Their Playful Step

Simula

Ali's POV

Tahimik akong nakaupo sa kama habang hawak hawak ang kahon na naglalaman ng mga papeles at newspapers. Napabuntong hininga ako nang makita ang petsa na nakalagay doon.

April 12, 20xx

"Mag tatatlong taon na din pala."

Tumayo ako at lumabas ng kwarto. Laman ng kahon ang mga report at update tungkol sa paghahanap kay kuya sa nakalipas na tatlong taon. Napag desisyonan kong ilagay na ang mga ito sa bodega, it's time to move on.

"Ali!!  Ali!! " rinig kong tawag ni mommy

"Mom?" agad kong nilapag ang kahon sa bodega at nagmamadaling pumunta sa kusina.

"Nakita mo ba yong pinabili kong ice cream kahapon? Nandito lang yon ehh" panay halungkat pa si mommy sa freezer.

I froze.

"Miss Castañeda, babalik nalang po kami pag may update na sa paghahanap sa katawan ng kapatid niyo." magalang na sabi ng pulis na nasa harapan ko. Tulala akong tumango.

"No! wala kayong hahanaping katawan! my son is alive...my son-" I close my eyes as I hug my mom as tight as I can, as if it will lessen her pain and sufferings.

My mom crying helplessly beside me, my dad's ashes inside the urn and my brother who's nowhere to be found. In just a day, my life has been shattered.

"Thank you officer." si ate Camille na ang sumagot.

"Ali ipasok mo na muna si mommy sa kwarto mo" tumango ako kay ate at inalalayan si mama paakyat ng kwarto ko.

Since the plane crash, sa kwarto ko na natutulog si mommy. Inilalayo namin siya sa mga bagay na pwedeng magpaalala sa kanya kay dad at kuya.

Hiniga ko siya sa kama hanggang sa makatulog siya.

"I gotta go mom. I love you" I kissed her forehead.

Nang makalabas ako ng kwarto ay agad kong nilapitan si ate na nakatayo sa may pinto ng bahay.

"Ali, sorry pero alam mo namang kailangan kong bumalik sa States few days from now. Ayaw ko sanang iwan si mommy ng ganito but I need to. I hope you understand." she hold my hands.

"Oo naman ate! ako pa." I wink.

"Please bring back the joy in our mother's eyes. Uuwi uwi naman ako dito 'kay?" she smiled weakly.

I know I'm lil' bit crazy, but it's my only way to not make the people around me worry. I'm happy! or it's just what I thought?