CHAPTER THREE

2.3K 51 2
                                    

The weekend came and Rana had plans for today. She heard that the school will be doing a club searching thingy next week and she wanted to join tbe volleyball team.

That's why she'll be practicin' volleyball here in our village because we have a volleyball court here and they don't. Since I knew how to play and she wanted someone with her to challenge her, I tagged along with her and her driver and bodyguard.

She said we need them for them to get the ball if we don't hit it which is true.

"Wow. Sure there's nobody playing any balls today," she commented when she saw the empty court.

"Rania, yung bunganga mo." suwag ko sa kanya.

"What?" natatawa niyang sabi sabay dribble ng kanyang dalang bola. "Ang dumi lang ng isip mo." dugtong niya.

"Habulin mo yung bola ah!" sigaw niya nang nasa kabilang side na ako ng court.

Sinusuot ko pa ang aking knee and elbow band to support and prevent them from bruises.

"Aray!" sigaw ko nang natamaan niya ako ng bola.

She already served kahit alam niyang nag-aayos pa ako!

"Napaka mo talaga, Rana! Alam mong nag-aayos pa 'ko eh!" sigaw ko habang siya sa kabila ang humahagalpak pa rin ng tawa.

"Thank you po." sabi ko sa kanyang driver nang inabot niya sa 'kin ang bola.

Agad ko naman itong pinusisyon na sakto sa kanha babagsak ng malakas ang bola. Sinerve ko ito at gumawa ng malakas na tunog dahil sa pag spike ko kaya naman napansin niya ito at bago pa siya matamaan ng bola sa itsura ay naharangan niya agad ito. Sayang.

"Ano ba!" sigaw niya ngunit natatawa pa rin sa ginawa niya sa 'kin. "Sisirain mo pa talaga yung mukha ko ha."

"Ewan ko sayo!"

"Sirain mo na ang lahat, huwag lang ang mukha ko!" sigaw niya.

Natawa naman kami ng kaniyang driver dahil sa sinabi niya.

"Kaya pinaglalaruan kasi mas importante pa ang itsura kesa sa puso. Nako talaga, Rania!" sigaw ko at iniripan niya lang ako.

Nag simula na kaming mag-laro ng seryoso at nakakainis itong si Rana dahil parati niyang pinapalo ng malakas ang bola papunta sa baba kaya naman parati ko itong hinahabol.

Twenty minutes of playing with her is tiring kaya naman nag pahinga muna ako saglit habang siya naman ay nag pa-practice pa rin ng spike niya sa isang dingding, sa loob pa rin ng volleyball court.

"Are you a libero?"

"Ay, libero!" I screamed because I was startled.

I placed my hand above my chest because I got scared, literally!

I looked the man beside me who's laughing right now maybe because of my reaction to his simple question.

"Sorry, I scared you." he said between his laughs.

"I'm not,"

"You're not sorry?" he asked.

"I'm not an libero. Hindi ako player." inis kong sabi sa kanya at 'saka uminom ng tubig.

"You're good at playing. You never let the ball hit the ground," he said sounded like he's amaze.

I didn't answer. I don't want to talk to this stranger man who's just popping out of nowhere.

I was busy watching my cousin who's still focusing on the ball and the man beside me is still here. Sitting beside me silently.

I slowly turned my head to him and I saw his side view. I was shocked. He looks like he's older than me. He looks matured. And damn he got long eyelashes! The sun's ray made the color of his eyes popped. Hazel brown eyes, pointed nose and a jaw that fits the figure of his face.

Miss Villin (Misses Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon