' hoorde ik Victoria ergens in de verte zeggen, maar ik luisterde al niet meer.

'Misschien heeft hij of zij Tristan ook wel vermoord. En misschien heeft de dader Tris eerst ook wel maandenlang dit soort dingen gestuurd en probeert diegene nu hetzelfde bij mij te doen. Wat doen we dan?' riep ik gestrest uit.