Short Stories

2.7

Het is bijna een jaar later. Roos ligt nog steeds in coma. De ouders van Roos zijn nog steeds heel droevig en willen haar heel graag terug. Ze zitten naast Roos en ze doen alsof ze er nog is zoals ze veertien jaar lang hebben gedaan. Er komt een dokter binnen gelopen.

'Hoi,' zegt de dokter en hij gaat zijn gang, 'over een paar dagen zit ze hier al een jaar. Wat zijn jullie plannen?'

'Dat weten wij niet,' zegt Eva, 'Hoe lang gaat het trouwens nog duren voordat ze uit haar coma komt?'

'Zoals het er nu uit ziet? Het is niet verstandig om haar binnen nu en zeker anderhalf jaar uit haar diepe slaap te halen. Of er moet iets heel bijzonders gebeuren.'

De ouders worden door deze uitspraak zeer droevig en ze weten dat er niks meer kan gebeuren.

'Schat,' zegt de vader van Roos tegen zijn vrouw terwijl hij een hap van het avondeten neemt, 'ik heb een besluit genomen alleen moet jij er nog mee akkoord gaan.'

'Wat is dat dan Abel?'

'Misschien moeten wij Roos maar laten, voorlopig komt ze er toch niet uit. Niemand kan haar toch nog redden en ik wil niet nog twee jaar in onzekerheid leven.' Er komt een traan uit zijn oog.

'Ik snap het, zullen wij dit morgen aan de verpleegsters zeggen?'

'Dat is wel slim en dan ook aan de vriendinnen van Roos.'

'Ja is goed,' sluit Eva af en ze gaan weer verder met eten.