STITCHES

1

Nagising ako sa tumunog na yung alarm ko. Time check. Its already 7:00 am.

Pop

Pop

Pop

Pop

*5 message recieved*

Karl: Good Morning hon always wear tour beautiful smile

Zel: Magandang araw sa magandang babaeng katulad natin.

Migs: Good Morning 😊

Nica: Bangon na girl ingat ka sa lakad mo. Godbless

Mark: Bangon na. Pwede ba ko sumama sayo?

Mga text ng mga kaibigan ko. Hindi naman sila ganyan dati. Hindi kaya marurunong magtext yang mga yan sakin. Pag may kailangan sila sakin pupuntahan nila ako or kaya tatawag.

Nasasanay na rin akong mga pangalan na nila yung nakikita ko every morning sa cellphone ko. Pero namimiss ko parin yung mga text niya. Hays hanggang kelan ko mararamdaman tong feelings na to.

Namimiss ko yung pag gogoodmorning niya every morning then kapag nag good morning din ako sa kanya tatawag na siya tas pipilitin akong bumangon na kasi malelate na naman ako sa lakad ko. Pero syempre magiinarte muna ako kasi gusto ko lambingin niya ko. Kaya lalambingin niya ko at sasabihan ng kung anu anu na magpapakilig sakin.

*beep beep beep

Bwiset panira naman ng moment. Sumilip ako sa bintana ng kwarto ko para malaman ko kung para sakin ba yung busina o baka mamaya sa kapit bahay. Syempre ayoko nang magassume. Masakit yun. Nakakapangit.

Bumaba ako ng magsigurado ko na para sakin yung busina.

"Good Morning" nakangiting bati sakin ng bwiset na sumira ng moment ko kanina.

"Anung good sa morning kapag ikaw nakita ko" inis na sabi ko sabay pasok sa loob ng bahay. Hays. Mukhang wala na akong choice kundi sumama sya sakin. Andito na siya.

"Malapit na talaga akong maniwala na totong okay ka"nakangiting sabi ni Mark habang sumusunod sakin.

"Since anditoo ka na. Magluto ka nalang ng breakfast natin may laman pa naman yung fridge ko" utos ko sa kanya at umakyat na ko para magayos ng sarili ko.

Alam ko kasi na hindi pa yan nagbebreakfast. Sigurado ako na Paggising nyan dito na yan dumiretso.
It take one to no one. Yes alam kong matalino ako. Wag niyo nang sabihin. Lalaki ulo ko.

Bumaba na ako at dumiretso sa kusina para puntahan si Mark. Tapos na rin siyang magluto. Nakaupo na siya sa lamesa at hawak na naman ang mahiwagang cellphone. Pustahan nagML to.

Kinuha ko yung cellphone niya. At ang sama ng tingin sakin ready to eat HUMAN na to. HAHAHAHA.

Pero syempre dahil nilutuan niya ako binalik ko naman agad yung cellphone niya kasi sa mukha niya kanina mukha talaga siyang kakain ng tao. Kapag naglalaro pa naman to naku bawal istorbohin.

Tapos na kong kumain at tapos na rin naman maglaro yung katabi ko.

Andito na kami ngayon sa sasakyan niya. Syempre wala naman akong sasakyan.

"Hindi ka ba napapagod?" tanung ni Mark.

"Saan?" takang tanung ko. Anung yrip nito.

"Dyan" sabi niya na hindi man lang tumitingin sakin. Wait. Anung nangyayare. Hindi naman ganto si Mark. Kapag lagi kaming magkasama dito sa kotse niya at nagkukwentuhan lagi parin siya nagbibigay ng eye contact sakin kahit papaano. Pero ngayon.

"Paano ba maging ikaw?" dugto pa nito. "Hindi ka ba napapagod maging malakas? Hindi ka ba napapagod na tanggapin ang lahat?" sabi pa niya. Pinatay niya na yung tugtog. Hindi rin naman kasi bagay e. Ang saya ylnung kanta pero hindi mukhang hindi naman kami masaya.

Tinignan ko siya. "Mali ba yung ginagawa ko?" balik kong tanung sa kanya. O diba ang galing. Nagtanung siya pero tanung rin yung sagot ko. Well Pinoy ako e.

"Hindi naman mali pero para kasing hindi na siya normal" sabi pa nito.

"Anu ba yung normal?" Ako

"Yung masaktan ka. Yung iwasan kami. Yung magmukmok at lumayo samin para makaiwas sa sakit" siya.

"Hindi naman siya babalik sakin kapag ginawa ko yun" ako

Napabuntong hininga siya. "Pero baka sumabog ka na kapag hindi mo pa to ginawa" siya

"Wag kang magalala okay ako. Kaya ko. Tignan mo naman. Humihinga pa ko. At alam ko naman na lagi kayong andyan kapag hindi ko na kaya. Hindi niyo naman ako iiwanan. Hindi mo naman ako iiwanan diba?"

"Oo naman. Hindi kita iiwanan. Hindi ka naman iiwanan." siya. Hinawakan niya pa yung kamay ko at sumulyap sakin with matching smile. O diba abg swerte ko talaga.

Konting drive pa. Andito na kami sa Concordia.

Sinalubong kami nila Sister Maris at Sister Beth kasama sila Ash at Ley.

"Kamusta ang byahe?" nakangiting bati ni Sister Maris at niyakap siya. Ganun din naman ang ginawa ng isa pang madre sa kanilang magkaibigan.

"Ayos lang naman po" balik kong sagot. Tumingin naman ako kila Ash at Ley. "Pwede niyo bang tilungan si Mark magbaba ng mga dala namin." tumalima naman ang dalawa at inakay na siya papasok ng dalawang Madre. Halata sa mga ito na masaya siya sa pagbalik.

Medyo matagal na rin ng huli siyang magpunta dito ng dahil na rin sa pagaaral niya. Naiintindihan naman iyon ng mga madre kaya naman natutuwa siya. January pa yung last niyang punta dito at saglit lang siya nun dahil hinatid niya lang ang mga regalong pinamili niya para dito.

"Naibaba na ba ang lahat" tanung niya sa papalapit na kaibigan. Halata dito ang pagod dahil pawis na ito.

Tumango naman ito. "Magbihis ka kaya muna at baka magkasakit ka" sabi niya hg tuluyan ng nakalapit sa kanya ang kaibigan at hawak sa likod nito.

"Upo lang ako saglit. Buti nalang pinatulong mo sina Ash at Ley akala ko hahayaan mo akong magbuhat ng lahat ng iyon" tugon nito.

"E diba kaya ka naman sakin sumama para tulungan ako. Wag kang magreklamo" tawang sagot ko sa kanya. Tumahimik naman ito sandali. Hahaha. Buti nga sayo. "Sandali kuha muna kita ng tubig" nakangiting sabi ko.

Nagpunta ako sa pantry at kinuha ko ng tubig si Mark. Nagulat ako ng may biglang yumakap sa binti ko. Si Ethan pala. Kinuha at kinarga ko siya na gaya ng gusto niya. Nagulat ako ng bigla niya akong niyakap. Hindi ako nakagalaw ng ilang minuto ng dahil sa bigla. Nang makarecover ako.

"Sobra mo ba akong namiss?" nakangiting tanung ko dito. Tumango lang ito at yumakap ulet. Pinabayaan ko nalang siya at nagpunta na ko sa kinaroroonan ni Mark para ibigay yung tubig niya at pagpalitin na siya ng damit. Sakitin pa naman yung isang yun.