GECE MAVİSİ

2. Bölüm

Açıklaya bilirim mi evet açıklaya bilirim demişti. Neyi açıklayacaktı ki bu kadının kim olduğunu mu burada bu halde ne işinin olduğunu mu beni nasıl aldattığını mı dinlemek bile istemedim o an tek istediğim oradan o iğrenç insanlardan uzaklaşmaktı öylede yaptım zaten.

Sokağa çıkar çıkmaz durdurduğum ilk taksiye bindim ağlayamadım bile biliyor musunuz o an tek hissettiğim nefes alamadığımdı idrak edemiyordum hiçbir şeyi ne olmuştu ne yaşanmıştı o kapının ardında beynimde yankılanan o ses neydi yaşadıklarım gözümün önünden bir bir geçerken gözümden akan yaşların gömleğime döküldüğünü fark ettim durduramıyordum kendimi hıçkıra hıçkıra ağlıyordum taksici birşeyler söylüyordu ama ne dinleyecek nede cevap verecek gücüm yoktu elimle dümdüz yolu işaret ettim.

Arabanın ilerlemesiyle kendime gelmeye çalıştım ne yapacaktım ben şimdi nereye gidecektim kime gidecektim bu şehirde tek bildiğim tek yakınım oydu yapamazdım artık bu şehirde onun sesini duymak onu bir daha görmek dahi istemiyordum. Yapmam gereken tek şey buralardan gitmekti evet buradan gidecektim.

Taksiciye evi tarif ettim evin önüne geldiğimizde beni beklemesini söyleyerek eve çıktım. İlk olarak eve girip valizimi çıkararak eşyalarımı toplamaya başladım hazırladığım iki valizle geri bindim taksiye ve beni otogara bırakmasını söyledim acıyarak bakıyordu bana bir kaç kez ne olduğunu iyi mi olduğumu sordu verecek bı cevabım yoktu ne diyecektim aşık olduğum adam tarafından aldatıldığımımı kafamı sallayarak geçiştirdim. Susturamıyordum kendimi kafamın içinden olup bitenleri durduramıyordum bu nasıl bı acıydı ölüyormuşum gibi hissettirecek kadar kötümüydü yaşadıklarım. Yaklaşık bir saat sonra otogardaydım.

Nereye gidecektim ne yapacaktım inanın bilmiyordum. Tek çare olarak ailemin yanına İzmir'e dönmeye karar verdim. İlk girdiğim otobüs firmasına İzmir'e ilk arabanın kaçta olduğunu sordum şaşırmıştı bilgisayarın başında oturan çalışan tuhaf bir şekilde yüzüme baktı ağlıyordum hüngür hüngür duraksadı bı an, 45 dakika sonra İzmir otobüsünün olduğunu söyledi. Bir bilet alarak dışarı çıktım yanımda duran banka oturarak beklemeye,
başladım .

Evet şuanda buradayım otobüste durduramadığım ağlamamla otobüse binenlerin bana tuhaf bakışlarını izliyorum ama şuan hiçbir şeyi umursayacak durumda değilim.

Hiç düşünmeden bindim bu otobüse gerçekten ne yapacaktım ben doğrumu bu yaptığım aileme ne diyecektim aklımda binlerce soru var ama Sadece tek istediğim buralardan gitmekti ve evet gidiyorum şuan başıma neler gelecek beni neler bekliyor bilmeden gidiyorum.

İçimde kocaman bir Boşlula uzaklaşıyorum bu şehirden .