lovers death // malec

who cares if one more light goes down

Bana göre çok gereksiz olsa da bu uyarıyı koymak zorundaymışım gibi hissettim, rahatsız edici içeriklerden bolca içeren bir bölümdür.

Sibirya'nın dondurucu soğuğuna çıktı Alec, yanaklarındaki kurumuş göz yaşı izleriyle. Üstünde klasik, siyah tişörtlerinden birisinden başka bir şey yoktu. Üşüyordu, ama soğuktan nefret etmesine rağmen bunu önemsemiyordu. Birazdan yapacağı şeyden sonra bir daha üşümeyecekti zaten.

3 gün önce Enstitü'den kimseye haber vermeden ayrılmış ve buraya, Sibirya'ya gelmişti. Yazacağı veda mektuplarını yazmıştı, ondan sonra bulabilecekleri yerlere saklamıştı minik notları. Magnus'un eninde sonunda buraya bakmaya geleceğini biliyordu, bu yüzden biraz daha rahattı.

İstediği yere ulaştığında saat daha 12'ydi, daha 4 saati vardı. Her şeyin planlandığı gibi gitmesini isterdi Alec, ve son zamanlarda iyice düzenden çıkmış hayatında yapacağı son şeyin planlı olmasını istemişti. Saat 4'te yapacaktı, bu yüzden duvarın kenarına oturup zamanın gelmesini beklemeye başladı.

Müzik dinledi o 4 saat boyunca. Normalde müzikten nefret eden Alec Lighwood, duvarın kenarında kulaklıklarını takarak dünyadan uzaklaştı. Sıradanların müzik gruplarından Linkin Park diye bir tanesini keşfetmişti, şarkılar sanki Alec'in nasıl hissettiğini dünyaya göstermek için yazılmıştı. Onları dinleyerek yapacağı şeye biraz daha konsantre oldu, beyninde bunun nasıl gidebileceğiyle ilgili milyar tane senaryo oluşturdu.

Bunu yapmayı gerçekten istiyor muydu? Kesinlikle evet. Her zaman ölümünün bu şekilde olacağını biliyordu ve bu zamanı yıllardır bekliyordu. Hislerini ve gözyaşlarını kaybettiğinden beri bekliyordu. Daha fazla dayanamayacağını biliyordu ve bu onu biraz bile rahatsız etmiyordu. Aksine, belki sonunda bir yere ait hissedebileceği düşüncesi onu mutlu bile  ediyordu. Eğer dünya üzerinde hak ettiği bir yer yoksa, belki cehennemde kendine uygun bir yer bulabilirdi. Belki sonunda çektiği acı kaybolurdu.

Histerik bir şekilde güldü. Komik, her şeye sahipti çünkü. Mükemmel erkek arkadaş, iyi aile ilişkileri, Gölge Dünyası'nda saygı gösterilen önemli bir pozisyon. O zaman neden bu kadar eksik hissediyordu? Çünkü aslında hiçbir şeye sahip değildi. Erkek arkadaşı ondan nefret ediyordu, ailesi ondan nefret ediyordu, Meclis onu almak için en ufak bir hatasını bekliyor olmalıydı. Beyni bile ondan nefret ediyordu, nasıl kalbinden nefret etmezdi ki? Hayır, kollarındaki izler ve dünyanın ona duyduğu nefret dışında hiçbir şeye sahip değildi.

Uyuşmuşluğun etkisiyle soğuğu hissetmemeye başladığında yerinde biraz kıpırdandı, donarak ölmek istemiyordu. Bu intihar sayılmazdı ve Alec tam olarak bunu istiyordu.

Saat 4'e yaklaştığında soğuktan donmamak için birkaç tur koşmuş, 4 saat boyunca aralıksız müzik dinlemiş ve asla azalma göstermeden kendinden nefret etmişti. Duvarın kenarına tekrar oturup cebindeki metali çıkartırken harika, diye düşündü, yapmam gereken hiçbir şey kalmadığına ve kendimden yeterince nefret ettiğime göre, artık rahatça ölebilirim.

Haklıydın Jace, en iyim bile yeterli değildi.

İnce tişörtünün sol kolunu yukarı kaldırarak iç tarafını çevirdi, önceki 3 günden henüz iyileşmemiş izler ona kendinden ne kadar tiksindiğini, ne kadar acınası olduğunu hatırlatırlarken sağ elindeki jileti kolunun tam ortasında görünen damara doğru tuttu.

Magnus, sana yalan söylediğim için özür dilerim. O zaman mı nefret etmeye başladın benden?

Keskin metali dirseğinin birkaç santim aşağısından bastırdı, damarı patladığında hissettiği acı güçlü bir çığlık atmasına neden oldu. Yavaşça, acıyı umursamadan -ki canı yandıkça daha fazla kesme isteği doğuyordu, jileti aşağı doğru düz bir çizgi halinde indirdi. Damarlarının sesini duyduğuna yemin edebilirdi.

