Friends ♡ Yoonmin

0.2

#yoongininfandomdaöldürmediğibirkişininkalmamasışerefineyazaryenibölümatıyor

Bu bölüm ilk tanıştıkları zamana gideceğiz. Yaklaşık 4-5 yıl öncesine.

İyi okumalar. 

💖

Yoongi'den.

"Hobi, biraz hızlı olamaz mısın? Çünkü biraz daha oyalanırsan sikik partiden vazgeçip evime döneceğim." Beklemekten nefret ediyordum ve en yakın arkadaşımın hazırlanması bakkala bile gitsek süslü bir piç olduğu için en az yarım saat sürüyordu. Evet abartmayı seviyordum.

"Tamam hyung geldim. Ne bağırıyorsun?" Şaşkın şaşkın konuşuyordu ve ben artık suratının ortasına bir tane çarpmak istiyordum.

"Bıktım senden. Hadi gidelim lütfen, bir saat durup kafa bulacağız alt tarafı. Nereye gittiğimiz sanıyorsun anlamıyorum ki." Söylenerek ilerlemeye başladığımda kıkırtısını duyuyordum.

"Hissediyorum, hyung. Bugün hayatımızı değiştirecek insanlarla tanışacağız."

Her etkinlikte aynı şeyi söylüyordu. Tabii ki inanmıyordum hatta bazen öyle alakasız yerde söylüyordu ki gülmeden edemiyordum.

Babamın 18 yaş hediyesi olarak aldığı yeni Mustang'ime bindiğimde Hoseok kendi kendine bir şeyler mırıldanarak arabaya binmişti. Oturur oturmaz telefonu eline almasıyla kemerini takması için uyararak ben de taktım ve onun arabama olan övgülerini dinleyerek yola koyuldum.

Asla yavaş olmayan, bu yüzden de oldukça kısa süren araba yolculuğumuz sonrası boş olan otoparkta eve en yakın olanını bularak hızlıca park ettim. Kapımı açacağım sırada arabanın çaprazından eve doğru ilerleyen bedeni gördüğümde geri çekildim. Donmuştum. Hareketlerimi kontrol edemiyordum, sadece nefes alabiliyordum ve sanki bedenime tonlarca ağırlık çökmüş gibiydi.

Bu insanlar için fazla güzeldi.

Sanki ona bakışlarımı hissetmiş gibi evin girişinde arkasını dönüp ön camdan baktığında göz göze geldik. Gözleri dolu doluydu ama bana kısa bir gülümseme sunarak kafasını çevirdiğinden bunun sadece soğuktan olduğunu düşünmüştüm. Neden bana gülümsemişti? Kafamı sallayarak önüme döndüm ve derin bir nefes aldım. Yanımda Hoseok'un varlığının olmadığını anladığım anda arabadan çıkarak gözlerimle onu aramaya başladım. Bulduğumda yanında birkaç kız vardı ve tatlı tatlı bir şeyler konuşuyorlardı.

"Hey, Yoongi sen misin?" Hoseok'tan kafamı çevirdiğimde karşımda duran uzun saçlı kıza baktım.

"Adımı nereden biliyorsun?" Onu bir yerden tanıyıp tanıyamayacağımdan emin değildim, çoğunlukla kızlarla takılırken kafam yerinde olmuyordu.

"Hobi söyledi ve sana bunu vermemi istedi." elindeki yüzüğü uzatırken cebinden bir not çıkararak bunu mutlaka okumamı tembihledikten sonra güzel gülümsemesiyle yanımdan hızlıca uzaklaştı. Kafamı tekrar Hoseok'a çevirdiğim sırada göz göze geldik ve kafasıyla elimde tuttuğum not ve kağıda işaret ederek muhabbetine geri döndü.

Elimdeki yüzüğü kaybetmemek adına yüzüğe göre daha cılız kalan yüzük parmağıma takarak minik not kağıdını açtım.

"Arabadan dakikalarca onu izlemek yerine ona ulaşabileceğin bir fırsat. Teşekkürü bugün evi boşaltarak edebilirsin. Öpücükler en sevdiğim oppam için." Son cümlesine istemsizce gülümsediğim sırada kafamı kaldırarak tekrar göz göze geldiğim en yakın arkadaşıma orta parmağımı kaldırdım ve o bana tekrar öpücük attığında göz devirdim. Arkamı döndüğüm sırada göz göze geldiğim kişi, yine olduğum yere çakılmamı sağlamıştı.