August Lies

A Rainy Afternoon

Maaga pa lang ay umalis na sina Neige papuntang Germany. Dapat ay nasa paaralan na sya ngayon upang mag take ng exams nila ngunit hindi iyon natuloy sa isang hindi inaasahang pangyayari.

Ngayon ay walang kabuhay buhay syang naghihintay na lumabas ang kaniyang kapatid na si Zegnier at ang kanyang ama at ina na kasalukuyang may pinag uusapang importante kasama ang family doctor nila.

Hindi nya alam kung ano ang dapat nyang gawin sa sitwasyon na naroon sya. Mahigpit na napahawak nalang sya sa kanyang puting bestida at kinagat ang ibaba ng kanyang labi.

Mahirap ang nangyayari pero kinakailangan na maging matatag sya at patuloy na ngumiti.

Hinihintay pa sya ni Niccolo.

Isang oras ang lumipas ay hindi pa rin lumalabas ang kaniyang pamilya.

Dumaan ang isa pa at hindi pa din sila lumalabas.

Dapat sana ay kasama sya loob at nakikinig kung ano ang sasabihin ng doctor ngunit sya mismo ang tumanggi dahil ayaw nyang malaman kung ano man ang sasabihin nito.

Sapat na ang lahat ng narinig nya noong nakaraang limang taon sa unang araw ng Augusto.

Ayaw nya ng marinig pa ang mga sasabihin nito dahil pakiramdam nya ay mabibiyak na sya sa loob at labas. Baka hindi nya makaya at bumitaw na lang sya ng basta basta.

Dumating na ang hapon at pababa na ang araw ngunit hindi pa din lumalabas ang kaniyang magulang at si Zegnier.

Sa kasalukuyan ng kanyang paghihintay ay biglang may kumalabog sa loob ng silid at kasabay nuon ang biglaang kulob at kidlat.

Ang susunod nya nalang na narinig ay ang malakas na iyak ng kaniyang ina na umabot sa labas ng silid na iyon.

At tanging nagawa lang nya ay ang tignan ang asul na pinto na iyon. Ngunit sa pagtagal ng kanyang pagtingin ay para bang dahan dahan ay nalulunod na sya at di nya makaya.

Di man lang nya namalayan ang malakas na bugso ng ulan sa labas.

Ngunit ng mapansin nya nga iyon ay napatayo nalang sya at lumapit sa bintana upang dumungaw sa labas.

"It's raining hard."

Ang tanging nasabi nya at tumingin sa mga halaman at kakahuyan na nababasa sa ulan at paulit ulit na binabangga ng hangin.

Ngunit kahit na tila pilit na patuloy na tinutumba ng hangin ang mga puno ay bumabalik pa din ito sa posisyon nito.

May mga halaman din na bahagyang nakahiga na ngunit hindi nakatumba dahil sa likuran nito ay may iba pang halaman na umaalalay dito.

*creak*

Biglang napalingon si Neige sa kaniyang likuran at nakita si Doctor Morrow. Ng tignan sya ni Dr. Morrow ay alam nyang hindi maganda ang napag-usapan nito at ng kanyang mga magulang. Dahil kitang kita nya ang awa at dismaya sa mga mata nito.

Pati na ang mga tunog na narinig nya mula sa silid na iyon.

pilit na ngumiti ang doctor sa kanya at ganun din sya. Lumapit naman ito sa kanya at napatungo nalang sya. Dahil ayaw nyang makita ng doctor ang kanyang mga luha.

"I'm...hoping for the better.." ang sabi nito na nakatungo din.

It's better than saying sorry

"But it won't..right?" Tanong nya sa doctor at tumingin sa kanya at alam nyang punong puno ng lungkot ang mga mata nito.

"Don't loose hope child..even if as of the moment there is no hope..you will get better.." sabi nito

Looking down again, Neige gritted her teeth and clenched her fists to remind her not to burst.

"Please stop lying to me Dr. Morrow...there us no cure for this disease..." ang tanging nasabi nya at nagsimula na ngang tumulo ang kaniyang mga luha

"You don't know what will happen tomorrow. That's wh--"

"Please just stop...I'm sick of it...I'm sick of you adults lying to me..to Zegn.." mahinang sabi nito habang nakatungo pa din

Sa sinabi nya ay natahimik nalang ang doctor. Ilang segundo ay kumilos na ito. Nilagay ang kanyang kamay sa kanyang balikat at tinapik ito

"Even so...I still won't stop hoping things to get better.." sabi nito at tumalikod na sa kanya at muli na namang kumulob at kumidlat.

***

Gabi na ngayon at hindi pa din tumitila ang ulan. Tahimik lang na nagbabasa si Neige ng libro na basta basta nya lang hinila sa lalagyan nito sa kanilang study room.

Sa kalagitnaan ng kanyang pagbabasa ay pumasok sa kanyang silid si Zegn na bahagya pang namumula ang mga mata.

"Reading again..."aabi nito at umupo sa tabi nya

"It's all I could do..." sabi nito at isinara ang libro

"Neige.." tawag nito sa kanya ni Zegn at hinawakan ang kanyang kamay at ngumiti

"Your hand is so warm sis." Sabi nito at kinuha ang kamay ng kapatid at inilapit sa kanyang pisngi tila nais pang damhin ang kainitan nito.

"I wish I can keep holding your hand like this forever.." sabi nito at tumulo ang mga luha nito

"I wish I can be with you longer..."sabi nito sa kanya at ng tumingin ito sa kanyang kapatid ay nakita ni Zegn ang kalungkutang ndarama ng kapatid kaya ay napayakap nalang sya sa kanya.

"The world is unfair...It's cruel..." sabi nito habang umiiyak.

"No it's not.." sabi ni Zegn at tumingin sa labas.

"Look outside..the rain is equally pouring on everything. The plants, the trees, buildings and all..it's not choosing where to pour and who to soak, everyone gets wet.." sabi nito sa kanyang kapatid at niyakap at hinaplos ang mahaba nitong buhok.

"No..not everyone..what about those with coats and umbrellas? what about those inside houses? They don't even get a tiny drop of it.." sabi nito at humigpit ang yakap sa kanyang kapatid

"Neige..even if you use an umbrella you'd still get the bottom half of your body soaked, even with a coat small amounts of water still manages to get in and even if you were fully protected by your house from the rain..water will still manage to enter it through the tiniest hole on the roof...and don't you forget..there are moments when you have to go outside even if it's raining..you can't stay holed up in your house forever.." sabi ng kanyang kapatid

"But..even so...I can't stop being afraid.." sabi nito

"I can't stop being afraid of loosing you Zegneir.."