Untangled Past

Simula

"Tulong!" "Tulong!"

Hindi ko alam kung saan ako pupunta basta't ang alam ko lang ay kailangan kung lumayo.

"Tao po!" "Tao po!" Sabay balibag ng kanilang mga pinto.

"Tulungan niyo po ako!"

Walang nakinig. Naisip ko ang aking kaibigan kung kaya't nagmadali akong tumakbo patungo sa kanilang bahay.

Kahit na pagod at hapo na, pinilit kung tumakbo. I'm feeling miserable. A person who is inside a ghost road without a hint of cars and people in the middle of the night. Wearing a ragged dress with a taint of something to be horrible of. I pity myself.

Ilang minuto lang ng aking patakbo ay nakarating ako sa kanilang bahay. Dali-dali akong kumatok, nagbabakasakaling may makarinig sa aking malalakas na katok at doorbell. Within my tenth knock a fine old lady open the door.

"Tita tulungan niyo po ako! Tulungan niyo po ako"

Sa pagkabigla ng matanda ay dali-dali niya akong hinila papasok.

"Hija, anong nangyari sa iyo?"

"Tita tulungan niyo po ako. Gusto ko pong lumayo."

"Calm down hija. Maupo ka muna at ikukuha kita ng maiinom." Anyaya niya sa akin.

Nanginginig ang aking mga kamay. Hindi ako mapakali. Gusto ko nang umalis, gusto ko nang lumayo kaagad. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Nalilito ako. May heart was racing so fast and I don't know how to calm it in this situation. 

Habang hinihintay si Tita Sol, nag-isip na ako ng paraan kung paano makaaalis.

In the middle of my deep thoughts, biglang sumulpot si Tita Sol na may dalang baso kasama na ang kaniyang anak.

"Serena, what happen to you? Are you alright?"

"Inom ka muna ng tubig." alo ni Tita Sol.

Habang umiinom ako ay hindi magkamayaw sa pagtatanong si Beatrice ngunit isa man sa kaniyang mga tanong ay hindi ko sinagot. Ang nasa isip ko lamang ngayon ay makaalis at lumayo.

"Tita, Beatrice, tulungan niyo po akong makaalis dito, parang awa niyo na." Nagmamakaawa kong sambit.

May pagdadalawang isip si Tita Sol ngunit agad na nagsalita si Beatrice.

"Paano ka ba namin matutulungan Serena?"

Ikinuwento ko nga sa kanila kung anong balak kung gawin. Sa una, hindi pumayag si Tita Sol ngunit nang makita niya ang pagmamakaawa ko ay pumayag na rin siya.

Kaagad na tumawag si Tita Sol sa isang bus station upang kumuha ng ticket.

Habang siya ay abala, tinulungan naman ako ni Beatrice na gupitin ang aking buhok at palitan ang kulay nito.

"Are you sure you want to do this Serena?"

"Yes." Tipid kong sagot.

"You know naman na matutulungan ka ni Mommy diba? Huwag ka na lang umalis". Pamimilit niya sa akin.

"Oo tutulungan nga ako ni Tita Sol but your family's life is at risk also and I don't want that to happen. Beatrice napamahal na ako sa pamilya mo at ayaw kong may mangyaring masama sa inyo, dahil lang sa akin."

She shrugged. "Pero, pamilya ka na rin namin at ayaw naming may masamang mangyari sa iyo Serena."

Gusto kong umiyak. By this simple gestures that Beatrice say to me makes my heart flutter in happiness. They only wants what's best for me and I am very thankful to have them.