Przygody w Śródziemiu, czyli co wydarzyło się po Bitwie

Rozdział 7

Obudziłam się, albo raczej zostałam obudzona, następnego dnia po ceremonii i przyjęciu, jeszcze przed wschodem słońca.

− Wstawaj - wycedził Thorin, trzaskając lekko drzwiami przy zamykaniu ich.

Xevertis warknął, przestraszony nagłą pobudką.

− Co się dzieje..? - mruknęłam, wciąż będąc w półśnie.

− Ja i elfka będziemy na ciebie czekać przed stajnią - powiedział nieco już spokojniej.

− Uh... Która jest godzina? - Przetarłam dłońmi twarz.

− Przed piątą. Pogadamy, gdy wyjedziemy. Przygotuj się na kilka miesięcy jazdy.

Wyszłam z łóżka i skierowałam się do toaletki, by przywołać do porządku włosy.

− W porządku. - Spojrzałam na odbicie brata w lustrze. - Możesz iść, zaraz do was dołączę. Postarajcie się w tym czasie nie pozabijać nawzajem.

Kiedy krasnolud wyszedł, ubrałam się i wrzuciłam do torby kilkanaście kompletów strojów. Zgarnęłam ze stołu najpotrzebniejsze zioła oraz opatrunki i włożyłam je do mieszka. Na koniec założyłam smokowi siodło, a potem przyczepiłam do niego juki. Spojrzałam z wahaniem na leżący nieopodal stołu miecz, zwany przeze mnie nieraz Obelem. W końcu odniosłam go i przypięłam pochwę do siodła.

− Jeśli na ciebie wsiądę, to nie obudzimy połowy mieszkańców Góry stukaniem - mruknęłam.

− Ale Thorin mówił, że masz tego nie próbować bez niego.

− Mógł zorganizować wyjazd o jakiejś normalnej porze. - Otworzyłam drzwi, starając się, by nie wydały żadnego dźwięku. − Obiecuję, że wszystko będzie dobrze, przecież nie spadnę.

− Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, no, ale niech będzie.

Pogłaskałam miedzianego, sprawdziłam czy popręg jest dobrze zaciągnięty i wsiadłam na grzbiet podopiecznego, a następnie podpięłam kij.

Gad opuścił pomieszczenie i pchnął drzwi ogonem. Zamknęły się z trzaskiem.

Brawo, maluchu.

Skrzydlaty niemal wybiegł na zewnątrz. Na szczęście hałas spowodowany uderzaniem jego pazurów o posadzkę zwróciłby mniejszą uwagę, niż gdybym miała iść sama po tych wszystkich schodach.

Tak jak mówił, Thorin czekał wraz z osiodłanym koniem przed wrotami stajni. Kilkanaście kroków od niego stała wściekła Lott. Brat wyraźnie nie był zadowolony ze sposobu, w jaki dotarłam na miejsce.

− Myślałem, że wytłumaczyłem ci wystarczająco jasno, że sama masz nie wsiadać na Xeva - burknął, dosiadając swojego wierzchowca.

− A wolałbyś, żebym obudziła pewną elfkę? - Przewróciłam oczami. - To dobre siodło, nic mi się nie stanie.

Przestań mnie w końcu traktować jak dziecko, skoro doskonale wiesz, że nim nie jestem!

Krasnolud pokręcił głową, nie odpowiadając i ruszył drogą prowadzącą do Mrocznej Puszczy. Przyjaciółka ruszyła zaraz za nim, a Xevi po chwili zrównał się z kopytnymi.

− To co, powiesz mi w końcu gdzie jedziemy i dlaczego?

− Do Dís, do Ered Luin. Powinniśmy zresztą wyruszyć już wczoraj, nim ta cala farsa ze ślubem miała miejsce. Elfka jedzie z nami, bo jej matka by mnie zabiła, gdybyśmy ją zostawili w Ereborze.