Sevgili Taehyung,
Gitmeden önce sana her şeyi anlatmaya karar verdim.
Ama sözlerimle değil.
Karşına geçip konuşursam beni dinlemeyeceğini biliyordum.
Fazla uzatmayacağım.
Annem beni dört yaşımdayken terk etti.
Babam da annemin bizi terk etmesinden sürekli beni sorumlu tuttu.
Bunun için yıllarca beni dövdü ve bana yapmadığını bırakmadı.
O gün 9. Yaş günümdü. Ve babam bana doğum günü hediyesi vereceğini söyleyerek beni odasına götürdü.
Baba sevgisi görmeyen küçük bir kız olduğumdan sevinip hiç düşünmeden peşinden gitmiştim.
Hediye bekliyordum. Hayatımda ilk kez mutlu olmak istiyordum.
Ama öyle olmadı.
Babam o gece bana tecavüz etti. 9 yaşına giren küçük kızına verdiği hediye bakireliğini elinden almak oldu.
Ertesi gün beni bir bara götürdü ve beni orada satacakken abin içeriye girdi.
Beni onların elinden kurtarıp yanına aldı. Beni eğitti ve beni sevdi.
Hayatımda ilk kez birisi beni sevmişti.
Ama senin öfken o kadar gözünü kör etmişti ki küçük bir kıza hayatında ilk kez sevgiyi tattıran adamı öldürecek kadar aşağılık olduğumu düşündün.
Onu ben öldürmedim Taehyung.
Babam o gece kaldığımız yeri bastı. Beni öldürmeye çalıştı.
Elim ayağım birbirine dolandığından o geceye dair hatırladığım tek şey yüksek bir silah sesinin ardından Hoseok'un bana sarılıp kollarımda can vermesiydi.
Babamdan beni bir kez daha kurtarmıştı.
Ama o beni defalarca kurtarmış olmasına rağmen ben onu kurtaramadım.
Kendimi suçlamamın sebebi buydu.
Üzgünüm Taehyung.
Abini kurtaramadım.
Onu orada bırakırken bir parçam da onunla beraber gitti.
Bir gün benden intikam alacağını biliyordum.
Ve Taehyung ,
Hoseok'u ne kadar çok sevdiğini bana gösterdiğin için teşekkür ederim.
Üzgünüm ama daha fazla yanında kalamam. Buna katlanabileceğimi sanmıyorum.
Beni öldürmeliydin.
Bunu yapmamak senin en büyük hatandı.
Ve şimdi bu hatan yüzünden ömür boyu içinde bir yumruyla yaşayacaksın.
Yaşadığımı bilmek canını acıtacak biliyorum.
Ama emin ol artık ben bile yaşadıklarını hakettiğini düşünüyorum.
Hoşçakal.
-Rachel
