Bir, İki

Gece 'her şeyin başlangıcı

Uyandığımda yaşadığım her şey bir bir aklıma gelmişti. Kaçırılmamız. Ağabeyimin vuruluşunu görmem. Kaçarken üzerime gelen motoru görmem ve hafızamı kaybetmem. Her şey zihnime dolarken keskin bir baş ağrısı çekiyordum. Gözyaşlarım gözlerimden firar ediyordu. Başka anılar da zihnime doluşmaya başlamıştı.Başka birisinin anılarıydı bunlar. Ama bendim. Orada konuştukları bendim.Lila diyorlardı bana.Bana neden Lila diyorlardı? Ama benim adım Lilaydı sanırım. Çocukluk anılarımı gözden geçiriyorum. Bana Hep lila diyorlardı. Bu ismi bana ait hisseetmiyordum . Son anda hafızaman doluşam bu anılar gibi. Başka birinindi bunlar. Benimle synı bedeni paylaşan başka biri vardı sanki . UYanıyordu annem ve babam kaza geçirdiğini ağabeyinin öldüğünü söylüyorlardı. Hayır ağabeyim kazada ölmemişti. Ona neden böyle söylüyorlardı. O kişi bendim Bana neden böyle söylüyorlardı. Kafayı yemiş gibi hissediyordum her şey çok garip geliyordu. Yatakta bağdaş kurdum ve gözlerimi kapattım. Sakinleşmeye çalılıyordum. Neler olduğunu anlamak için sakinleşmem daha kolay olacaktı. Biraz daha kendime geldiğimde masamda duran laptopumu elime aldım ve araştırmaya başladım. Dışarııdan bir gö z olarak anılarını görmek, kendini ismine ait hissetmemek... arama sonuçlarında çıkan tek şey  çoklu kişilik bozukluğuydu. Araştırma yaparken kendimi daha sakinleşmiş hissetmeye başlamıştım. Sankş kafamda bir şeyler oturmuş gibiydi. Her şey anlam kazanmaya başlamıştı. Peki bundan sonra ne olacakktı. Çok sinirliydim. Öfke içini yiyip bitiriyordu. Yumruk atmak istiyorum. Birilerini kaşını gözünü paatlatmak kazvga etmek istiyordum. İçimden çıkan bu vahşiliğe şaşırmıştım. Ailemin bunu öğrenmemesi gerekiyordu. Deli kabul edilebilirdim. Gerçekler birden içimde büyük bir korkuya yol açtı. Dışarı çıkıp rahatlamak istedim. Gizlice evden çıktım ve deniz kenarında yürümeye başladım. Temiz hava beni kendime getiriyordu.Bir banka oturup yoldan geçenleri izlemeye başladım. Gece olduğu için yollar yalnızdı. Gece olduğu için. Birden zihnimde bir şimşek çakmıştı. Gece... ne kadar da ben gibiydi . Yalnızlık ıssızlık , huzur veriyorlardı.Yolları izlerken karşıdaki ara sokak dikkatimi çekti. Benim yaşlarımda birini dövüyolarlardı.Anlık bir tepkiyle koşarak yanına gitmiştim. 2 kişi 1 kişinin motorunu devirmiş ona tekmeler yumruklar atıyorlardı. Bu özgüvenin nereden geldiğini anlamayarak adamlardan birine saldırmaya başlamıştım ben 4 5 yaş büyük görrünüyorlardı çekil başımdan velet diyerek ileri atmıştı beni. Vazgeçmeyerek tekrar onlara saldırmaya başladım. Benden cesaret alarak dayak yiyen kşi de karşılık vermeye başlamıştı . ikimiz de onlara dövüşüyorduk. Ve tabi ki dayak yedik . iyice mahvolmuş bir şekilde yerde yatarken bizi bırakıp gittiler. Sinirlerim yatışmış gibi hissediyordum Ne kaçırılma olayı ne hastalık aklımda değildi şuan rahatlamış bir  şekilde yatıyordum sadece. Fakat bir sorun vardı. Dayak yemiş olmamız... Yerden güç alarak oturur pozisyona geldiğimde yanımdaki çocuk da kalkmaya çalışıyordu. Bana gözlerinde binlerce hisle bakmaya başladı. Bir şeyden emin olmaya çalışıyordu. Soru soran gözlerle bana bakarken ağzını açmıştı ki Ben gece diyerek elimi uzattım. İsmimi bilen ilk kişiydi Benim ismim... Ağzını kapatmış anlayan gözlerle bana baktı ve elini uzattı. Teşekkür ederim, ama ben hallediyordum demesiyle kahaha atmam bir oldu. Demek hallediyordun? kahkhalarıma devam ederken bozulmu bir şekilde bakıp o da gülmeye başladı. Biraz o şekilde otururken gezdirmemi ister misin diyerek motorunu göstermişti. Motoruna baktım ve her halinden pahalı olduğu belli olan motora hayranlığımı gizleyemedim. Sanırım bunu evet olarak algılamış olacak ki bana bir kask vererek motoruna oturmuştu. Ben de oturdum ve bu anın tadını çıkarmaya karar verdim.  Rüzgarın vücudumu okşayışı sarıldığım vücudun sıcaklığı beni kendimden geçirmişti. Hiç inmek istememiştim. Ve bundan sonra ne yapacağım diye sorduğum sorunun cevabını bulmuştum.