BE MY CURE

CHAPTER TWO

Awful smell of chemicals filled my nostrils as I inhaled oxygen while my eyes remained close.

Kinapa ko ang mga paa kong namamanhid at dahan-dahang binuksan ang mga mata.

Nakakasilaw na ilaw ang bumungad sa 'kin, binaling ko ang paningin sa katawan ko, I'm wearing a green hospital gown and I am surrounded with some apparatuses that are connected to my body.

"Gising na siya!" a hoarse voice of a man exclaimed.

Biglang bumukas pinto ng kwarto at iniluwal nito ang lalakeng nasa edad na trenta pataas.

He's wearing a white laboratory coat with an stethoscope hanged around his neck, probably he's my doctor.

He checked my vital signs, my eyes, and my pulse. The moment he finished doing it, he smiled.

"I'm glad you're now okay, Ms. Collette." He said.

"Nasaan ako?" I asked.

Nakakapagtaka lang, hindi ako dinala ng mga magulang ko sa nakasanayang hospital at sa doktor ko mula noong bata.

Ginamit ko ang dalawang kamay ko para alalayan ang sariling makaupo at maisandal ang likod sa head ng kama.

"Nasa isang pribadong hospital ka. Your parents brought you here for they believed that this is the only hospital that has the capability of curing such rare illnesses like yours." He said.

I nodded.

"Where are they?" sunod na tanong ko.

"Sorry to say, but we don't allow visitors here, and patients here doesn't need to have watchers with them, hospital's nurses are on duty 24/7. Makikita mo naman sila 'pag nakalabas kana." wika nito.

Tumango na lang ako sa sinabi ng doctor at maya't maya pa'y umalis na ito.

Inilibot ko ang paningin sa loob ng kwarto. Tanging ilaw at mga aparato ang makikita rito, walang ibang dekorasyon o kung ano-anong nakasabit sa dingding, hindi katulad ng ibang hospital na nakita ko.

Sa kabilang parte naman ng kwarto ay isang lamesang may iba't ibang klase ng gamot. It's quite unusual, all the medicines in my table aren't familiar to me.

Kumuha ako ng isa rito at tinignan ang mga nakasulat. It's weird, it has no label.

Siguro sariling gamot ito ng hospital nila para sa sakit na katulad ng akin. Kinuha ko na ang baso ng tubig at ininom ang mga gamot sa lamesa tulad ng bilin sa 'kin ng doktor.

Deafening silence invaded the four corners of the room, I embraced myselft in amidst of nothingness trying to reminisce what happened before I got here.

Everything finally sunk in. It was all because of a reckless man whom I saved from death not minding the danger upon me.

Kinabukasan ay bumalik ang doktor para iparating sa 'kin na makakalabas na ako. Nagtaka akong bakit tila ang bilis ng paglabas ko pero ang sabi nito ay walong buwan na akong nananatili rito ngunit laging wala sa wisyo.

But it feels like everything happened just the other day?

Hindi na ako nagtanong pa dahil sa sabik na makita muli ang mga magulang ko, paniguradong ganoon din sila sa 'kin, matagal-tagal din ang walong buwang hindi namin pagkikita.

Nakasakay na ako sa wheelchair habang tulak-tulak ito ng isang babaeng nurse.

While roaming around the hospital, I really felt something weird 'bout its aura and atmosphere in every room we pass by. There's a room where the patient's crying in pain while the nurses are attending him, some of them are begging the doctor to stop, some of them are even cursing, their voices are creeping the hell out of me.