İkilem

Cevabı İle Gelen

Neredeydi bu kız ? Havası zaten soğuktu . Bir de onun yokluğu soğuğu iyice iliklerime kadar hissetmemi sağlıyordu . Hafif bir iç çekmeyle elimde bulunan ders notlarıma dalmıştım uzun uzadıya . Aniden elimdeki kağıdı göremez olmuştum . Göz kapaklarıma yapılan baskının şiddeti daha da acıtıcı olmuştu. Bir anda baskının yok olduğunu hissetim . Bu oydu , gelmişti . Kokusunu hissesiyordum. Göz kapaklarımın özgürlüğünü hiseder hisetmez gözlerimi aralamadan hemen başımı sağa çevirdim . Gözlerimi açtığımda karşımda okulun sıvası dökük duvarından başka bir şey görmüyordum . Bahçenin , sağımda kalan kısmı bahçedeki insanların beyni kadar boştu . Solumdan gelen korkutucu ama bir o kadar tatlı olan nefesi hissedişimle birden başımı sola çevrili bulmustum . Karşımda yine esmer olan yanakları kızarmış bir şekilde Elifi görmekteydim . Mor bir body giymis saçlarını at kuyruğu yapsada başının sol ve sağ tarafından çıkan ve henüz ismini öğrenemediğim saç topluluğu bana " Merhaba sevgilim , ben geldim " diyordu

Evet ilk buluşmamız başarılı geçmiş, o masum masum bakışmanın ardından kocaman bir sarılma gelmişti . "Olurum aşkım . Sadece senin olurum . Başka kimseyi görmez şu gözlerim . Bir tek senin olurum " demiş ardından " Biz hiç ayrılmayalım n'olur "u da ekleyebilmişti . " Ayrılmayalım sevdiğim benim sen benim son anda gelen kurtarıcımsın " deyip sımsıkı sarılmaya devam etmiştim .

Kısa bir süre dünü hatırlayıp bahçedeki tüm kaba gürültüden kurtulmuştuk artık . Sadece gözlerimize bakıyor biraz üşüyüp utanıyorduk . "Günaydın bebeğim" dedim aniden . O da bana "Günaydın birtanem " diyebilmişti . Artık rahattım,konuşa konuşa onu karşı sınıfa kadar bıraktım . Hafif bir tebessümle uğurlamıştık birbirimizi derslerimize .

Evet bu tebessümü hatırlıyordum . İlk günkü heyecanı hatırlatmıştı bize .

***

Heyecandan bayılmak üzereydim . Kaymakam,belediye başkanı ve daha nicesi tahmini 15 dakika sonra beni dinleyecekti . İlk kez yaklaşık beş yüz kişiye hitap edecektim . Allahım ne kötü bir andı benim içindi . Kolumunda ki saatin düşüşlerine hükmedememekte cabası tabi . Her şey bile bile üst üste geldi sanki . Çok yaklaşmıştım sahneye çıkmaya . Saçlarım önemliydi tabi . Hemen ilerde sınıfımın en olgun kızı duruyordu . Aram onunla çok fazla iyidi . "Pınar, saçım nasıl olmuş ?" diyebildim yanına gider gitmez . Pınardan gelecek olumlu bir cevap beni çok mutlu edebilirdi . Zira pınar ergen erkek beyninde elde edilmesi kolay olan bakımlı bir kızdı . Sınıf erkeklerinin yüzde atmışının beyninden çıkmıyor . yüzde yirmibeşinin de gelecek hayallerini süslüyordu . Ne gariptir ki o kız bana kolay geliyordu ama üşeniyor gibiydim . Samimi arkadaş kalmayı çoktan seçmiştim sonuçta . Okul bitimine yakın yaşanacak bir şey okulu kötü hatırlamama sebep olabilirdi .

Ne kadar olumlu cevap almış olmuşsam da heyecanıma yenik düşmüştüm. Mutluğu hissedemiyordum.Ellerimle, saçlarıma Pınarın yanında bir iki düzenleme yapmak için yukarıya doğru kaldırırken kol saatimin yumuşak bir şeye çarptığını hissettim . Bu,Pınarın yanındaki esmer bir kızın koluydu . Yüzüne en fazla 3 saniye bakabilmiştim .

Mideme doğru yanmayla yukarıya doğru çıkan bir his vardı sanki artık . Pınarın yapamadığını o kızın acı çeken bakışları yapıyordu. İnanamıyordum . Bırakın okulu gösteride dahi ilk kez görüşümdü onu. Hoş, provalarda pek etkin olmadığım için olsa gerek ama inanamıyordum hala.Özür dilemeliydim."Şimdi de Cem BÜYÜK şiirini okumak üzre sahneye gelecek" ananosuyla her şeyi unutmuştum . Evet bu bendim. Kulisin sahneye en yakın olan yerine koşmuştum . Artık çoktan sahnedeydim.Kulisde kalan ve sahneye zerresini yansıtmadığım heyecanım vardı artık . Rahattım . Şiirimin ortasında sola, sahneden kulise açılan bölmeye bakıyordum . Onu tekrar görmüş 3 saniye kadar bakmıştım . Şiirimin sonuna yaklaşdığımda artık ellerim ve ayaklarım titriyordu . Garipsemiştim . Çünkü başlarda gelmesi gereken heyacanım sonunda gelmişti . Allah kahretsin! Çok terlemiştim . Hemen aklımın ve kalbimin ortak sentezi olan bir fikirle tekrar onu görmek için sola doğru göz gezdirdim. Orada yoktu .

