𝓑𝓪𝓭 𝓣𝓲𝓶𝓮.

☆7☆

14 Μαΐου.

Σήμερα έχω γενέθλια αλλά δεν είναι και η ποιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.
Αν σκεφτείς πως πέρσι τέτοια μέρα πέθανα η γονείς μου.
Το καλύτερο δώρο εεε;;
Το ξέρω.
Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι αυτή την μέρα αλλά πως μπορώ όταν ξέρω πως η γονείς μου κλείσανε ένα χρόνο θανάτου;;

Και να με εδώ στο τάφο τον γονιών μου να κλαίω.
Νιώθω κάποιον από πίσω μου.
Γυρνάω.
Ναι ήμουν σίγουρη πως θα έρχονταν.
Έρχεται ποιο συχνά από τι εγώ.
Με ακουμπάει στοργικά στον ώμο και προχωράει μπροστά.
Τοποθετεί τα λουλούδια στο βάζω που έχει και κάθεται δίπλα μου.

Κατευθείαν τύλιγω τα χέρια μου γύρω της.
Αν δεν ήταν αυτή αυτός ο τάφος θα ήταν βρώμικος.
Εγώ δεν μπορώ να έρχομαι εδώ.
Δεν μπορώ μα δεχτώ ότι τους έχασα.

"Σώπα κορίτσι μου." Λέει και μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο.
"Σε ευχαριστώ." Της απαντάω.
Αν δεν είχα την κ.γιαννα δεν πιστεύω να έφτανα εδώ που είμαι.
Όταν πέθαναν η γονείς μου ήταν εκεί στο πλευρό μου να με φροντίζει.

"Αγάπη μου σήμερα είναι τα γενέθλια σου δεν πρέπει να κλαις." Μου λέει σηκώνω το κεφάλι μου και την κοιτάω.
"Δεν μπορώ." Απαντάω και ξεσπάω σε ποιο πολλά κλάματα.
"Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα είναι η χειρότερη μου μέρα." Συνεχίζω.
"Μη το λες αυτό κοριτσάκι μου." Λέει ενώ μου χαϊδεύει τα μάγουλα.
"Η γονείς σου δεν θα τον ήθελαν αυτό." Συνεχίζει.
"Τι έχω κάνει και τα πληρώνω αυτα;" την ρωταω.
"Τι εννοείς αγάπη μου;;" με ρωτάει.
"Πέρσι στα γενέθλια μου πέθαναν η γονείς μου και φέτος έπιασα το αγόρι μου στο κρεβάτι με άλλη." Λέω αλλά όχι ο Λουκά δεν είναι ο λόγος που κλαίω.
Δεν θα έκλαιγα ποτέ για ένα αγόρι.
"Μαρίνα τι λες;;" με ρωτάει.
Αλλά δεν απαντάω δεν θέλω να το συζητήσω.
"Δεν έχεις κάνει τίποτα αγάπη μου εσύ είσαι υπέροχη." Απαντάει.
Ακουμπάω το κεφάλι μου στην βάσει του λαιμού της και συνεχίζω να κλαίω.

Stefan pov.

"Κάτια." Φωνάζω και με πλησιάζει.
"Έλα τι έγινε;;" με ρωτάει.
"Ξέρεις γιατί δεν ήρθε η μαρίνα;;" την ρωταω.
"Λογικά δεν θα μπορέσε να ξυπνήσει πάλι." Απαντάει.
"Δεν νομίζω είναι 11 η μαρίνα αργεί το Πολύ μισή ώρα." Της λέω.
"Εεε τότε μπορεί να είναι με τον Λουκά." Απαντάει.
Μάλλον αυτό θα είναι.
Ελπίζω.

Απόγευμα.

"Μανα τι καλό μαγείρεψες;;" την ρωταω μόλις μπαίνω στο σπίτι.
Συχνά πάω και τρώω εκεί.
Αφού η Έλενα δεν ξέρει να μαγειρεύει.
"Έλα αγόρι μου πατάτες με μπιφτέκια." Απαντάει.
Την παρατηρώ που φοράει μαύρα.
"Πηγές Εκεί εε;;" την ρωταω.
Ήξερα πως σήμερα είναι ένας χρόνος που έχουν πεθάνει η γονείς της μαρίνας.
Η μαμά μου με την κ.ντινα έκανα  πολύ παρέα.
"Ναι."Απαντάει και βάζει στο πιάτο φάει.
"Ήταν και η μαρίνα εκεί." Λέει ενώ αφήνει το πιάτο στο τραπέζι.
"Η μαρίνα;;" την ρωταω.
Ξέρω πως η μαρίνα δεν πάει εκεί γιατί γίνεται χάλια κάθε φορά.
Δεν το αντέχει.
"Ναι ήταν χάλια έκλαιγε." Λέει.
"Γαμωτο το ήξερα." Απαντάω.
"Δεν ήρθε στην δουλεια κα κατέβα πως κάτι συμβαίνει." Απαντάω.
"Αλλά η Κάτια σκέφτηκε πως είναι με τον Λουκά." Συνεχίζω.
"Αγόρι μου η μαρίνα μου είπε κάτι που με τάραξε." Λέει.
"Τι;;" την ρωταω.
"Μου είπε πως έπιασε το Λουκά στο κρεβάτι με άλλη." Απαντάει και νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι.
"Μαμά φεύγω." Λέω.
"Δεν θα φας;;" με ρωτάει.
"Χόρτασα από της πληροφορίες."Απαντάω και εξαφανίζομαι.

