Biyolojik Aile

1

EVA

Son adımı da attıktan sonra yukarı taraftaki izleyici koltuğunda bulunan anneme ve babama gülümsedim. Bale dersimin bitmiş olmasına karşın bu konuda çok disiplinli olduğum için Bayan Collins’ten izin alarak daha uzun bir süre salonda kalmış ve yeni oyunumuzun adımlarına çalışmıştım.

Kendimi hızla yere bıraktım. Pointlerimi çıkarıp elime aldım ve parmaklarımın ucunda yürüyerek soyunma odasına girdim. Hızla üstümü değiştirdim. Annem bugün bana çok önemli bir konudan bahsedeceklerini söylemişti. Ve ben hunharca heyecanlıydım.

Sağ salim soyunma odasından çıkıp seyircilerin olduğu yere girdim ve babamın boynuna atladım. Gülerek kollarını bana doladı.

“Mükemmeldin kızım. Yakında kuğu gölünde rol alırsan şaşırmam.” Geri çekilip yüzüne heyecanla baktım.

“Teşekkür ederim babi.” Babama babi diyor olmamın ne kadar mantıklı olduğunu düşünmeyi bu seferlik es geçerek anneme de sarıldım.

Ayrıldığımızda ikisinin de yüzüne dikkatle baktım, söyleyecekleri şey için küçük bir ipucu arıyordum. Oldukça mutlu görünüyorlardı. Onları mutlu eden şeyin beni de mutlu edeceğinden emindim. Sessizlik uzarken ikisi de nereden başlayacaklarına karar vermeye çalışıyor gibiydiler. Tam neler olduğunu sormak üzere ağzımı açmışken telefonumun zil sesini duydum. Meşgule almak için cebimden çıkardığımda Kyle adını gördüm. Kahretsin.

“Anne, babi siz gidin ben sanırım biraz daha gecikeceğim.” Annemin yüzündeki ani hayal kırıklığını fark etmiştim.

“Peki. Biz evdeyiz.”

Başımı onaylarcasına salladım ve dudağımı kemirmeye başladım. Söz konusu Kyle olunca ailemi ikinci plana atıyor olmam çok bencilceydi biliyordum. Ama ona fazlasıyla bağlıydım.

İç geçirip telefonu açtım ve yeniden soyunma odasına döndüm.

“Alo, bir sorun mu var tatlım?” diye sordum. Nedense telefonu açtığımda içimde kötü bir his oluşmuştu.

“Aaaa, evet sanırım.” Kaşlarım istemsizce çatıldı.

“N-ne oldu” Kekelemiştim.

“Bak bu benim için de çok zor Eva. Ama her şeyin bir sonu vardır.” Bu çocuk neden bahsediyordu? ”Üzgünüm abin ittifakımızı bozdu. Artık bitti.”

Telefonu kapattım. Gözlerime dolan yaşları geri gönderdim ve derin bir nefes aldım. Kyle ilk defa benden ayrılmak istemiyordu. Sadece biraz zaman gerekliydi. Abimle tartıştığı için sinirlenmiş olmalıydı. Yakında barışacağımızdan emindim.

Yavaşça pointimi giydim ve ne zaman üzülsem yaptığım gibi bitap düşene kadar dans etmek üzere salona doğru ilerledim.

……………………

Taksiden inip sarsak adımlarla karşımda duran devasa evin ön bahçesinden geçtim. Kıyafetlerimi koyduğum çantadan anahtarımı almak için insanüstü bir çaba sarf etmem gerekmişti. Anahtarı takmaya teşebbüs ettiğimde aniden kapı açıldı. Karşımda bir adet abim durmaktaydı.

“Selam sana geeklikte doruk noktasına ulaşmış insan.” Diyerek alay etti.

“Selam sana geek kardeşinin odasında bir daha duş alamayacak olan insan.” Kendi duşundan soğuk su akıyordu ve o da benim duşumu sömürmeye başlamıştı.

“Hey sakin ol küçük adam. Eminim bu meseleyi halledebiliriz.” Göz devirdim. Normal abiler kardeşine prenses der ama benimki normal değil. Küçük adam diyor yahu.