One Tap World

Prelude

LOVE

Four words. Each of us wish that we could have a wonderful love life. A complete and perfect one. The love that won't hurt us. The love that won't break us.

For me, we don't need a perfect love life. I just want a love that last forever. A love that would make me stronger. A love that I can keep 'till my last breath.

Why do we need to find our true love? Ang sabi nila, true love comes in the right time. But, many of us find it this early. Kaya tayo nasasaktan dahil din sa sarili. Masyado tayong nagbibigay.. nagbibigay ng sobrang pagmamahal sa taong hindi pa para sa atin.

Yes, it's not forbidden to love when you're young. Pero sa panahon natin ngayon, masyado ng minamadali ang lahat.

And this sucks me. I hate this world. I hate everyone who's crying to me because her boyfriend ditch her. Her love ones break up with her.

Bakit? Kasi nagmadali sila. Pinangunahan nila ang dapat na mapapasa kanila. Tapos sakin iiyak? Tsk.

I gather all my things at the library before I left. Pumasok na ako sa susunod na klase. Tumambad sakin ang mga kaklase kong walang ibang ginawa kundi ang magpasaway. I'm already on my third year college. Pero kung umasta ang bawat isa sa amin ay parang mga high school students.

Students nowadays, don't know how to respect properly. Sasabihin nila ang gusto nilang sabihin. Never minding their professor and teacher's emotion towards their manners.

They cut class. Cheat quizzes, exam's. It's sucks. Parang gusto ko na lang maglaho bigla. Hindi man ako ang dapat makaramdam nito pero concern ako eh. Masisisi niyo ba ako?

I just want to be in a world that the people in there are disciplined and well-mannered. Not in this world. Kulang sila sa aruga, sorry for the word.

Umupo ako sa unahang bahagi ng classroom. Ayoko sa likod. Lalo kong nakikita ang mga kaklase kong magugulo. Mas napapansin ko sila kapag nasa dulo ako ng klase. Kaya dito ko sa unahan napili. Makakapakinig pa ako ng maayos. Walang gulo.

Because of my attitude towards people. Wala akong naging kaibigan. Well, I had when I was in highschool. Except for one, Kresia. Siya lang ang tumagal sa ugali ko. Pero hindi ko dama. You know that feeling? Like, I was just going with them but my mind is nowhere.

Yung tipong magku-kwento sila pero wala kang pake? Kasi wala naman silang ibang kinuwento bukod sa panloloko ng boyfriend nila sa kanila!

Why break up with him, right? Hindi yung nagpapaka tanga pa sa isang lalaki. Tinitiniis kasi mahal daw niya. Hindi ba pwedeng masyado kalang na-attached sa tao? Mahal agad? Hello, highschool ka palang.

Okay, I was so mean na. I just want to divert my attention. Binuklat ko ang libro at nagbasa nalamang.

I giggled. Parang itong libro na lang ang nagpapasaya sakin. I forgot to tell you, I'm a book lover. So yeah, marami talaga akong napapansin. You know that feeling na mas gusto mo na lang na mapadpad sa libro? And be with all of your dream guy's?

Well, I'm one of those girls na hinihiling yon. Ang laman ng bawat libro ay tumutukoy sa kabiligtaran ng ating mundo. I mean, not literally.

Ang punto ko, pagmasdan mo. If you're a book lover or you are one of those people na mahilig magbasa ng libro. Mapapansin mong, medyo matured na sila mag-isip. Kung sino na pa yung single sila pa yung marunong magpayo.

Kasi napapansin na nila eh. Nakikita na nila sa paligid nila or sa mga kaibigan nila yung dapat na mangyayari. Bukod don, sa halos, libong libro na nabasa na nila, or just hundreds. Napapansin na nila ang takbo ng isang story. Takbo ng buhay.