Bir Kadının Yaşamından 24 Saat

BİR KADININ YAŞAMINDAN 24 SAAT 10.BOLUM

Yavaş yavaş hikayenin sonuna geliyoruz. Oy vermeyi ve bu kitap hakkındaki düşüncelerinizi yoruma yazmayı unutmayın. Stefan Zweig in başka hangi kitaplarını istersiniz. Ya da başka kitapları yoruma yazmayı unutmayın. İstediğiniz kitapları buraya getirmeye çalışırım. :))

Bana yemin etmesine rağmen

gitmemişti, çılgın adam orada oturuyordu, ben

yüreğim umutsuzca çırpınarak onu ararken, o

evine gitmek için verdiğim parayı yeşil masaya

koymuş, tamamen kendini unutmuş bir halde

tüm tutkusuyla oynuyordu.

"İçimdeki dürtüyle ilerledim: Gözlerim

öfkeden çakmak çakmaktı, ateş gibi bir öfkeyle,

yeminini bozan, güvenimi sarsan, duygularımı

ve kendimi ona verişimi hiçe sayan bu adamın

gırtlağına sarılmak istiyordum. Fakat kendimi

tuttum. Bilhassa yavaş yavaş (benim için ne

kadar da güçtü) masaya yaklaştım, tam

karşısına geçtim, bir bey kibarca bana yer

verdi. İki metrelik yeşil bir bez vardı aramızda

ve ben balkondan sahnedeki oyuna bakar gibi,

daha bir saat öncesine kadar minnettarlıkla

parlayan, Tanrı'nın lütfettiği ışıkla aydınlanan,

şimdi ise tutkunun tüm cehennemlerinde

titreyip yok olan yüzüne bakışlarımı diktim.

Ellerine gelince; daha bugün öğleden sonra

kilise kürsüsüne yapışıp en kutsal yemini eden elleri kana susamış bir vampir gibi paranın

içine çullanmıştı. Çünkü kazanmıştı, çok ama

çok kazanmış olmalıydı: Önünde jeton, Louis

altınları ve banknotlardan bir yığın parlıyordu,

dağınık ve ilgisizce yığılmıştı, titreyen sinirli

parmakları keyifle aralarına dalıyor ve adeta

içinde yüzüyordu. Banknotları nasıl da

okşayarak katladığını, bozuklukları çevirdiğini

ve sevdiğini ve birdenbire bir hamleyle

avucunu doldurup karelerden birinin üzerine

koyduğunu görüyordum. Ve hemen burun

delikleri titremeye başlıyordu, krupiyenin

sesini duyduğunda açgözlülükle parıldayan

bakışlarını paraların üzerinden sıçrayan topun

üzerine kaydırıyor, dirsekleri yeşil çuhaya

çivilenmiş gibi görünürken sanki ruhu

bedeninden dışarıya fırlayacakmış gibi

oluyordu. Hırsı bir önceki akşamdan daha

korkunç, daha dehşet vericiydi, çünkü her

hareketi, yüreğimde safça yer verdiğim ve