WHO ARE YOU?

1. Bölüm

-Tamam da neden?

-Bunun nasıl bir açıklaması olabilir yoo sang? Seninle çıkmak istiyorum. O kadar. Ya evet ya da hayır diyeceksin neden diye sorulur mu hiç?

-Ee soruyorum işte.

-Nedeni, seni çok seviyor olmam. Senin gibi kusursuz biriyle sonsuza dek yaşamak! Bu düşünceden dolayı işte. Sana aşığım yoo sang.

-Tamam da neden? Neden ben?

-Ah cidden kafayı yiyeceğim.

-Sen benim 15 yıllık arkadaşımsın.

-Evet seni 15 yıldır seviyorum.

Evet 15 yıllık en iyi arkadaşım kang ma ro beni seviyor. Ah çok saçma. Evet çok saçma. Bir dakika. Bu...

-Ahh kalçam!

Sabahları bu şekilde yere düşerek uyanmak gerçekten çok sinir bozucu. Ama bu rüyada neyin nesi? Bir yandan annem bana bağırıyor bir yandan da kalkmaya çalışıyordum.

-Yoo sang ah! Kalk artık okula geç kalıcaksın.

-İyi de daha sabah olmadı ki.

Annemin ayak seslerini duydum. Çok yakınımda, bana doğru geliyor. Ve

-Salak! göz bandını çıkarmazsan tabi sabah olmaz. Hadi. Kalk elini yüzünü yıka ve masaya gel. Hadi hadi hızlı ol.

-Anne hayırdır?

O sırada odamdan çıkacak olan annem durup bana öyle bir baktı ki korkup yatağımı bile düzelttim. Annem ve bakışları...

Sabah kahvaltımı yapıp üzerimi giyinmek için odama çıktım. Mini etek ve gömlekten oluşan okul formamı giyip telefonumu ve çantamıda alıp aşağıya indim. Annemi, kardeşimi ve babamı öpüp çıktım.

Merhaba ben 16 yaşında lise 2 öğrencisiyim. Benim hayatım çokta etkileyici değildir. Kendi halimde bir öğrenciyim. Çalışkan bir kızımdır fakat kibar olduğumu söyleyemem. 10 senedir judo ile uğraşıyorum. Bana ve arkadaşlarıma çatılmadığı sürece iyi biriyim. Ama eğer uğraşırlarsa ki burası Busan. Sonu kötü biter. İki tane çok iyi arkadaşım var. Kang ma ro ve Park eun gi. İkiside çok iyi arkadaşlarım 1 yaşından beri tanışırız. Asla birbirimizi bırakmadık ve düşünmüyoruz. Ve ailem, babam iyi bir insandır fakat annem için aynı şeyi söyleyemiyeceğim. Çünkü annem ne kadar dilim varmasa da kötü bir insan. Öyle ama. Siz karar verin; Asla ama asla iltifat etmez. Çok önemli değil ama insan bazen sevilmek istiyor. Annesi tarafından... Fakat ben bu sevgiden mahrumum. Ben annneme çok iyi davranırım. Saygı gösteririm. O beni döver, bağırır, azarlar. Ben her zaman sınıfımın birincisi olup takdir edilirim. Ama annem birkez bile aferin demez. "Tabiki yüksek not alıcaksın. Bu senin görevin." der. Öğretmenlerim hep beni överler, arkadaşlarımın arasında da gayet saygın ve ortama ayak uyduran birisiyimdir. Yani uzun lafın kısası bana okulda gerçekten önemli bir insan olduğum hissettiriliyor ama eve gelince kimsenin bilmediği azarlar ve dayaklar yiyorum. Hemde ottan boktan sebeplerle. Evet şimdi siz karar verin iyi mi kötü mü? Kardeşim iyidir ama biraz nankördür. Anneme çekmiş. Eğer işi düşerse ablasıyım, düşmezse babasının kızı. Kavga edip başını belaya sokunca beni çağırır. Benim yaşımdaki erkeklere çatar. Ben onları dövünce de gidip anneme şikayet eder. "Anne ablam erkeklere sataşıyor." diye. İşte bu yüzden Bazen intihar edesim geliyor...

Bunları derken çoktan okula yaklaştım bile. Köşedeki dükkana uğrayıp oradaki nineye selam verdim. Bir nine. Kendi elleriyle ördüğü herşeyi bu küçük ve huzurlu dükkanda satıyor. Kazandığı paralarla da iki tane kedisine bakıyordu. Yaşlı ama halen faydalı bir insan. Rahat ve zeki bir nine. İmrendiğim ve bana huzur veren kişilerden biri.