27 Ekim 2014
Uyandığımda tek duyduğum şey bip bip bip bip bip sesiydi. Önce nerede olduğumu pek anlamadım fakat fark ettim ki ben yoğun bakımdaydım. Kendimi bu halde görmek beni üzüyordu o kadar atlattığım olaylar bile beni bu hale getirmemişti. Ben herhalde öleceğim. Diye düşünürken içeriye hemşire ve bir adam girdi. Geçirdiğim şeylerden dolayı bu simayı unutmuştum ama bu Tom'du. Tom'u ve Jack'i her gördüğümde aklıma o gün geliyordu ve kendime kızıyordum.
"Patronun sana özel görevi" "Neymiş bu görev ?" demiştim. Tom'da "Seni ve David'i Madagaskar'a belgesel çekmeye gönderiyor." Hepimiz patronun amacını anlamıştık. Patron kimi uzağa gönderse , onu geldiğinde bahaneler uydurarak kovuyordu. Bir bakıma kovulmuştum.
Tom yatağıma yaklaştı "Merhaba dostum nasılsın ? " bütün hüznü sesine yansımıştı.
"Iyi olacak. Çok çaba gösteriyor."dedi hemşire.
Önce başkasından bahsediyor zannettim fakat benim hakkımda konuştuklarını anlamam uzun sürmedi. Çaba sarf ediyormuşum. Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum , yabancı birinin bedeni gibi dışarıdan izliyorum. Oraya dönebilecek miyim?
Hemşire Tom'u dışarı çıkardı. Başka bir hemşire gelip serumumu değiştirene kadar tavana boş boş baktım.
Aklıma ne zaman adadaki günlerim gelse düşünmemeye çalışıyorum fakat pek işe yaradığını söyleyemem...