Bir anda herkes susmuştu .Zira yine herşeyi elime yüzüme bulaştırmıştım. Çünkü sahiden unutmuştum bu sefer . Şiirimi unuttuğumu belli etmemeliydim . Hemen baş selamımı verdim ve kulise yürüdüm . Ne garip! Ben hatiç hiç kimse anlamamıştı sanki . Gösteri tüm hızıyla devam ediyordu. 3 haftanın yorgunluğunu atlatmıştım üzerinden, Allahıma çok şükür . Kapının önüne doğru sigara içmeye çıktım . Artık içeriye girmeyectim . Birinin beni rencide edeceğinden korkuyordum . Telefonumu çıkardım cebimden ve yeni indirdiğim oyunları oynayacak biraz asosyellik yapıp programın sonuna kadar burda kalacakdım . Çok geçmeden 45 dakika sonra herkes birer birer çıkıyordu . Çoğalan kalabıkla birlikte bende düz giden yolu takip etmekteydim. Yolun 100 metre ilerisindeki hastahaneyi geçerken aklıma kabanımı kulisin en solunda bulunan soyunma odasında unuttuğum aklıma gelmişti . Ya o gördüğüm pamuk yüzdü ya da heyecanımdı bana mayısın başında,akşam üşümelerimi hissettirmeyen kabanımı unutturan .

Gösteri merkezinin önünden geçerken gördüm onu . Ve demek istediklerimi diyebilmiş hatta aşırıya kaçmıştım :

-"Ben .. Şeeey ... Saatim için özür dilerim"

-"Yok yok ya , önemli değil" dedi,ince bir tebessümle

-"Tekrar tekrar,gerçekten özür dilerim" cevabını verince yaklaşık 2 saattir merak ettiğim sorumu soruyordum :

-"Okulda daha önce görmedim seni . İsmin ne ?"

-"Ben Elif.Biraz çevrene baksan görürdün belki" dedi kızgın ama şaka bakışlı çehreyle .

Bu sözü çok ciddiye almıştım.O kadar ciddiye aldım ki unutmamak için gösterinin yapıldığı binaya doğru yürümemi kendi kendime fuzulileştirmiştim.Ertesi gün okulda Pınarla haber göndermiştim.Benimle konuşabileceğini söylemişti.Biraz görücü usülü gibi olmuştu ama iyi ki de olmuştu.İyi ki tanışmıştık.

***

Ödev yapmaktan canım çıkmıştı.Gözlerim ağrıyor ve daha hazırlanacak olan yıkananacak giysiler topluluğu aklıma yeni geliyordu . Bu işi Emire kilitlemeliydim . Az biraz ikili diyalog ve acıtasyon sonucu amacıma ulaşmıştım .

Ödevime pür dikkat dalmıştım artık ta ki telefonumun çalan sesiyle ürkene dek . Telefondaki ses rehberime "Esmerim" diye kayıtlı olan Elifdi . Naif bir ses tonuyla buluşmak istediğini söyledi.Kirli giysiler için mırın kırın etmiştim. Ünüformalarımı kendisine getirmemi bana ütülü olarak geri teslim edeceğini söylemişti.

Ütü öğrenci evinde bir velinimetdi.Bu cazip teklife olumlu cevap vermiştim. Onları poşete koymalıydım.Her zaman ki gibi bu basit işte de üşengeçliğim peşimi bırakmadı ve bu iş içinde benim canım ev arkadaşım Emirden yardım istedim. Garibim, bir sigara paketine tüm işleri yapacaktı. Onu doğru gömlek ve forma konusunda tembihleyince içim daha da rahatlamıştı sanki. Artık iyice rahat bir şekildeydim.Soluğu 20 dakika içinde Elifin yanında aldım.

Poşeti yük olmamak için hemen yurda bırakıp geri gelmişti. Ve biz yine ilk buluşma yerimiz olan banka yol almıştık yolda başlayan mazi muhabbetinin hemen üstünü örtmüştüm.

Çünkü maziyi bana hatırlatmasını en yakınımdan dahi istemedim.Nasıl bir sevgiliydi bu ? Bana hiç geçmişimi sormadı.Hiç bir zaman geriye dönük yaralarımı araştırmadı. Aslında bu kötü bir şey değildi. Aksine sanki "Yaralarını bilmiyorum fakat sana yarabandı olmaya geldim" diyordu sanki gözleri.Kim olduğumu bilmeden olduğum gibi seviyordu sanki beni.

Akşama doğru bırakmıştım onu.Ardından evdeki mükemmel yumuşatıcı kokusu eşliğinde ödevimi yapıyordum. 9da başına üşüştüğüm ödevi 11 gibi noktalamış. Boş bir sayfanın üzerine karalama yapıyordum. Yine aynı sesi duymuştum. Arayan Elifti. Acilen yurdunun önündeki durağa gelmemi istedi. Tedirgin ve hızlı adımlar atmıştım ona.Gecenin bu ayazında,sanki hiç üşümüyormuşcasına eşofman ve terlikleriyle karşıladı beni. Allahım o hali bile çok tatlı geliyordu bana. Elinde gömleğim ve bir tane vesikalık fotoğraf duruyordu.

-"Bu ne Cem ? Haaa bu ne ? Bunun için mi sevdin beni ? Bu gömlek ne kokuyor ? Yazıklar olsun" demişti bağırarak ve ağlamaklı bir sesle.

Lanet olsun!Korktuğum başıma gelmişti.Koku hala aynı koku ve fotoğraf onun fotoğrafıydı.