redamancy | kısa hikâye

III

2 hafta sonra

"Aşkım, seni çok özledim. bir an önce buluşmalıyız."

telefonda konuşarak sınıfa giren Dua'yla oturduğum yerde toparlandım. yine mi aşkım demişti bu kız?

"ya kızım sana anlatmam gereken o kadar çok şey var ki, ama telefonda olmaz, yüzyüze konuşmamız gerek."

kızım mı? bir an dehşete düştüm. Dua sen lezbiyen misin?

"tamam, görüşürüz canımın içi. öpüyorum."

telefonu kapatıp, bana döndü. yüzümde nasıl bir ifade varsa bir anda bakışları değişmişti.

"Viran, sen iyi misin?"

"Dua, sana bir şey soracağım. sevgilin kız mı?"

şaşırdığı barizdi. "benim sevgilim yok ki."

"yok mu?"

"valla yok."

"oh, iyi çok şükür."

"nereden çıkardın ki şimdi bunu?"

"telefonda aşkım deyince sevgilin var sandım, üstüne bir de kızım dedin. ne bileyim."

Dua büyük bir kahkaha attı. onu ilk defa kahkaha atarken görüyordum. bu sahneyi sonsuza dek izleyebilirdim.

"ya Viran, aşkım en yakın kız arkadaşımın ismi."

içimden düştüğüm duruma sövdüm. "Aşkım diye isim mi olur kızım, başka isim mi kalmadı?"

"ben Aşkım ismini seviyorum ama."

"bende Dua ismini seviyorum." tebessüm etti.

"annemle babam çocukları olmasını çok istiyormuş ama bir türlü olmuyormuş. bir gece annem allah'a dua etmiş, çocuğu olması için. bir hafta sonra hamile olduğunu öğrenmiş. bu yüzden adımı Dua koymuş, bir duadan dünyaya geldiğim için."

hayranlıkla yüzüne baktım. "bu, bu o kadar güzel ki. Dua çok güzelsin, ismin çok güzel."

"teşekkür ederim. senin isminin bir hikâyesi var mı?"

"yok. hikâyem yok benim."

"herkesin bir hikâyesi vardır Viran, sadece bazı hikâyeleri sen bulamazsın, eğer isterse o seni bulur."

gözlerine baktım, gökyüzünden düşmek gibi hissettiren gözlerine.

belki de hikâyem beni çoktan bulmuştu.

*

kitabı yazarken bölüm sayısına hiç dikkat etmeden yazdım ve sonradan bölümleri sıraladım, bu yüzden hikâye akışı biraz karışmış olabilir, kusura bakmayın.