Şimdi de hayatlar kısmına gelelim...
Sabah altı buçuk yedi gibi yatağa giriş sonrasında uyuyuş ve akşam on altı sularında kalkış. Kendinden tiksiniş boş boş oturuş bir şeyler izleyiş ve kapanış...
Karantinada 40. günüm ve çok sıkıldığımı tüm samimiyetimle söyleyebilirim.
Az önce biraz makyaj yaptım kendimi iyi hissetmek için, iyi de geldi. Hemen içimde bir şeyler yazma isteği uyandı. Oturdum bilgisayar başına.
İnsanlar her şeye alışır diye bir söz var bilirsiniz. Bence çoğumuz şuan bu sözün canlı örneğiyiz. Bazen diyorum ki yarın bakkala gidip abur cubur alsam ya da yarın babamla birlikte markete gitsem.
GİDEMİYORUM. Enerjim öyle emilmiş ki evde durmaktan, dışarı adımımı atmaya mecalim yok. Bazen tembellikten canlı derslere bile girmiyorum, saat 16.00'da olan dersleri kaçırıyorum. Evet evet akşam 4 :)
Tam tamına kırk gündür dışarıya adımımı atmadım. Hayatım oda mutfak ikilisi arasında mekik dokuyarak geçiyor. Fakat bu günlerde salgının iyiye gittiğini gözlemliyoruz. Biteceğini umut edip sevinmeye yeltenirken birden sınavlara hiç çalışmadığım aklıma geliyor ve susuyorum.
Peki hiç mi bir şey yapmıyorum? Yapıyorum, bazen makyaj yapıyorum az önce de yaptım mesela özlemişim rimel sürmeyi. Sonraa kardeşimle mobilyalarımızı beyaza boyuyoruz.
Ama karantinada kaliteli zaman geçir boyunduruğu beni sıkıyor patlama derecesine getiriyor. Her boşa vakit harcadığımda içimdeki ses beni aşağılıyor, üzüyor.
Sanırım kendime daha iyi davranmam gerek...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karantina Günlükleri
Não FicçãoKorona günlerinde; sıkıntılar,üzüntüler, mutluluklar, eğlenceler kısacası karantina günlerinde bana dair her şey
