They disagreed with me 'bout adding Vaughn in our plans. According to them, it will be hard for us to convince him especially when he finds out what our agenda is.
"I'll take part." I said, "Ako ang kukumbinsi sa kanya."
"Pero, Aza.." Owen opposed.
"Kaya ko, Owen. Don't worry." I smiled.
Starting that day, I became Vaughn's stalker. I became consistent of following every step he make every single day, good thing was his room was just next to mine.
I want to know him more, it might help me convince him to join us.
Sa araw-araw na pag sunod ko sa bawat hakbang niya, napansin kong tahimik lang siyang tao, ni walang lumalapit sa kanya.
Ngayong araw, tila alam ko na naman kung saan ako dadalhin ng pagsunod ko sa kanya. Tinutungo na naman niya ang daan papunta ro'n sa kwartong maraming kabaong.
I looked around to make sure that no one's watching us, pero nung paglingon ko muli sa kinaroroonan niya, wala na siya.
Binilisan ko ang paglalakad papunta sa kwartong 'yon, lumingon-lingon pa akong umaasang makita siya.
"Ba't mo 'ko sinusundan?"
Napatili ako nang dahil sa gulat. He suddenly appeared right in front of me. He's just inches away from me—just one single move and it will close the distance between us.
"Akala mo ba hindi ko napapansin? You kept on following me these past few days." He said, emotionless.
Napalunok ako at pilit iniiwasan ang bawat tingin niya.
I opened my mouth but no words came out.
"I caught you already, so what's next?" Dagdag nito.
"H-huh?"
"Oh, I thought we're playing hide and seek."
Habang nagsasalita ito ay patuloy parin ang paghakbang papalapit sa 'kin, and I have no choice but yo step backward.
Hindi ko na namalayang may vase sa likod ko, nasagi ko ito at nabasag. Dali-dali kong pinulot ang mga bubog na nagkalat mula sa sahig hanggang sa napansin ko na lang ma dumudugo na ang gitnang daliri ko.
Inangat ko ang tingin kay Vaughn, nakita niyang may sugat ako pero wala man lang siyang ginawa o sinabi man lang.
Maya-maya pa ay may dumating nang mga tagalinis at niligpit ang kalat.
"Okay ka lang ba, mis?" The janitor asked.
I was about to answer when someone in my back uttered.
"Okay lang 'yan, it didn't hurt her even a bit. She's insensitive to physical pain." Wika ni Vaughn.
Dinala ako sa clinic para maagapan ang pagdudugo ng daliri ko. Hindi ako iniwan ni Vaughn hanggang sa pagpunta ko ng kwarto.
"Bakit hindi ka pa umalis?" I asked.
"If you're thinking that I am concern, you're wrong. I'm here because I'm waiting for your answers to my questions." He answered.
"But before that, can I ask you first my question?"
"No. Answer mine first." He insisted.
I rolled my eyes and sit on the edge of my bed.
I sigh, composing myself, "Tulungan mo kaming mag-imbistiga tungkol sa hospital na 'to."
His eyebrows met. Perplexity is clearly seen in his eyes.
"This is wrong, Riah. Naghahanap ka lang ng ikakapahamak mo." He said.

YOU ARE READING
BE MY CURE
Mystery / ThrillerSix teenagers that are diagnosed with a very rare condition, kept in a private hospital which is unidentified by the government, a hospital that hides inhumane activities.