İsMaİl yK | Tk

12

Çok mutsuzum..

Kitapa yansırsa mutsuzluğum, siz de mutsuz olursanız bana çaktırmayın. Çünkü daha çok üzülürüm.

Sizi seviyorum❤️

İyi okumalar❤️

---------------------

Taehyung

Saatlerdir arıyordum. O kadar pişmandım ki ona o sözleri söylediğim için.

Hepimiz hata yaparız. İnsanoğlu hata yapmadan duramaz asla. Çünkü hatalarımız bizi insan yapar. Her zaman o hatalarla akıllanırız.

Hepimiz sevdiklerimizi üzeriz. Kalplerini kırarız. Değer bilmeyiz. Ancak değerlerini, onları kaybettikten sonra anlarız.

Son pişmanlık asla fayda etmezmiş. Küçükken annemi kaybettiğimde anlamıştım bunu. Bazen kalbini kırardım annemin. Sonrasında gider, özür dilerdim. Yine aynı hataları yapardım. Asla akıllanmazdım.

Küçüktüm evet ama yapmamam gerekirdi. Hep kendime kızdım. Annemi nasıl üzerim diye. Sonrasında gider özür dilerdim. Ama yine aynı hataları yapardım. Aptaldım, hâlâ öyleyim.

Annemle babam ben küçükken ayrılma kararı vermişlerdi. Bana söylediklerinde üzülmüştüm. Tabiki de ertesi gün unutmuş, hayatıma devam etmiştim.

Bana sorduklarında babamda kalmak istediğimi söylemiştim. Bir gün anne diye ağlardım. İkinci gün unuturdum. Unuttururlardı.

Annem kanserdi. Bilmiyordum, bilseydim de anlamazdım ne olduğunu. Babam anneme neden olduğunu bilmediğim bir sebep yüzünden kızgındı. Beni annemle görüştürmedi.

Annem yalnız kalmanın verdiği sıkıntı, sitres ve evladını görememenin verdiği üzüntü ile hayatını kaybetti. Annemin öldüğünü bile 3 ay sonra öğrenmiştim. Şans eseri öğrenmiştim.

Babamla büyüdüm. Ergenliğe yeni girdiğim zamanlar, babam evlenmek istediğini söyledi. Bir şey diyemedim. Evlendi..

Üvey annem, asla annemin yerini aratmadı. Hakkını yiyemem, güzel annelik yaptı. Ama tabiki kimse öz annemin yerini tutmadı. Üvey annem her ne kadar bana anne şefkati verse de, gece yine yatağımda ağlayarak anneme seslenirdim. Yalvarırdım gelsin diye.

Düşüncelerimden beni ayıran telefonuma baktım. Jungkook arıyordu. Ağladığımı belli eden göz yaşlarımı sildim ve telefonu açtım.

"J-Jungkook"

"Ağlıyor musun sen?"

"Korktum. Özür dilerim, kalbini kırmak istemedim. Çok özür dilerim Jungkook"

"Ağlama, geçti hepsi. Ben sana küsmedim. Kızgın veya kırgın da değilim. Yanına gelmemi ister misin?"

"E-evet, gel"

Telefonu kapatınca, yatağıma oturdum. Jimin, Yoongi'nin yanına gitmişti. Geldiğimiz gezinin bile tadını çıkartamıyordum. Asla mutlu olamıyordum. Geçmişim, peşimi bırakmıyordu.

Kapının tıklatılmasıyla, ayağa kalktım. Kapıyı açınca, Jungkook hemen bana sarıldı. Kapıyı arkasından kapattım ve ellerimi boynuna yerleştirdim.

Boynuna küçük bir öpücük kondurup, kokusunu içime çektim. Beni sevdiği için minnettardım ona. Çünkü çok güzel seviyordu. Artık bir şeylerin yerine oturmasının zamanı gelmişti. Çünkü sevgi kutsal bir şeydir. Benim en çok sevgiye ihtiyacım vardı. Jungkook bana en güzel şekilde sevgiyi veriyordu.

Kafamı boynundan kaldırdım ve gözlerinin içine bakmaya başladım. Gözleri çok güzeldi. Kaşları, kirpikleri, dudakları, burnu her şeyiyle mükemmeldi.

Dudaklarına doğru yükseldim ve dudaklarını dudaklarımla buluşturdum. Sadece küçük bir öpücük kondurdum ve dudaklarından çok az bir mesafeyle ayrıldım.

"Seni seviyorum" dudaklarına doğru fısıldadım. Burnumun ucuna küçük bir öpücük kondurdu. "Seni seviyorum" diye fısıldadı.

"Her şeyden çok. Herkesten çok. Her ne olursa olsun, şimdi veya daha sonra. Ömrümün sonuna kadar seveceğim seni. Her anında yanında olacağım. Söz veriyorum, seni sevmeyi asla bırakmayacağım Taehyung"

Gözümdan akan yaşlar ile dudaklarımızı birleştirdim. Ellerini yüzüme çıkartıp, göz yaşlarımı sildi. Dudaklarımı o kadar naif ve tutku ile öpüyordu ki, göz yaşlarımı durduramıyordum.

Teşekkür ederim anne. Biliyorum böyle mutlu olmamı sen istedin. Artık üzülmeyeceğim anne. Buna eminim, Jungkook beni senin kadar çok sevecek.

Kendinize iyi bakın, bir sonraki bölümde görüşmek üzere❤️

Oy atmayı ve bol yorum yapmayı unutmayın 😌

Öpüdünüz😘