HEALING OF TIME

Prologue

"Be strong anak, mahal na mahal ka ni mama. Huwag kang mawawalan ng pag asa. Mahal ka nila papa at kuya mo." Mama said.

"Pero ma. They always make me feel alone. Hindi nila ako maatim na tignan man lang." I answered while crying at nakatingin sa kanya. But mom is just looking at my way habang palayo siya ng palayo sa akin, nataranta ako pero parang walang lumalabas na boses sa bibig ko. Then suddenly a loud sound arise. Napatayo ako kagad sa kama. Panaginip. Isang panaginip nanaman. Same as always. Mama always said that pero hindi ko naman maramdaman iyong sinasabi niya na mahal ako nina papa at kuya Zephyr. But I need to be positive and always be optimistic. Dapat kong ipakita na kaya ko especially now that I only have limited time here in Earth. Fighting Cait! While I'm comforting myself, a phone suddenly ring kaya napatingin ako sa may bedside table. Its nay Mila, may yaya since I was a child.

"Hello nay Mila? Napatawag po kayo?" Saad ko kagad.

"Kamusta ka apo? Kumain ka na ba ng umagahan? Nakainom ka na ba ng gamot?" sunod sunod na tayo ni nanay Mila na nakapagtawa sa akin.

"Haha. Nay relax lang po kayo. Kakagising ko lang po. Magluluto pa lang po ako. Ayos na ayos po ako." sagot ko naman. Alam ko naman na nag-aalala lamang siya pero I want to be independent. Independent to them. Alam ko naman na kahit wala ako sa bahay hindi ako hahanapin ee bakit? Kasi kahit nasa bahay ako, I feel an outcast. Invisible. Hindi nakikita nila papa at kuya. Kaya hindi na ko nagtaka ng payagan ako agad ni papa na sa condo na muna ako titira.

"Apo? Nandyan ka pa ba? Ayos ka---". I stop her agad.

"Opo nay, ayos lang ako. May naisip lang po pero okay lang ako. Nay ibababa ko na po yung tawag. Magluluto pa po ako at gagayak para makapasok na din. Haha. Don't worry nay Mila. Mag-iingat po ako." mahabang sabi ko dito. Narinig ko na lang sa kabilang linya na napagbuntunghininga na lamang si nanay Mila bago magsalita. "Sige apo, tawagan mo ko kapag may nararamdaman ka sa tingin mo ay kakaiba ah?" at siyang patay na nito ng tawag.

Umalis na ko sa kama at dumiretso sa banyo paramakapagsimula na sa paghahanda para makapasok sa eskwelahan. I just hope thisday, may magbago, may taong makakita na sa kabila ng bawat ngiti ko ay mayisang taong kailangan ng kalinga at pagpapahalaga. I hope someone can hear my voice and can see my worth.

A/N: HI! 🙂 This is my first ongoing story, i hope magustuhan niyo. 🥰 I'm not perfect so kapag may nakita po kayong mga typo error please understand, but I will try my very best. Thank you sa mga magbabasa nito. 😅🥰😉💗