Θα τον κάνω να φτύσει το γάλα που ήπιε.
Ανοίγει την πόρτα και πριν προλάβει να πει κάτι τον έχω ρίξει κάτω.
Μπουνιές πέφτουν η μια μετά την άλλη.
"Μπάσταρδε." Φωνάζω και του δίνω κιαλες.
Ήταν σχεδόν λυπήθημος.
"Μην τολμήσεις και την ξανά πλησιάσεις." Φωνάζω.
Σηκώνομαι να φύγω.
"Συγγνώμη." Είναι το μόνο που ακούγεται.
Γυρνάω και τον φτύνω.

Marinas pov.

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω το στέφανο με μια τούρτα στο χέρι.
"Άργησα." Λέει στεναχωρημένα.
"Χρόνια πολλά ξανθούλα μου." Συνεχίζει και χαμογελάω.
Του κάνω χώρο να μπει.

Καθόμαστε στον καναπέ και με κοιτάει.
"Πες μου ότι δεν έκλαιγες γι'αυτόν." Με ρωτάει.
Και καταλαβαίνω ότι του μίλησε η μαμά του.
"Δεν θα έκλαιγα ποτέ για αγόρι." Απαντάω.
Το βλεμμα μου πέφτει στο χέρι του.
Ήταν χτυπημένο.
"Πηγές εκεί εε;;" τον ρωταω.
Τι ρωτάω;;
Ξέρω τον στέφανο.

Πηγαίνω στο μπάνιο και παίρνω το κουτί πρώτον βοηθειών.
Βάζω στο βαμβάκι πενταντιν.
Πιάνω το χέρι του και με μαλακές κινήσεις καθαρίζω το χτύπημα.
Βάζω χαζαπλαστ στο τέλος σε κάθε σημάδι και τον κοιτάω.

"Σοβαρά τώρα unicorn;"με ρωτάει ενώ δείχνει το χαζαπλαστ και εγώ γελάω.
"Ήθελες σπαντερμαν εεε;;" τον ρωταω έξω χαμογελάω.
"Είσαι τρελή." Λέει και μου πιάνει τα μάγουλα.
Πλησιάζει το κεφάλι του με το δικό μου.
"Έτσι θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς." Μου λέει και στο τέλος μου αφήνει ένα φιλί στην μύτη.
"Όχι τίποτα άλλο αλλά όταν κλαις είναι λες και έχεις πάρει ναρκωτικά." Συνεχίζει και σκάω στα γέλια.
"Είσαι βλάκας." Απαντάω.
"Είναι πολύ κόκκινα;;" ρωταω και νευει.
"Είναι επειδή σαν σήμερα.." πάω να πω αλλά με διακόπτει.
"Ξέρω...Το θυμάμαι." Απαντάει.
"Λοιπών τούρτα." Λέει και την πιάνει.
"Πάω να φέρω αναπτήρα." Απαντάω και σηκώνομαι μαζεύω τα πράγματα για να τα αφήσω στο μπάνιο.

Ανάβει τα κεράκια και φέρνει την τούρτα μπροστά μου.
Τραγουδούσε και εγώ τον κοίταγα με χαμογελώ.
"Ευχή." Λέει μόλις τελειώνει το τραγούδι.
Τον κοιτάω και έπειτα κοιτάω τα κεράκια.
Εύχομαι να έχω πάντα δίπλα μου τον στέφανο.
Σκέφτομαι και σβήνω τα κεράκια.

"Τώρα θα την φάμε." Λέει και γελάω.
"Πάω να φέρω κουταλιά." Λέω και σηκώνομαι.
"Γρήγορα γιατί θα την φάω με τα χέρια." Τον ακούω να λέει.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Το ξέρω δεν ήταν και ότι καλύτερο αυτό το παρτ.
Αλλά έρχεται κάτι καλύτερο σίγουρα.