Ay Tanrıçası Selene

1 Bölüm : Artık Sadece Ben

Bölümümüzü yukarıdaki müziği açarak okuyalım. İyi okumular ^^

---

Kitabın yazarı olarak değil de , okuyucu olarak söylüyorum şarkı kitapla çok uyumlu ,sözleri ve anlamları neredeyse içerik ile aynı. Mutlaka müzüği açalım...

---

Müzik : Evanescence - My İmmortal

I'm so tired of being here suppressed by all my childish fears...

---

AY TANRIÇASI SELENE 

1. Bölüm : Artık Sadece Ben

*Bu benim hikayem kimseye yer vermem...*

Ben Luna bugün tam 16 yaşıma basmış bulunuyorum. Ve bugün hayatımın en kötü olayına tanıklık etmek zorunda kaldım. Neler olduğunu hala olayın şokundan dolayı anlamış değilim . Tek bildiğim şey işaretlerim ve artık yalnız olduğum. Bugün hem yetim hemde öksüz bırakıldım. Herkes den nefret eder bir şekilde soyuma odasında odasında oturuyorum. 

Her şey bu güne mutlu uyanmamla başladı. Şunu öğrendim ki ben mutlu olursam her şey daha da kötüye gidiyor . Artık duygusuzca hayatıma devam ediceğim . Çünkü bu benim kaderim. Doğum günü çocuğu olmanın sevinciyle uyandım . Mutlu bir şekilde...

Mutfağa girdim ve ebeveynlerime büyüdüğümü göstermek için kahvaltıyı hazırlamaya başladım.  Her şey eksiksizdi. Odama çıktım ve üstümü değiştirdim. Sarı saçlarımı taradım doğuştan var olan beyaz saç tutamımıda örerek işlemimi bitirdim. 

Ve mutfağa indim son olarak küçük kardeşimin de sütünü ısıtarak, masaya bıraktım. Şimdi ise işin en keyifli kısmı vardı, arka bahçeye doğru yol aldım. Yetiştirdiğim beyaz güllerden 1 tane aldım. Ve diğer çiçekleri de sulamayı ihmal etmiyerek işimi bitirdim. Mutfağa girdim ve çiçeği ıslatarak masanın ortasına koydum. 

Üst kata doğru çıktım ve yaramaz kardeşimin odasına girdim. Güneş sarısı saçlarını okşayarak uyandırdım. Kıyafetlerini giydirdim ve saçlarını ördüm. 

Hedefimiz anne ve babamızın odasıydı. Kapının arkasından dikkatlice baktık. Hala uyuyorlardı sessiz bir şekilde kapıdan geçerek içeri girdik ve yataklarına atladık. Hep birlikte şakalaştık, güldük. Ve kahvaltıya indik

 Sonrası malum bahaneler, gülücükler, fotoğraflar derken yarım saat geçti. Okul saatime az kaldığını söyleyerek herkesi kahvaltıya oturttum. Yedik, içtik, eğlendik. Ve herkes odasına çekildi , eşyalarımı toplayarak odadan çıktım. Ve kapıdan annemlere seslendim. Ve neşeyle okulun yolunu tuttuk.

 Bunları düşünmek beni mahvediyor ama her şeyin açığa kavuşması için anlatmmam gereiyor.

Okula doğru ilerledim , bir adım attım , bir tane daha ve son bir tane daha ve üç el kurşun sesi, çığlıklar, bağırmalar arkama dönmeye çok korkuyordum.

 Olduğum yere oturdum ve arkamı döndüm gerisi benim için artık yoktu son hızımla koşarak okulun beden eğitimi salonuna girdim. Sonrada soyunma odasına ve kapıyı kitledim. 

Kulaklarımı kapattım , açmaya korkuyordum çünkü okul bahcesinden gelen siren sesleri beni çok korkutuyordu. Ve gözlerimin önünde ailemi öldürmüşlerdi.

 Öldüklerine o kadar eminim ki , hepsinin kalplerinin atışlarını veya atmayışlarını duyabiliyorum. Ve soyunma odasına gelip beni çıkarmaya çalışanlardan anlamak ta çok zor değil tabi.

 Onlara bakmaya korkuyorum, benim küçük meleğimin sapsarı saçlarını görmeye korkuyorum. Çünkü ben bu dünyanın en korkak insanıyım.  

En ufak bir yaşam belirtisi vermemeye başladım, çünkü dediğim gibi ben korkaktım. Olucakları düşünmeye başladım. Öksüz ve yetim kaldığıma göre yetimhaneye gidicektim. Geleceğimi düşünmek zor diğildi , benim kaderimde geleceğimde karanlıktı ve ben Luna olarak geleceğimi aydınlatmaya karalıydım.

 Mutlaka yetimhane içerisinden beni bir gün içerisinde alıcaklardı çünkü ben bir planın odak noktasıydım. Hayatım beni bu zamana kadar çok şaşırttı. Ama ben hangi plandım. Artık bunları açığa dökmenin zamanıydı. 

Ailemizin durumu gayet iyiydi. Babam da annemde eski çağları araştıran ünlü profoserlerdi. Şuana kadar çok düşmanları olmuştu. Ama her şey yeni başlıyordu. Yinede kanunlar değişmezdi. Yetim ve öksüzdüm nasılsa , kimsem de yoktu. Evlat edileceğim çok belliydi.

 Bütün planlarım kafamda hazırdı. Ve bu benim hikayem kimseye yer vermem. Artık sadece ben...