Mahallenin ortasında diz çökmüş hala daha oturuyordum.O ölmüş olamazdı. Herkez dağılmıştı. Ambülans gelmişti. Kullaklarım sanki duymuyodu. Görüntü vardı ama ses yoktu.
Onu öylece Avuçlarımın içinden aldılar öylece baka kaldım ardından, bizi bırakıyo olamazdı.Napıcaktık biz onsuz, ben İmran Anneye nedicektim, Ona kim kıymıştı? Herkezin gittiğini farkettim. Kalkmak için çabalasamda yere daha sert kapaklanıyordum. Sanki yürümeyi yeni öğrenen bir çocuktum.Biraz yalpalasamda sonunda kalkmayı başarmıştım.
Beni ayaklarımın götürdüğü yere gidiyordum tabiki Imran annenin yanına. Nası dicektim. Doruğun öldüğünü nasıl sölücektim? Mahalleye girdiğimde sesler duydum. Adımlarımı hızlandırdım. İmran Anneyi en az 10 kadın zor tutuyordu. Yanına gittim koşarak. Ardımdan Araslarında geldiğini farkettim. İmran Anne bize bağırıp çağırdı. Çınarın ağlamaktan gözleri şişmişti.
Bizim sonumuz aslında ta en başından belliydi. Çıkmaz Sokağının 6 günahsız çocuğuyduk.
