Yssa's POV
2 years later
"Babe, nasan ka na?"
Kanina pa ako naghihintay sa kanya dito sa airport pero hanggang ngayon wala parin sya kaya tinawagan ko na.
(Otw na. Atat masyado ghorl?)
Pataray nyang sagot. Kahit kailan talaga tong babaeng to.
"Bilisan mo nga! Nangangawit na ako kakahintay"
Reklamo ko dito.
Mas lalo akong nairita ng binabaan nya ako ng telepono.
Tsk! That girl!
Kung di ko lang girlfriend yun, nakuu! Napektusan ko na yun.
"Huy Miss Vallentin!"
Napalingon ako kung saan nanggaling ang boses na yun. It's my beautiful but silly girlfriend.
"Nandito ka na pala kupad"
Asar ko sa kanya ng makalapit na ako sa gawi nya.
"Kupad mo mukha mo!"
She rolled her eyes saka tumalikod at nauna nang maglakad.
"Uyy babe, hintay"
Hinabol ko sya hanggang sa makarating kami sa kotse nya.
"Deretso na tayo sa St. Peter chapel"
Malungkot kong utos sa kanya.
She held my hand and squeezed it gently.
"Are you ready babe?"
Mahina nyang tanong.
Tango nalang ang nasagot ko.
Pero ang totoo nyan, di ko talaga alam ang magiging reaction ko.
Nagumpisa na syang magmaneho habang ako naman ay nakatingin lang sa labas ng bintana.
When we arrived on the St. Peter chapel, nauna akong bumaba at pinagbuksan sa driver seat ang girl friend ko.
Magkahawak kamay lang kaming naglakad pupunta sa 3rd floor ng St. Peter building kung saan nakaburol ang isa sa napaka importanting lalake sa buhay ko.
We are now facing the entrance door ng chapel room.
"You can do it babe"
Pangungumbinsi sakin ng girlfriend ko saka nya hinigpitan ang pagkakahawak sa kamay ko.
I sadly smiled at her.
I let out a heavy sigh bago pumasok sa Chapel room.
"Anak!"
Salubong sakin ni Mom, she cried out loud ng mayakap ako.
"Wala na sya anak. Wala na sya"
Naiyak nalang rin ako at niyakap pabalik si Mom.
Hinintay ko muna syang tumahan before I broke the hug. Ayoko kasing nakikitang umiyak ang Mom ko.
I can't bare to see my Mom's weak side dahil nanghihina din ako kung ganun.
"Go to him anak. Bago sya naaksidente, ikaw ang bukam bibig nya. He really missed you a lot."
Mom guide me and my girlfriend kung saan nakahiga ang taong iniiyakan namin ngayon.
I managed not to cry when I saw his face peacefully sleeping.
Bakit? Bakit mo kami iniwan? Ba't mo iniwan ang pamilya mo?
I'm sorry. I'm sorry kung umalis ako ng walang paalam nung panahong lugmok na lugmok ako.
Pero sana naman hindi ganito ang aabutan ko kung sakaling uuwi na ako.
Ang daya mo! Ang daya-daya mo!
{A.N.: mabilisan na to HAHAHA, nagmamadali akong matapos to dahil andami nang nasasaktan.
Guess what happened after 2 years? Sino kaya yung namatay? Hmm saklap naman HAHAHA. Aylabyu krass na nga lang}
