Cancelled Romance

Chapter 6

Serreniah's POV

I was walking along the corridor when I bumped onto someone, resulting my papers to fall. I was expecting the person to help me pick up my things but he didn't even move an inch.

How rude.

After I picking up all of my papers I looked at him, waiting for him to say sorry.

but

"What?" tanong niya sabay tingin sa akin na para bang ako pa ang may kasalanan! So I stood straight saka ko siya tinignan ng masama, I was about to talk when he walked away! Pag ka alis niya napansin kong andaming nakatingin sa paligid ko, ano? yung scandal nanaman ba 'to? Nakakasawa na ha.

I simply ignored their whispers and stares wala naman maidudulot na maganda sakin yun, nagpatuloy nalang ako sa paglalakad papunta homeroom ko.

Napatigil ako sa paglalakad ng may nahagip na pamilyar ang mata ko, kaya lumingon ako kung saan man iyon at nadapo ang mata ko sa isang classroom, and there I saw Kairo smiling widely while talking about something in class. I expected him to be here, dahil nakita ko nga sa parking lot last time. I stood there looking at him, I don't know why I'm doing this pero nakaka enjoy kasi siyang panoorin. He was sitting on his rectangular desk while holding a remote for the projector wearing his gentle smile... ang gwapo niya kapag ngumingiti.

Nanlaki naman ang mga mata ko nang lumingon siya sa gawi ko saka niya ako kinindatan

WTH WTH WTH?????

"What was that???" I whispered to myself while walking faster than before towards my class, late na rin ako fck.

Pagkapasok ko sa room, mga matang nanghuhusga nanaman ang bumungad sa akin. To be honest, nasasaktan talaga ako pag tinitignan ako ng ganito specially because they are my students. I love teaching, I guess it's my passion. Simula pa nung una mahilig na talaga ako sa gantong bagay. I also love socializing, and sharing what I know, that's why I chose this path. 

Nagpatuloy ako sa paglalakad papunta sa platform saka ako ngumiti sakanilang lahat. Halata ang gulat sa mga mata nila marahil, naninibago sa pakikitungo ko, medyo naging mataray at strikta kasi ako last time dahik dun sa naka encounter kong tatlong babae.

"Sorry, I'm late" I said pero mukhang wala namang pumansin

Hindi pwede yung ganto.Dati, halos lahat ng students ko ka vibe ko and that's one of the main reason why I enjoy teaching. Gusto ko maayos ang pakikitungo naming lahat sa isa't isa. So I'm not giving up on this class dahil lang sa panget ang impression nila sa akin.

Fuck that scandal. Kung hindi dahil doon hindi naman to mangyayari. Nawalan nang tiwala lahat ng tao at mga estudyante ko sa akin. Kahit ang mga old students ko hindi ko na rin maharap dahil sa nangyari, natatakot ako sa mga sasabihin nila.

I won't let that scandal ruin me forever. Hindi ko rin hahayaan na ganito kami hanggang dulo ng mga students ko.

I know some of my students already, madali lang kasi tandaan ang mga pangalan nila. Kailangan ko nalang mag build ng samahan para maging maganda na ang pakikitungo nila sa akin. Yung hindi pilit dahil teacher nila ako at students ko sila, gusto ko yung kusa.

Buong period, hindi ko inalis ang ngiti sa labi ko habang nagtuturoand maganda naman ang kinalabasan madaming nagparticipate and nakinig.

Ngayon nandito nanaman ako sa parking lot pasakay sa kotse ko pauwi na kasi ako eh. Maaga ako ngayon dahil wala na akong ginagawa tinapos ko na last time.

Pagkasakay ko sa kotse ko pumikit ako saglit pero napakirot ako ng may kumatok sa bingana ko. Mabuti nalang at tinted ang sasakyan ko kaya hindi kita kung anong reaksyon ko kanina!

Nang tignan ko kung sino, nakita ko si Kairo

"A-ano nanaman ba ang kailangan mo?" pinilit kong hindi mautal pero hindi ko talaga maiwasan. Paano kasi naalala ko bigla yung sinabi niya kagabi!

Those words, I don't know if seryoso siya, pero ang lakas ng tama sakin. Nakaka asar!

"Why are you stuttering?" bakas ang pagtataka sa boses niya. Hindi ko din siya matignan ng diretso sa mata, bukod kasi sa nahihiya, ako napaka taas niya rin and I'm not wearing heels, hindi ko siya mapantayan.

"Who's stuttering" I did my best to hide my emotions para hindi ako mautal! Mabuti nalang at gumana.

"You"

"What me?"

"Hatid mo ko hehe" he said with a cheeky smile. Para siyang bata.

"What the, hell no!" at agad namang nagbago ang emosyon niya, biglang nanlumo amputa. Ang galing um-acting ah.

"Seriously, hatid moko. I need a ride, I didn't bring my car. Kasabay ko lang yung kaibigan kong pumasok kanina dito but unfortunately, he left. May emergency kasi"

"No! Ang tanda mo na. You probably know how to commute" at lalong nanlumo ang reaksyon niya, mukha na siyang tanga.

"I left my wallet on his car" he slightly chuckled, holding a peace sign. Seriously?

"I don't care. Ask someone else to take you home" I said and closed the window, saka ko ini start ang kotse ko at pinaandar palayo sakanya.

Hindi ko na matagalan na magkausap kami. Sobrang kahihiyan ang nararamdaman ko kahit wala naman siyang ginagawa! Saka nako magi guilty sa pag iwan sakanya kapag nakalayo nako sa ngayon kelangan ko munang pakalmahin ang sarili ko.