My First Love

Ben Belayım...Belanın Ta Kendisiyim...

Karanlığa doğru yürüyordum.Kimse beni duyamıyordu.O kadar çığlık boşuna mıydı? Görünmezdim sanki. Her tarafta insan vardı ama beni ne görüyorlar,ne de duyuyorlardı.Nasıl bir yerdeydim ben böyle? Biri bana yardım etsin.Hâlâ nerde olduğunu bilmediğim bir yerde yürüyordum.Korkuyordum.Yalnızdım.Nereye gittiğimi bilmiyordum.Önümüde göremiyordum.Sadece bir kaç ses,bir kaç çığlık olduğum yerde durmamı sağladı.Seslerin geldiği yöne gitmeye başladım.Ama oraya gittikçe yine olduğum yere geri dönüyordum.Bu bir tuzak mıydı? Artık bu sesler daha güçlendi ve beynimde yankılanmaya başladı.Ben şu an nasıl bir yerdeydim? Acaba öldüm mü? Seslere daha fazla dayanamayacağımı anladığımda koşuşturmaya başladım.Ama hiç bir şey fayda etmiyordu.Kocaman bir sıfır elde ettim yine.Elimden başka bir şey gelmiyordu.Yolun başka yerleri yoktu sadece tek bir yere doğru gidiyordu.Ve ben oraya gitmemeye karar verdim.Olduğum yere çöküp caresizliğime ağladım.Kimse beni duymuyordu,görmüyordu... Hıçkırıklarım şiddetlenirken bir ses daha duydum.Bu bir erkek sesiydi.Ama bir çocuğa aitti.Ses ilerden geliyordu.Karanlık yola doğru tekrar yürümeye başladım.Her adım attığımda yol karanlıktan kurtuluyordu aydınlığa çıkıyordu.Daha fazla dayanamadan koşmaya başladım.Belki bu benim kurtluşum olabilirdi.Buraya nasıl geldiğimi bile bilmiyordum hâlâ.Koşmaya devam ettim.Aydınlık bir yola çıktım.Bu sefer ses daha yakınımdan gelmeye başladı.Yürüdüm yavaşça...

"Korktun mu? Bende korkmuştum ilk geldiğimde." Burası neresi? diye merak ediyorsun.Biliyorum. Açıklayacağım...Ama biraz daha yaklaş...Hâlâ merak ediyor musun? Işığa doğru yürümeye devam et... Az kaldı yapabilirsin..." Ses kesildi.

Adrenalin seviyem daha da yükselmişti ve şu an galiba kalp krizinden ölecektim. Bu da kimdi? Ben nerdeyim? Neler oluyor? Çok korkuyorum. Tanrım lütfen bana yardım et... Gözyaşlarımı silip yürümeye devam ettim.En son ne zaman bu kadar korkmuştum ben böyle? İlk kanser teşhisi konulduğunda daha fazla korkmuştum o ayrı konu neyse.Bu arada benim oksijen tüpüm niye yanımda değil? İnanamıyorum. Resmen ölüme terk edildim. O olmadan yaşamam ki ve fark ettim de nefes alış verişlerim yavaşlamaya başladı. Kendimi çok kötü hissediyorum. Ama ne olursa olsun ileride ne var onu görmek istiyorum. Biraz daha yavaş bir şekilde yürümeye devam ettim. Ve yine bir ses kulaklarımı doldurdu,

"Tahmin edemeyeceğin kadar yakınımdasın..." Ve yine ses kesildi.
"Nerdesin? Kimsin sen? Katil falan mısın? Beni mi öldüreceksin? Lanet olsun bu bir tuzak mı? Seni göremiyorum." Diye söylenmeye başladım.

Az ileride bi gölge belirdi. Biraz daha ilerledim. Ve... Onu gördüm... Bu bir çocuktu. Tam tahmin ettiğim gibi. Yanına varabilmiştim en sonunda. Ama bana yüzünü dönmedi. Konuşmaya başladı.
"Ben de senin gibi yolumu kaybetmiştim. Ve yapacak hiç birşeyim yoktu. Çaresizdim. Ve yalnız başıma 4 sene burada kaldım. Çünkü ben belayım. Belanın ta kendisiyim.Şimdi sen geldin. Benimle konuşuyorsun. Hayatın artık mahvolacak. Seninle tanıştığıma sevindim. Ahahahaha. Ve merak ettiysen diye söylüyorum adım Matthew.Matthew Mason..."dedi. Ve konuşmama izin vermeden gözden kayboldu. Bu da neydi şimdi? Ne demek istiyordu? Ben neye bulaşmıştım böyle? Olduğum yere çöktüm ve gözyaşlarımı serbest bıraktım...

Artık normal bir hayatım olmayacaktı. Ve daha sadece 10 yaşındaydım...