Anne, baba, sizi utandırdığım için özür dilerim. Sadece benden beklediğiniz kişi olmaya çalışıyordum, ama asla o kadar iyi olamadım.

Damarlarından taşarcasına boşalan kanla rahatladığını hissetti. Kalbi beyninde atıyormuş gibi hissediyordu, elleri delicesine titriyordu ama umurunda değildi. Yavaşça sağ kolunu da açtı, onu da parçalaması gerekiyordu.

Her gün kendime söz verdim, bundan sonra daha iyi olacaktım ve kendimi, yaşamı, her gün daha çok sevecektim. Yapamadığım her gün için. Bunu o kadar çok istedim ki, bir süre sonra anlamını yitirdi.

Eli bu kadar titrerken kolay değildi, ama bir şekilde çoktan kanla kaplanmış jileti kavrayarak sağ kolunun üzerine yerleştirmeyi başardı. Yine aynı şekilde metali batırdı, damarlarının sesini duyarken aşağı doğru çekerek uzun bir çizgi oluşturdu.

Hiçbir şey hak etmediğim halde burada olduğum için kendimden nefret ediyorum.

Nefes nefese kalmış bir şekilde jileti kaldırdı, vücudu acıdan titreyerek sarsılıyordu. Kan damarlarından taşarcasına akarken içinde bastıramadığı kesme isteği yüzünden kolunu gücünün yettiği kadar tekrar kaldırdı, jilet tam üst koluna geldiğinde oraya da hızlı, ama derin ve acı dolu bir kesik attı.

Benden nefret ediyorsun Clary. Ben de ediyorum. Bu kadar acınası olduğum için kendimden nefret ediyorum. Ama en çok da anneni öldürdüğüm için nefret ediyorum. Biliyorum, onun yerine benim ölmemi isterdin. Ve biliyorum ki bu hiçbir anlam ifade etmeyecek, ama özür dilerim.

Beyninin bir kısmı bu üç kesikle rahatlarken, bir kısmıysa resmen daha fazlasını yapması için yalvarıyordu. Acı bedenini tamamen ele geçirene ve hareket edemeyecek kadar titremeye başlayana kadar vücuduna rastgele çizikler attı Alec.

En kötü zamanlarında parabatain olarak benim yanında olmam gerekirken, yanında hep Clary vardı. İyi bir parabatai olamadığım için özür dilerim, kardeşim.

Sonunda dayanamayacak hale gelince kanla parlayan jileti bir yere fırlattı, vücudu kan kaybı ve soğuğun etkisiyle uyuşmuştu.

Max, keşke başka bir abim olsaydı dediğini biliyorum. Izzy senin için mükemmel bir abla olurken ben asla yanında değildim. Asla sana layık olamadığım  için özür dilerim.

Deli gibi çarpan kalbini ve düzensiz nefeslerini kontrol altına almaya uğraşmadı, acı dalga dalga vücuduna yayılırken garip bir şekilde bundan zevk alıyordu.

Seni seviyorum, Magnus. Her zaman sevdim. Ama senin beni unutacağını biliyorum, bu yüzden rahatım. Seni üzdüğüm için özür dilerim, benden nefret etmeni sağladığım için özür dilerim. Bencildim ve seni düşünmedim, eğer düşünseydim... Bilmiyorum. Ne olurdu bilmiyorum. Sadece, tekrar ve tekrar, seni seviyorum ve özür dilerim.

Kısa bir süre sonra sonunda gözleri kararmaya, kandan ıslanan tüşörtünü hissedememeye başladı. Acı da kaybolmaya başlarken bilinci de kapandı, başı yana düşerek sert duvara yaslandı.

Isabelle, benim sana abilik yapmam gerekirken sen bana abilik yapıyordun. Seni koruyamadığım ve yanında olamadığım için özür dilerim.

Birkaç saniye sonra, Alexander Gideon Lightwood'un ruhu, gökyüzüne karıştı. Bedeni hiç olmadığı kadar hafiflerken dudaklarına insanların uzun süredir görmediği türden bir gülümseme yerleşti.

Başınıza gelen her şeyin suçlusu benim. Özür dilerim.

Magnus Bane tarafından bulundu cansız bedeni, hemen öldükten sonra. Magnus çok uğraştı onu evine geri getirmek için, ama Alec yukarıda onları izlerken zaten evini bulmuştu. Her ne kadar onları çok sevse de Alec'in yeri Magnus, Jace ve Isabelle'in yanı değil, gökyüzüydü.

İçimde her zaman bir şeyler eksikti ve şimdi tamamlanıyorlar.