only you

1

Sabrin

Ik sta alvast op om aan het avondeten te beginnen. Ibrahim zal straks thuiskomen van het werk. Hij zal wel honger hebben na zo'n lange dag. Ik pak alle spullen die ik nodig heb om het eten klaar te maken.
Terwijl ik de paprika in stukken snijd voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me om en zie Ibrahim voor me staan.
"Hey ik hoorde je niet." Hij glimlacht klein. Ik dacht dat hij veel later zou thuiskomen.
"Hoe is het met je? Gaat het nog met je schouder?". Vraag ik
"Het gaat goed. Ik neem nu alleen kortere dagen op het werk zo belast ik mijn schouder niet".
Ik knik en draai me weer om. Hij loopt weg en ik leun even aan het aanrecht.
Ibrahim heeft een paar maanden geleden een auto ongeluk gehad. Het was een zware tijd voor ons. Gelukkig gaat alles nu goed met hem alleen heb ik het gevoel dat hij niet meer van me houdt. Of althans dat hij niet meer bij me wilt zijn. Hij doet zo afstandelijk de laatste tijd. Ik zucht en snijd alles weer verder

Ik leg alles op tafel en roep Ibrahim om te eten. Hij schuift aan en ik schep wat voor hem op. "Is het zwaar op werk?". Vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. "Valt wel mee." Antwoordt hij. Hij pakt zijn telefoon erbij.
Ik zucht en neem een hap van het eten. Ik kijk hem aan maar hij is gefocust op zijn telefoon. Ik zucht weer. "Na een lange dag ben je eindelijk thuis en je zit alleen maar op je telefoon." Ik leg mijn vork boos neer. "Wat wil je dat ik zeg dan?"
"Gewoon, hoe mijn dag was? Net zoals hoe je vroeger deed." Hij rolt met zijn ogen en legt zijn telefoon neer. Het lijkt net een klein kind. "Hoe was je dag sabrin." Zegt hij sarcastisch. Ik wrijf over mijn gezicht en schuif hard mijn stoel naar achter. "Ik kan hier niet meer tegen. Ik ga slapen". Ik loop weg en ik hoor hem ook zijn stoel naar achter schuiven. "Ohja en geen dank voor het eten hé!." Roep ik er nog achteraan.

Ik loop naar de slaapkamer en trek mijn slaapkleding aan. Ik poets nog mijn tanden en smeer een crème op mijn gezicht. Ik sluit de deur en bots tegen Ibrahim aan. Hij grijpt meteen naar zijn schouder. "Oh mijn God, sorry ik zag je niet. Gaat het?"
Hij kijkt me alleen boos aan en loopt langs me heen naar de slaapkamer. Ik blijf nog even staan en loop ook naar de slaapkamer.
"Ibrahim sorry het was niet express". Probeer ik nog. "Ik weet het ga maar slapen". Zegt hij.
Ik zucht en stap in het bed. Hij ligt met zijn rug naar me toe.
Geen kus of knuffel helemaal niks.
Ik doe het nachtlampje uit en na een tijdje val ik ook in slaap