Don't look back|| Maze Runner

Het komt wel goed

Hij rende mijn kant op en ik trok mijn dolk uit het hoesje dat aan mijn been zat. Sneller dan dat ik had verwacht stond Owen al voor mijn neus en hij haalde uit met zijn vuist.

Hij raakte de zijkant van mijn gezicht en ik deinsde naar achteren, even was ik mijn evenwicht kwijt maar ik herpakte mijzelf snel.

Ik dook naar beneden zodat ik een tweede klap van Owen kon ontwijken en ik trapte zijn benen onder zijn lichaam vandaan.

Hij klapte hard op de stenen grond. Ik boog over hem heen en ik hield mijn dolk voor zijn keel.

'Wat is jou probleem?' Snauwde ik en ik keek hem verbaasd aan.

'Sinds het moment dat ik omhoog kwam haatte jij mij al' riep ik en Owen begon te lachen.

'Je bent maar een meisje' hij spuugde de worden bijna uit. Voordat ik het door had trapte hij zijn been omhoog waardoor ik voorover vloog, mijn dolk kletterde hard op de stenen vloer meters bij mij vandaan.

Owen ging weer staat en ik deed hetzelfde.

'Je hebt mijn leven verpest!' Snauwde Owen en ik schudde boos met mijn hoofd.

'Nee! Je hebt je eigen leven verpest het moment dat jij jezelf meer ging voelen dan dat ik ben'

Hij schudde boos met zijn hoofd maar ik was nog niet klaar, ik had zo veel opgeborgen woede voor hem.

'Straks als ik weer de maze in loop is iedereen blij om mij te zien, en zeker ook blij om te horen dat jij eindelijk weg bent!'

Ik zag dat Owen telkens bozer en bozer werd en hij kwam op mij af stormen, ik kon nog net wegduiken voor zijn vuist en ik haalde uit en wist hem hard tegen zij gezicht te slaan.

Ik wilde nog een keer slaan maar hij blokte mijn aanval en smeet mij hard op de stenen vloer.

'Jij gaat boeten!' Schreeuwde hij terwijl hij op mij klom en hij duwde zijn beide handen tegen mijn nek aan.

In paniek sloeg ik hem zo hard dat ik kon tegen zijn bovenarm aan maar er kwam geen beweging in. Ik voelde hoe de vloer begon te trillen, ik wist dat wij ons in een sectie bevonden die ieder moment kon gaan veranderen en dat deed het nu.

In het gangpad waar wij in waren begonnen de muren met een rap tempo maar elkaar toe te bewegen. Ik hoopte dat Owen hierdoor zijn greep om mijn nek zou verzwakken maar dat deed hij niet.

Angstig hapte ik naar adem toen mijn beeld steeds waziger werd, ik zou mijn bewustzijn kwijtraken als ik hem nu niet van mij af kon duwen.

In paniek ging ik met mijn handen langs de vloer hopend op iets wat ik tegen Owen kon gebruiken. Ik voelde hoe ik langzaam wegzakte toen ik plotseling mijn dolk voelde.

Zonder na te denken pakte ik hem vast en duwde hem in de bovenarm van Owen die nu schreeuwen van mij af viel. Ik hapte naar adem en ik ging meteen staan, de gang waar wij ons in bevonden werd steeds kleiner en kleiner, als ik niet snel weg zou rennen werd ik geplet.

Schreeuwend kwam Owen mijn kant op rennen en ik pakte mijn dolk vast die uit zijn arm stak en trok die eruit, even verloor hij zijn evenwicht en daar maakte ik gebruik van. Ik pakte zijn hoofd vast en sloeg die hard tegen de muur.

Meteen draaide ik mij om en ik begon zo hard als ik kon te rennen. Achter mij begon Owen te schreeuwen en ik voelde hoe hij mij achtervolgde.

De muren kwamen telkens dichterbij, de muur drukte hard tegen mijn schouders aan. Ik rende zo hard als ik kon door, ik zag het einde van de gang en ik sprong naar voren.

Ik klapte hard op de stenen vloer neer en ik sloot mijn ogen, bang om alsnog geplet de worden of misschien aangevallen te worden door Owen.

Maar het enige wat ik hoorde was een harde en akelige schreeuw van Owen. Ik opende mijn ogen en ik zag hoe de muur nu volledig tegen elkaar zat.

Het bloed stroomde uit de spleet, dat waarschijnlijk van Owen was.

Ik zat op de grond en ik bleef kijken naar de spleet in de muur, ik was veilig en Owen was dood. Ik ging met mijn hand langs mijn neus die aan het bloeden was.

'Shit' stamelde ik, ik had Newt net zo ver gekregen dat hij mij weer kon vertrouwen om alleen de maze in te gaan.

Als ik zo zou terugkomen gaat hij meteen weer over de zeik. Langzaam ging ik staan en ik strompelde terug naar de Glade.

Ik zag Minho en Newt in de opening van de Glade staan en ik strompelde langzaam naar voren.

Ze hadden mij niet in de gaten omdat ze druk aan het praten waren. Ik liep langs ze op hopende dat ze niet meteen in paniek zouden raken. Ik snapte het wel, ik zag er echt niet uit. Ik zat onder de blauwe plekken, open wonden en bloed.

'Violet?' Stamelde Newt en ik draaide me om.

'Wat..' Minho keek mij met open ogen aan toen hij zag hoe ik eruit zag.

'Ik kwam Owen tegen, hij doet het nu niet meer' stamelde ik en Newt kwam naar mij toe rennen.

'Wat?!' Riep hij terwijl hij mijn gezicht vast pakte.

'Hij is dood' de tranen stroomde over mijn wangen heen, het was niet zozeer dat ik verdrietig was dat Owen dood is.

Het was meer de adrenaline die nu mijn lichaam verlaatte.

Newt zei niks en sloeg zijn armen om mijn heen en trok me dicht tegen hem aan. Ik keek in mijn ooghoek naar Minho die achter Newt stond. Hij beet op zijn lip en kwam naar ons toe lopen en legde een hand op mijn hoofd neer.

'Het komt wel goed' zei hij toen zacht.