Agape

Chapter 1

Note: Di pa po edited so expect a lot typographical errors and please correct me in terms of wrong gammars. I'm not that good in English language but i'm trying my best po.

ㅇㅇㅇㅇㅇ
Agape....Agape is a symbol of love. Agape stands for love. Perhaps it's the most radical or selfless love in Ancient Greeks. This is a love that you extended to all people, whether it is a family members or distant strangers.

Agape Buenavista is my name. Dating masayahing tao kahit nagiisa nalang sa buhay. It's true. I was a happy-go-lucky before. Not until this day come.

"You only have a month to live"

Those words struck me like a billion stabs in my chest.

"Come again?"

"You only have one month to live, Mr. Buenavista"

Seryoso ba 'to?

"B-but how? Is it true? Doc, tell me. Enlighten me." My eyes were pleading.

"I'm sorry to say this Mr. Buenavista but it's true. Based on your check up and tests lumabas sa results that you have Bone Marrow Cancer. A type of Leukemia in which involves blood cells. Symptoms can be mild at first, so you might now know that you have it for years. Unlike any other cancer, this one is severe at meron itong treatment as of now which is ang magchemotherapy." Natahimik ako sa mga narinig ko.

"I'm so sorry Mr. Buenavista but for now, enjoy your life." Lumabas na ang doctor at naiwan ako sa loob habang nasa malalim na pagiisip.

Great. Now i'm hopeless as fuck.

Hindi na ako gagaling? Just like my lola and mom na namatay sa sakit na 'to? Tangina lang.

Ofcourse alam kong namana ko to sa side ng mama ko. Sa sakit na 'to sila namatay eh. Magtataka pa ba ako? Pero somehow nalulungkot ako. May mga taong umaasa sakin. May mga tao akong tinuring na pangalawang pamilya. Sa isip isip ko, kakayanin ba nila kung mawawala ako?

Okay pa naman ako nung isang linggo. Walang sakit, healthy, nakakagalaw ng maayos. Not until yesterday.

PE time namin sa school non at may pinagawang activity sa amin ang aming guro. Bigla akong nakaramdam ng panghihina at naramdaman kong biglang tumigil pansamantala ang aking paghinga. Nagnosebleed din ako. Huling narinig ko ang sigawan ng mga tao bago ako mawalan ng malay. Yun ang dahilan kaya pumunta ako dito sa hospital para magpacheck up.

Magisa nalang ako sa buhay. Wala na akong mga magulang magmula nung ikalabin-anim na taong gulang ako. Nasa tamang edad na ako ngayon. Si papa namatay sa sakit sa puso. Si mama namatay sa sakit na katulad ng sakin. Sakit sa dugo.

At first hindi ko kinaya noong mawala sila. Sobrang lugmok ako back then. Thank God I still have one person in my life that I know na hindi ako iiwan. My bestfriend, Selena.

Selena was always there for me in times of problems. Kapag may umaaway sakin resbak agad siya. Ganun din ako sakaniya. Bata palang kami magkaibigan na talaga kami. Sabi nga ng mga magulang namin noon halos parang magkadikit na nga daw mga bituka namin eh dahil hindi na daw kami mapaghiwalay.

Haaaaaay buhay nga naman talaga napakaikli. Paano na 'to? Sa totoo lang nung una kong narinig kay doc na may sakit ako para bang hindi gumana yung utak ko bigla. I don't know what to react. Nevertheless I accepted the fact that i'm going to die soon. Too bad lang ang aga ko naman atang kunin hehe.