Hayata Yeniden

ilk başlangıç

Merhaba.Size adımı söyleyerek girmeyi isterdim fakat daha adımı bile bilmiyorum.Gözümü daha yeni açtım.Burası neresiydi bilmiyorum ama hiç de güzel bir yer değildi.Ben düşünürken odaya bir doktor girdi.Tam da o zaman anladım nerede olduğumu.İçeri girdiği gibi yüzünden bir somurtkanlık vardı.Sanki kötü bir haberle gelmişti.Ee haliyle sordum ben de.
-Neden buradayım? Diye.İlk başta biraz baktı bana.Sonrasında ben de hatırlamıyorum,bayılmışım galiba.Aradan zaman geçmişti ve tekrardan uyanmıştım ama bu sefer doktorlar başımda bekliyordu.Yeniden sordum;
-Ben neden buradayım?
Doktor:
-sakin ol küçük adam merak etme her şeyi anlatacağım sana.
-Ben küçük değilim!
-Tamam tamam sakin ol.
Bu konuşmalardan sonra doktor yanıma oturdu ve başladı anlatmaya:
-Madem ki sen küçük değilsin o zaman sana söyleyeceklerimi iyi dinle.Sen hatırlamıyorsun tabi ama ailenle beraber bir kaza geçirmişsiniz.
-Nasıl yani?
-Olay böyle işte sonrası da zaten hastane...
Bir dakika her şeyi unutsam bile ailemi hatırlıyordum.Annem Esin,babam Mert ve küçük kardeşim Arif'ti.He bir de ağabeyim vardı,Selim.Peki bunları hatırlıyordum fakat ben kimdim?Onca telaş arasında kim olduğumu sormayı bile unutmuştum.Hemen sordum
-Ailemin isimlerini hatırlıyorum fakat kendi ismimi hatırlamıyorum.peki ya ben kimim doktor Bey?
-Güzel soru.peki bundan önce bana aileni sayabilir misin?
-Tabiki.Annem Esin,babam Mert,küçük kardeşim Arif ve ağabeyim Selim.
-Aileni hatırlaman çok güzel.Arabadan çıkan kimliklere göre sen de Emir olmalısın.
Bu ismi sevmiştim kulağa hoş geliyordu.Fakat sanki yeni doğmuş bir bebeğe isim verilmiş gibi hissettim kendimi.Hemen ailemin durumlarının nasıl olduğunu sordum.
Doktor:
-Bak sana doğruları konuşacağım ama üzülmek yok.
-Peki,tamam
-Ailenden anne ve babanın durumu pek iyi değil.Kardeşin ve ağabeyinin ise ölüm tehlikesini atlattılar.Şu an aralarından en iyi olanı sensin.
-Nasıl yani şimdi anne ve babam... Hayır doktor Bey bu bir rüya olsun lütfen.
Ben bunu der demez içeriye hemşire girdi.Elinde 2 tane rapor vardı.Ama biri benimse diğer rapor kimindi?.Doktorun yüzünde birden gülücükler oluşmaya başladı.Anlamıştım iyi bir şeyler olduğunu.Sordum:
-Neden bu kadar mutlu oldunuz yoksa iyi bir haber mi var?
-Evet.Hemde çok iyi.Küçük kardeşin uyanmış.
-Ne? Bu şu an hayatta duyabileceğim en güzel cümleydi.
Hemen onu göremek istedim fakat doktor bunun mümkün olmadığını söyledi.Çünkü kaza sebebiyle her tarafım yara bere içindeydi.Ama benim asıl canımı acıtan yaralar değildi,ailemin durumlarının iyi olmamasıydı.Bi 15 dakika ya geçti ya geçmedi.Doktor Beye beni sedyede götürmelereni hiç değilse bir kere görebilmeyi istedim.Biraz da fazla ısrar edince doktor dayanamayıp sedyeyle sadece 5 dakika görebileceğimi söyledi.Bunu duyan kulaklarım bayram ediyordu.Hemşireler sayesinde kardeşimin bulunduğu odaya doğru hareket ettik.Hastane kokusunu da hiç sevmezdim.Miğdemi bulandırıyordu.Odaya doğru giderken dikkatimi çeken bir şey olmuştu.Sanki... Sanki bu teyezeyi gözüm bir yerden ısırıyordu ama uzun uzun bakmama rağmen beni farketmemişti bile.Acaba neden bu kadar dalgındı? Ben bunu düşünürken kardeşim Arif'in odasına geldik.Onu gördüğüm anda gözyaşlarımı tutamadım.O beni gördüğüne çok sevinmişti.İçeriye doğru yavaş yavaş götürdüler sedyeyi.Şu an ona sarılmak ne kadar çok isterdim.Ama maalesef bu mümkün değildi.Birazcık konuştuk zamanımız kısıtlıydı.Çünkü kendimizi yormamamız lazımdı.Son bir şey daha sordum:
-Sen her şeyi hatırlıyor musun?
-Evet ağabey.Emniyet kemerim sayesinde sadece yaralar aldım fakat şu an iyiyim.
-Peki güzel.Şimdi bana ne olduğunu anlatır mısın?
-Tabiki ağabey.Bu geçirdiğimiz kaza yazlığa giderken oldu.Önümüzde aniden bi araba durdu.Babam da direksiyonu sağa sola savururken bi anda kaza yaptık.Ama bu adam neden böyleydi acaba bilmiyorum.Kesinlikle bilerek yaptı.
-Yok canım daha neler? Hayal gücüne hayranım.Yani yoksa o araba önümüzde neden dursun ki.
-ağabey sen bilmiyorsun ama babamın düşmanları var.Bence bunu onun düşmanları yaptı.
-(Gülerek)Senin hayal gücün baya iyiymiş.Babamın nasıl bir düşmanı olabilir ki.
-Ağabey bana inan.Bu arada neden bana bunları sordun
-Bakıyım hatırlıyor musun? diye sordum.
-Tamam ağabey.
Bundan sonra içeriye hemşire girdi ve bu kadarlık yeter diyerek beni tekrar odama götürdü.Odama götürürken o teyzeyi yine gördüm seslenmek istedim ama sonrasında vazgeçtim.Sonuçta onu hiç görmemiştim ve tanımıyordum.Odama geçtiğim anda aklım gene annem babam ve ağabeyimdeydi.Kardeşimin iyi olduğunu duymak beni bir nebze olsa rahatlatsa da onların kötü durumu sanki güneşi kapatan bulutlar gibi.