Ik Wil Je Dood!

~3. Een Dronken Avond

"Schiet op, we verliezen hem weer." Begon de ambulancebroeder nadat Stephan eindelijk zijn ogen opendeed. "Meneer? Hoort u mij?" Roept de andere ambulancebroeder. Stephan opent zijn ogen "waar is Peter? Waar is mijn man?" Stephan probeert met moeite overeind te komen en ziet dat Peter op een brancard ligt. "Is ie??" Begon Stephan. "Dood? Nee, hij is niet dood. Hij slaapt, alles is goed met hem. We nemen hem even mee voor controle. Als alles goed gaat is hij morgen weer gezond en wel thuis." Stephan begon te huilen van blijdschap. "En ik? Mankeer ik wat?" De ambulancebroeder schudde zijn hoofd "Je had gewoon last van teveel stress! Geen zorgen dus!" Robine rent naar haar vader nadat hij is opgestaan van de brancard. "Ik dacht dat je dood ging gek, laat mij niet zo schrikken. Je werd bleek, en toen donderde je op de grond. Als een zoutzak." Stephan begon te lachen. "Ze zeggen altijd dat je het leven met een korreltje zout moet nemen." Robine lachte. "Dan kunnen we morgen voor mijn leven wel een hele pallet bestellen." De ambulancebroeder lachte. "Je hebt leuke humor." Robine bedankte de ambulancebroeder en keek even bij Peter. Hij lag inmiddels in de ambulance. "Zijn jullie klaar? Dan kan ik meneer naar het ziekenhuis brengen." Zei de ambulancebroeder terwijl hij wees naar de deur. Stephan en Robine knikte en vroegen of ze de volgende ochtend mochten komen. "Natuurlijk, jullie moeten hem tenslotte meenemen." Ondertussen hadden zich al een hele menigte mensen om de ambulance verzameld. Robine word rood en begint te schreeuwen. "Ey! Stelletje tyfuslijers er is hier niks te zien. Ga naar bed." De menigte schrikt en loopt weg. Stephan lacht "Zo! Dat heb je wel goed gedaan." Robine lacht en volgt haar vader naar binnen. Robine en Stephan lopen de trap op. "Slaap lekker Robine!" Begon Stephan nadat hij zijn kamerdeur opendeed. "Slaap lekker pap." Robine kroop in bed en pakte haar dagboek. "Lief dagboek, het is inmiddels nog steeds april. Vandaag was zo'n rare dag. Het was fijn om Niels en Hannah weer eens te zien na zo'n lange tijd. Maar dat was niet raar, Peter bezweek hem helemaal. Nu ligt ie in het ziekenhuis. Like, hij werd lijkbleek en viel naar achteren. En dan mijn vader.. pap. Die flikker die werd lijkbleek van de stres en viel ook neer. En dan die klote mensen uit mijn straat. Sommige mensen zou je toch wat aandoen? Hoe zouden hun het vinden als hun familie iets overkomt en de ambulance moet komen. Ik ga dan ook niet kijken. Maar goed, morgen word een leuke dag. We gaan eerst naar Peter en dan gaan Hannah en ik wijn in slaan. Morgenavond word een rare avond. Maar wel een leuke avond." Robine klapte haar dagboek dicht en stopte hem terug in haar tas. Robine wurmde zich in bed en deed haar ogen dicht. "Psst, Robine." Klonk er nadat Robine in slaap gevallen was. Robine opende haar ogen en stond in de supermarkt. "What the fuck doe ik hier?" Vroeg ze zichzelf af nadat ze in de rondte had gekeken. "Je werkt hier gek." Klonk er een stem. Robine keek om en zag een man tegenover staan. "Hoe bedoel je? Ik werk hier. Ik werk nergens." De man begon te lachen. "Jij bent toch Robine Heidelberg?" Robine knikte. "Nou dan heb ik je hier toch echt werken." Robine keek in het rond en zag mensen lopen. "Ik snap het niet, waarom droom ik dit?" Vroeg ze weer aan zichzelf. De man pakte arm beet en kneep. "Voelt dit als een droom?" Robine probeerde haar arm terug te trekken. "Nee, dit voelt niet als een droom, wil je me nu gewoon loslaten." Robine trok haar arm uit de hand van de man. "Mooi, ga dan nu maar vullen. Maak je zelf nuttig." Robine ging naar het wijn pad en begon met vullen. "Zeg jonge dame? Mag ik u iets vragen?" Klonk er na vijf minuten. Robine draaide zich om en zag een oude vrouw in een jurk staan. "Ik kom je waarschuwen, je auto-ongeluk was geen ongeluk. Het was met opzet." Robine schrok en keek de vrouw aan. "Hoe bedoel je geen ongeluk? Bedoel je dat het expres gebeurde?" De vrouw knikte. "Lieverd, je moet goed oppassen. Weet waar je aan begint. Het gevaar is groter dan je denkt meisje." Robine schrok en probeerde te praten, maar uit haar mond kwam geen geluid meer. De oude vrouw begon te lachen als een heks. "Pas op. Pas op!" Robine probeerde nogmaals te schreeuwen maar er kwam geen geluid uit. "Ga op zoek naar hem. Vind hem, vermoord hem. Voordat hij jou vermoord." Robine schrok wakker en was helemaal bezweet. "Gadverdamme." Robine stond op en liep naar de badkamer. Ze pakte een handdoek uit de kast en draaide de kraan open en ging onder de douche staan. Ze maakte haar haar nat en zeepte zichzelf in. Nadat ze helemaal ingezeept was klopte haar vader op de deur. "Robine, wat doe je?" Robine draaide de kraan uit en lachte "Ik douche, kun je dat niet horen." Stephan lachte "Jawel, maar waarom zo laat?" Robine vertelde dat ze bezweet wakker werd van een nare droom en zich vies voelde. "Wat voor droom?" Vroeg Stephan. Robine lachte "Je gaat me gek noemen. Maar ik werkte in die supermarkt waar wij gisteren geweest waren. Er kwam een oude vrouw die me vertelde dat mijn auto-ongeluk helemaal geen ongeluk was." Robine vader lachte. "Het zal vast je verbeelding zijn. Maak je er niet te druk over, dromen zijn bedrog." Robine lachte. "Dat weet ik maar alsnog." Robines vader verliet de badkamer en Robine deed de douche weer aan. Na een aantal minuten was ze klaar met douchen. Ze zette de kraan uit en stapte uit de douchecabine. Ze droogde zich af met een rode handdoek die ze had gepakt voordat ze ging douchen. Ze opende de deur van de badkamer en liet deze openstaan. Ze liep naar haar kamer en deed de deur achter haar weer dicht. Robine liep naar haar kast om een schone zet beddengoed te pakken. Robine begon te lachen. "Jezus! Hij heeft mijn kinderdekbedovertrek bewaart. Robine hield voor haar neus een Barbie bedovertrek. "Dan maar deze." Lachte ze. Robine haalde haar oude lakens van haar bed en verschoonde deze met nieuwe. Robine ging nadat ze klaar was weer in bed liggen en viel weer in slaap.