Το Σοκολατένιο Μωρό

      Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα ξεχασμένο χωριό στην άκρη ενός σκοτεινού, μοναχικού δάσους. Τα δέντρα και οι κάμποι ξεχείλιζαν σαν θάλασσα στις άκρες του χωριού. Εκεί όλα τα σπιτάκια ήταν φτιαγμένα από ξύλο και πέτρα. Οι κάτοικοι ήταν πολύ απλοί και φτωχοί, αλλά το χαμόγελό δεν έσβηνε ποτέ από τα χείλη τους. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και περήφανοι για το χωριό τους. Ήταν το περίφημο Σοκολατοχώρι! Και αυτό γιατί οι κάτοικοι εκεί έφτιαχναν την μεγαλύτερη ποσότητα σοκολάτας! Έξω από το χωριό τεράστια στρέμματα πλημμύριζαν, γεμάτα αγελάδες, κατσίκες και κακαόδεντρά ή αλλιώς για τους κατοίκους "σοκολατόδεντρα". Τα οποία και φύλαγαν νύχτα μέρα σαν θησαυρό.

Εκεί οι χωριανοί είχαν και το παρατσούκλι ''σοκολατοφάγοι'', επειδή όλοι λάτρευαν τη σοκολάτα λες και ήταν θεόσταλτη από τον ουρανό. Μετά από κάθε γεύμα τους το κύριο γλυκό τους ήταν η σοκολάτα, η οποία σερβιριζόταν στην ίδια ποσότητα με το φαγητό που τρώγανε κάθε πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Τα τραπέζια σε κάθε σπίτι ήταν ορθογώνια και μεγάλα για να μπορούν να χωράνε το κάθε ξεχωριστό πιάτο με σοκολάτα. Συνήθως σερβίριζαν διαφόρων ειδών γλυκά, αλλά πάντα φρόντιζαν να μην λείπει η σοκολάτα σαν συστατικό. Σε κάθε τραπέζι υπήρχαν: τούρτες σοκολάτα με λίγη σαντιγί, σοκολατένια κερασάκια, καραμελωμένα μήλα με επικάλυψη σοκολάτας, τάρτες με γέμιση και φύλο σοκολάτας και διάφορα άλλα γλυκά που μπορεί κανείς να φανταστεί με σοκολάτα. Επίσης είχαν το συνήθειο κάθε χρόνο να κάνουν διαγωνισμό για το ποιος φτιάχνει την καλύτερη και νοστιμότερη σοκολάτα.

      Μια ηλιόλουστη μέρα σαν όλες τις άλλες, καθώς όλοι είχαν ξεκινήσει από το χάραμα να φτιάχνουν τεράστια ποσότητα σοκολάτας όπως κάθε πρωί, επισκέφτηκε το χωριό τους μια ξένη γριούλα. Στεκόταν στην είσοδο του χωριού ασάλευτη και σιωπηλή, κρατώντας στο αριστερό της χέρι την μαγκουρίτσα της. Φορούσε ένα μακρύ, μαύρο, κουρελιασμένο φόρεμα, ενώ τα άσπρα της μαλλιά καλύπτονταν από μια μαύρη κουκούλα, από την οποία ξεπρόβαλαν μερικές τριχούλες από το χάϊδεμα του ανέμου που χτυπούσαν απαλά στον ώμο της. Τα γέρικα γαλανά μάτια της κοίταξαν εξεταστικά το εσωτερικό του χωριού. Προχώρησε μέσα στο χωριό, με αργά, σταθερά βήματα με την βοήθεια της μαγκουρίτσας της. Πέρασε μπροστά από κάθε σπίτι, φτάνοντας μπροστά από το εργοστάσιο σοκολάτας, κοντοστάθηκε μπροστά στην ξύλινη πόρτα και παρατηρούσε τους χωριανούς πως έφτιαχναν τη λαχταριστή, γλυκιά σοκολάτα τους. Ο δήμαρχος του χωριού με το παρατσούκλι 'Σοκολατένιος', με τη χοντρή κοιλιά, το καραφλό κεφάλι και το άσπρο μουστάκι, υποδέχτηκε τη γερόντισσα με ανοιχτές αγκάλες στο χωριό του.