Strings of Fate

Chapter 1

Questions

*hit*

"Wooooh!" Sigaw ng mga kabatch ko nang hindi na receive ng opponent namin ang bola for the last point.

We jumped in happiness knowing na natalo namin ang defending champion sa Volleyball Women sa school campus namin, ang St. Gabriel's Academy.

Tatalon ba ako kung natalo kami? Dejk.

Ang school kasi namin ay para lang sa mga talented students. TAKE NOTE: TALENTED

Ni hindi ko nga alam kung bakit ako nakapasa at nakapasok sa school na to!

Noong una nga eh hindi ko maisip kung bakit ako nandito eh. Ganda ko kase! Lewls.

Like wth am I doing here?!

So ayun, I'm on my junior year. Ganun pa din, maganda ako.

High school life is really the best! Pero pinakamasakit din. Hell life.

Well, magpapakilala pala ako. My name is Goddess Psyche este My name is Psyche Gaile Danfort. You should call me Gaile. Because if you call me with my first name, Psyche, you should prepare your coffin. I'll kill you, literally. Kidding.

My first name is pronounced like say-ki.

Ewan ko ba kung bakit may 'Psyche' sa pangalan ko. Parents ko naman ang nagbigay sa pangalan kong yan. Psh. Buti at may 'Gaile' pang natira sa name ko.

Well in fact, i dont feel like i'm a different one. I'm just a simple junior student who loves playing volleyball and a music lover too.

I play musical instruments too, like guitar, drums and organ. I like to sing too! Nasa akin na lahat.

I better receive a guitar than a bouquet of flowers with chocolates. Oh, the chocolate thingy is a joke. Chocolaaaates! *imagining*

As the announcer declaired that we are the back to back Champion in this years' Sportsfest. Nagmadali na kaming pumunta sa locker room para kumuha ng damit.

Ako yung tipo ng babae na naniniwala sa destiny, forever, sa fate, at happily ever after. Hindi ko alam kung bakit pero gusto ko lang talagang maniwala. But i don't feel like having a lovelife.

Like what i've said I really prefer chocolates! Chocolaaates!

Pero kadalasan nasasaktan ako. Parang baliktad diba? Kung sino pa yung naniniwala yun pa yung sobrang nasasaktan. Ang buhay talaga magulo no?

Ang hirap tanggapin na yung pinaniniwalaan mong mangyayari, nagdulot lang sa puso ko para masawi.

Masakit sa umpisa, oo.

Pero matututunan mo ding makalimot. Makalimot ng sakit at tumayo ulit.

"Gaile, una na kami," nawala ang iniisip ko nang tawagin ako ng team mate ko. Tapos na pala silang mag-shower at ako nalang ang naiwan at ang bestfriend kong si Kurtney Fiscer.

Isang babaeng pantasya ng lahat. Perfect siya kumbaga. Matalino, maganda, maputi mayaman, talented at lastly, mabait. Diba napakaswerte ko kasi bestfriend ko siya. Swerte din naman siya sakin eh, ganda ko kaya! Lels.

"Daydreaming nanaman bes? Napapadalas ata ah. Move on ka na ba talaga kay Renz bes?" sabi ni Kurtney nang mapansin na tulala nanaman ako.

Tama po ang naririnig niyo may ex-boyfriend ako. "Oo naman bes. You know me, i'm strong right?" wika ko. Yes. Ang he is Jaren Alexander De Leon. My first love who left me 1 month ago.

*flashback*

"Baby ang galing mo kanina ah!" sabi ko kay Renz na katatapos lang ang game at saka inabutan ng bottled water.

Kasama ko ngayon si best, syempre may crush siya sa varsity ng SGA short for Saint Gabriel's Academy.

At iyon ay walang iba kundi si Ashton Yexel Vibales. Siya lang naman ang team captain ng varsity na kinabibilangan ng baby ko. Siya din ang MVP for the past 3 years. And he's a senior student, crush ng bayan, mabait, gwapo, mayaman. San ka pa diba? Kaya bagay sila ni best eh!

"Thank you byy..." at isang matamlay na ngiti lang ang natanggap ko.

May problema ba kami?

Andaming naformulate na questions na isip ko...

Why is he acting like that? Did I annoy him that much? Or he doesn't really want me here?

Haay... I feel sad na tuloy. What is his problem?

"Bes!"

I was back to reality ng tawagin ako ni Kurtney at tinuro ang direksiyon ni Renz na palabas na ng gym.

His eyes met mine before totally disappeared from my sight.

I don't have a choice but to follow him.

There is something in me that wants to ask him something... something that will make everything he acts clearer for me.

Pero paglabas ko, wala na siya...

The next day sabay kaming naglunch. At nagkalakas ako ng loob na tanungin kung may problema ba kami.

"Hi baby" masayang sabi ko magpasok ko ng kotse niya. Hinintay niya ako sa patking lot ng school. Pero hindi manlang siya lumingon.

No response... At agad niya nalang pinaandar ang kotse.

Silence...

Ilang minuto rin na ganun ang paligid nang maisipan kong basagin ito.

"May problema ba tayo?" dahan dahan kong tanong sa kanya.

Halos masubsob na ko ng bigla nalang niyang hininto ang kotse.

"Let's end this" sabi niya. My whole body froze...

"Haha. Stop that baby, it's not funny" i forced being happy para hindi niya makitang nasasaktan ako.

"I'm not kidding, I just can't do this anymore" nakayuko niyang sabi.

"Renz joke mo lang to diba? Hindi mo naman ako iiwan diba?" sabi ko na nangingilid na ang luha. At pilit kinukuha ang kamay niya.

"Please, just forget about me. Forget about us. We're done" sabi niya. At saka binitawan ang kamay ko at binuksan ang pintuan ng sasakyan.

Hindi ko namalayan nasa harap na pala ako ng bahay namin kung saan niya hininto ang kotse kanina.

Pero bakit ganun parang ang lungkot din niya? Naaawa ba siya sakin?

Ayaw niya ba tong nangyayari? Pero bakit hindi niyabawiin yung mga sinabi niya? Bakit hindi nalang...?

Ang daya naman kasi eh! Mahal na mahal ko siya pero sinasaktan niya ako.

Ang sakit sakit na minahal ko siya ng buong buo pero ang kapalit pala nun ay sakit na kulang nalang ay patayin ka na.

Pagbaba ko ay lumabas na lahat ng luha na kanina ko pa pinipigilan.

I loved him so much but he ended up leaving me here with my heart broken into pieces.

With my heart shouting why did he do this to me? Why do I have to be hurt like hell?

I never thought it'll hurt like this. My heart want to shout but all I can do is cry. I can't breathe anymore. My chest starts to shallow.

The car started moving...

With the person I love most. The person I never thought would hurt me.

*end of flashback*

---

Hope you liked Chapter 1. Hoho it's like OMG nagawa kooo! Kyaaa. Thank you. Please support my story. Haha. Lovelots! :*

Follow me on twitter:

@mariansanityyy

And on Instagram:

@mariansanity_

~Marian