Rewriting Fate

Prologue

  "I-I can't let you go, honey. We-were still fine last week, right? Andun pa tayo sa fave resto natin. We talked about a lot of things..our future. Ano tong sinasabi mo ngayon?"

  Still wearing my office attire, dumiretso agad ako sa coffee shop na sinasabi niya kasi may sasabihin 'daw' siya.

  "I'm sorry, Ari. I just woke up one day and realized that I'm not happy anymore."

   He said while looking into my eyes.

  Please, don't look at me like that. Alam mong isa yan sa mga kahinaan ko pagdating sayo. Habang tinititigan niya ako, lalo kong narirealize na totoo yung mga sinasabi niya. Kasi kung meron mang hindi makakapagsinungaling, mga mata ni Kyle yun. A pair of hazel brown eyes na napalilibutan ng makakapal na pilikmata at kilay. Tila hinihigop ang kaluluwa mo sa oras na tumitig ka ng matagal sa kanya.

  "Bullshit! Anong not happy anymore pinagsasabi mo diyan?! Okay pa tayo eh. Tell me, may iba ba? Diba honesty and trust lang naman kailangan natin? That was our only rule ever since we started diba? Please. Please tell me what's happening, darling." I pleaded.

  Pilit kong pinapatatag ang loob at iniisip na panaginip lang lahat nang ito.

  His face remained the same. Stoic and calm. Fuck it. Paano niya nagagawang kumalma sa sitwasyong ganito? Dati nga, ayaw na ayaw niya akong nakikita na umiiyak at nalulungkot tapos ano tong kagaguhang ginagawa niya sakin ngayon? Gusto ko siyang sampalin ng maraming maraming beses pero gusto ko ring mapakinggan yung rason niya. Ayokong maging unfair sa kanya.

  "Ari, I know it's hard but you'll get over me."

  Pagod na pagod ako sa maghapong trabaho pero mas nahahapo ako sa gusto niyang gawin. Wala na ba siyang ibang sasabihin? Rason yung kailangan ko. Clear, concrete and acceptable reason.

  "How about the memories? The lot we just bought? O-our f-family anong sa-sabihin natin sa kanila?" I answered while trying to calm my system.

Hirap na hirap na akong magsalita dahil bukod sa patuloy sa pag-agos ang mga luha ko, sobrang sakit din ng nararamdaman ko. Sinubukan kong hawakan yung kamay niyang nakapatong sa mesa pero inilayo niya kaagad.

  Gosh, sila Ellein at Airh kapag broken dati nananahimik lang ako habang nagrarant about their heartbreaks kasi di ko alam pakiramdam nila pero ngayon heto ako, taimtim na nagdadasal sa isip na sana tumigil na yung sakit kasi di ko alam kung makakayanan ko ba.

  Habang patuloy akong umiiyak, biglang tumunog yung phone niyang nakapatong sa mesa. Kinuha niya naman agad ito at sinagot.

"Okay, I'm on my way," bothered na sagot niya.

  Kabisado ko na bawat expression ng mukha niya.

  Napatingin ako sa kanya. Huminga siya ng malalim habang nakatingin sa baba. Tila hirap na hirap magsalita.

"I'm sorry, something came up. I really need to go... Ari, I loved you, always remember that. Everything I showed you, it was all pure and sincere. I know I'm being an asshole right now but I hope that one day, you'll understand. I am so proud that I became a part of your life. Take care." He kissed me on top of my head.

He stopped midway and I thought he would run back to me and say na hindi niya pala kayang iwan ako. Na joke lang lahat tiyaka may sasabog na confetti at may sisigaw ng 'It's a prank!' But I was wrong. Tumuloy siya sa paglalakad hanggang makalabas siya at makasakay sa sasakyan niya bago pinaharurot iyon paalis.

And I was left there. Alone. Crying. Miserable. Pathetic.

AN: This is my first story. Hope you'll be patient with me. This human being is a work in progress. We all are.

Hope you're having a great day. Spread love!