Αναζητώντας την αγάπη

5

Ξημέρωσε Δευτέρα. Όλο αυτό το διάστημα δεν είχε σταματήσει να μετράει τις μέρες, τις ώρες που θα την συναντούσε πάλι. Ο Άρης ξύπνησε πάλι αμέσως μόλις ήχησε το ξυπνητήρι και άρχισε να ετοιμάζεται. Θα πήγαινε πάλι στην βιβλιοθήκη με την ελπίδα να την συναντούσε σήμερα, όπως του είχε πει η Ασημίνα.
«Πρέπει να μάθω ποιες μέρες και τι ώρες δουλεύει» σκέφτηκε. «Έτσι, θα ξέρω πότε να πηγαίνω».
    Πήρε την συγκοινωνία και βγήκε στην βιβλιοθήκη. Άρχισε να περπατάει νευρικά προς αυτήν, με γοργό βήμα. Φυσικά, πάλι έβγαλε το άρωμά του και έριξε λίγο. Ύστερα μπήκε μέσα.
    Μπαίνοντας μέσα, είδε την υπάλληλο στην υποδοχή να είναι αυτή που ήταν και τις άλλες δύο φορές που είχε δει την Μαργαρίτα να εργάζεται. Ήταν η κυρία Δήμητρα. Μια κυρία γύρω στα 50, με ίσιο κάστανο μαλλί με ξανθές ανταύγειες. Δεν ήταν πολύ ψηλή ούτε αδύνατη, αλλά πάντα ήταν με το χαμόγελο στο στόμα και χαιρόταν την δουλειά που έκανε.
    Άρχισε να περιφέρεται στους διαδρόμους της βιβλιοθήκης μήπως την πετύχει. Φυσικά, πρώτα πήγε στην ξενόγλωσση λογοτεχνία, αλλά δεν ήταν εκεί. Προχώρησε μερικά μέτρα και βγήκε στον τομέα της ιστορίας. Πίσω από μια βιβλιοθήκη, εντόπισε να κινείται μια ξανθιά μορφή. «Αυτή θα είναι» σκέφτηκε και κατευθύνθηκε προς τα εκεί με γοργό βήμα.
    Μόλις έφτασε στον ακριβώς από πίσω διάδρομο, σταμάτησε και έκανε πως έψαχνε. Εκείνη την στιγμή, η ξανθιά μορφή περνάει δίπλα του κρατώντας ένα βιβλίο.
«Άρη;» του είπε έκπληκτη.
«Μαργαρίτα; Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω».
«Και εγώ. Βλέπω την έκανες στέκι την βιβλιοθήκη».
«Απλά ψάχνω ένα βιβλίο και έχω χαθεί».
«Εδώ είναι ο τομέας της ιστορίας. Είναι ιστορικό;»
«Είναι και ιστορικό».
«Α, τότε πρέπει να πας στην αίθουσα των υπολογιστών και να βρεις σε ποιον τομέα είναι τοποθετημένο».
«Γίνεται αυτό;»
«Ναι, δεν το ήξερες; Πάμε να σου δείξω».
«Τέλεια» σκέφτηκε.
Άρχισαν να κατευθύνονται προς τους υπολογιστές.
«Να σε ρωτήσω κάτι, το βιβλίο που έψαχνες προχθές πώς ήξερες που να το βρεις;»
«Σκάτα, τώρα την πατήσαμε. Σκέψου, σκέψου» έλεγε από μέσα του.
«Ε, ρώτησα μια υπάλληλο και το βρήκε μόνη της και μου είπε που να το βρω. Αλλά δεν μου εξήγησε πως και τι».
«Η Νικολέττα θα ήταν. Μας έχουν κάνει παράπονα τελευταία ότι δεν βοηθάει καθόλου. Να φανταστείς την ρώτησε μια κοπέλα που είναι η αίθουσα υπολογιστών και της απάντησε απλά "είναι επάνω". Θα μπορούσε να τους συνοδεύσει αφού δεν έκανε τίποτα. Να τους δείξει».
