"က်ဳပ္ကိုႀကိဳးအရင္ေျဖေပး။ ျပီးရင္ေျပာျပမယ္"
"ဟက္ ေျဖေပးရင္ထြက္ေျပးသြားမွာကိုသိရက္နဲ႔ ေျဖေပးရေအာင္ ကိုယ္က႐ူးေနလို႔လား"
ဓနဆိုသည့္လူက ပါးစပ္ကသာ ေျပာေနေပမဲ့ လက္ကအၿငိမ္မေနပဲ ဟိုဒီလိုက္ပြတ္သပ္ေနေသာေၾကာင့္ အပိုင့္မွာယားက်ိက်ိႏွင့္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္လွ၏။
မလုပ္နဲ႔ဟုေျပာလဲမရ၊ လက္ကိုလဲေျဖမေပးပဲ ဓန စိတ္တိုင္းက်လုပ္သမ်ွကို ၿငိမ္ခံေနရသည့္ဘဝ။
ခႏၶာကိုယ္အႏံွ့ စိတ္တိုင္းက်ကိုက္လို႔ဝမွ ရပ္ကာေပါင္သားေလးေပၚ ေမးတင္ရင္း ဓနက
"ကိုယ္နဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ေတာ့"
"မလိုက္ဘူး"
အပိုင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မဆိုင္းမတြအေျဖေပးလိုက္သည္။
ဓန ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ သူ့ေပါင္သားတစ္ေလ်ာက္ကို တတိတိကိုက္ေနျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ လက္ကိုျပန္ေျဖေပးျပီး ကိုယ္ခ်င္းထပ္အိပ္လိုက္ရင္း လူကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေန၏။
သူလဲ ဘာလဲ'ဟူေသာသေဘာျဖင့္ ေစြၾကည့္ျပန္ၾကည့္ေနေပးလိုက္သည္။
ဓန ညစ္က်ယ္က်ယ္ျပံဳးလ်က္
"မင္းျပန္မလိုက္ရင္ ကိုယ္စိတ္မထိန္းႏိုင္တဲ့ညေတြ မင္းသက္သာမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ျပီးေတာ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပမွာလား"
ဟု ေမးသည္။
အပိုင္ ျပန္ၾကည့္ေနလ်က္နဲ႔ပဲ
"ခဗ်ားလာမပက္သက္ရင္ အဆင္ေျပတယ္။ က်ဳပ္ဘာသာ တစ္ေယာက္ထဲေနပါရေစ။ ခဗ်ားကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ မေနႏိုင္ဘူးလား "
ဓနေခါင္းရမ္းျပျပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လာ၏။
ခါးကို တင္းက်ပ္စြာဖက္လိုက္ရင္း
"မေနႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ဆိုတာ အစတည္းကမရိွဘူး ... ဘာလို့ဆို ကိုယ့္ဘဝက မင္းမို႔လို႔"
YOU ARE READING
အခ်စ္တို႔အစျပဳခ်ိန္ & အချစ်တို့အစပြုချိန် (Complete)
Romanceခ်စ္ျခင္းနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ကမၻာေလာကႀကီးကိုဖန္ဆင္းသည္။ This's my first fic creation