«Ε δεν είναι όλοι εργατικοί και φιλότιμοι σαν...» δεν συνέχισε.
Η Μαργαρίτα απλά γύρισε και του χαμογέλασε.
Είχαν φτάσει μπροστά στους υπολογιστές.
«Λοιπόν, εδώ είμαστε. Μπαίνεις στην ιστοσελίδα της βιβλιοθήκης, κάνεις αναζήτηση το βιβλίο και σου βγάζει σε ποιον τομέα είναι, ποια βιβλιοθήκη και αν είναι διαθέσιμο ή το έχουν δανειστεί».
«Α, κατάλαβα».
«Για παράδειγμα, πληκτρολόγησε το βιβλίο που θες».
Ο Άρης έσκυψε και το πληκτρολόγησε. Μύριζε πολύ ωραία. Ήταν κάτι γνώριμο, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι.
Όση ώρα περίμενε να φορτώσει η σελίδα, του μιλούσε και του εξηγούσε η Μαργαρίτα διάφορα. Ο Άρης την παρατηρούσε από πιο κοντά και πιο λεπτομερώς. Είχε ωραία επιδερμίδα με αρκετές ελιές, όπως φαινόταν και από το εξώπλατο μπλουζάκι που φορούσε, ενώ στο δεξί αυτί είχε ένα μικρό σκουλαρίκι.
«Ωραίο το σκουλαρίκι, σου πάει».
«Σε ευχαριστώ πολύ» του λέει αυτή χαμογελώντας. «Τα κατάλαβες αυτά;»
«Ναι».
«Άρα το βιβλίο σου θα το βρεις στον τομέα των επιστημών σύμφωνα με τα στοιχεία».
«Τέλεια. Ευχαριστώ».
«Τίποτα» του απάντησε και πήγε να φύγει.
«Κάτι ακόμα».
«Πες μου».
«Ξεκίνησα το βιβλίο που μου πρότεινες».
«Του Dan Brown; Και πώς σου φαίνεται;»
«Είναι πολύ καλό. Έχω ήδη διαβάσει το μισό. Ευχαριστώ, ήταν πολύ καλή πρόταση».
«Τίποτα καλέ. Αυτή είναι η δουλειά μας».
«Σωστά».
«Όταν το διαβάσεις να μου το πεις να σου προτείνω κι άλλο».
«Εντάξει».
«Λοιπόν, πρέπει να επιστρέψω. Χάρηκα που σε είδα».
«Και εγώ. Ευχαριστώ και για την βοήθεια».
Η Μαργαρίτα γύρισε στο πόστο της, ενώ ο Άρης κατευθύνθηκε στον τομέα των επιστημών για να βρει το βιβλίο που του είδε δείξει. Δεν το χρειαζόταν, αλλά αφού ρώτησε, έπρεπε να το δανειστεί για να το δει ότι το πήρε. Ήταν ο μόνος τίτλος που θυμόταν όταν τον ρώτησε τι ψάχνει.
    Όση ώρα έψαχνε και πήγαινε στην υποδοχή, την σκεφτόταν. «Πώς γίνεται κάποια να είναι τόσο όμορφη» έλεγε από μέσα του. «Και τόσο βοηθητική και ευγενική. Και με προσέχει, ήρθε αμέσως να μου δείξει. Και θα μου προτείνει και άλλο βιβλίο να διαβάσω. Νοιάζεται για μένα. Λες να της αρέσω και αυτής; Θα δείξει».
Πήγε στην υποδοχή, ενέκριναν τον δανεισμό και φεύγοντας της έριξε πάλι μια μάτια όπως δούλευε με την ελπίδα να τον δει ώστε να την χαιρετήσει. Το ιδανικό θα ήταν να ήταν στην υποδοχή, όπως εκείνη την μέρα. Την πρώτη τους μέρα που συναντήθηκαν. Να της έλεγε καλή συνέχεια, καλό υπόλοιπο, καλό απόγευμα. Κάτι. Αλλά ποτέ δεν ήταν. Για άλλη μια φορά αρκέστηκε στο να την κοιτάξει από μακριά και να φύγει με αυτή την εικόνα.