Bir Şeyler

⭐24⭐

       Ellerimin titremesine engel olamıyorum. Kalbim bilemediğim bir nedenden çok hızlı atıyor. Konuşamıyorum. Bu ruh halimi ben bile çözemiyorken onlara bunu anlatamam. Hissettiklerimi basit bir "abartma, normal bunlar, geçer birazdan" cümlelerine indirgemelerine katlanamayacak kadar korkağım çünkü şu sıralar. Geçeceğini, atlatacağımı düşünüyorum ama bunu bilmek ve düşünmek bir fayda sağlamıyor.

       Stresim beni ele geçiriyor, şu sıralar ne zaman düşeceğimi bilmeden kontrolsüz bir şekilde yükseklerde geziyorum. Aynı anda birçok şey düşünüyorum. Normalde düşünmediğim garip endişeler bile dürtüyor zihnimi. Tedirgin oluyorum. Günün 24 saati yetmiyor gibi geliyor. Bir şeyler ellerimin arasından kayıp gidiyor, sadece seyredebiliyorum. Daralıyorum, görünmez bir duvara çarpıp duruyorum. Ve bu duvar acımadan canımı yakıyor. Bağırıyorum yapılanlara, yaptıklarıma; sonrası sessiz bir ağlayış senfonisi..

       İnsanları kandırarak "yapabiliyorum, sorun yok" diyemem. Çünkü yapamıyorum, söz geçiremiyorum. Olmuyor tamam mı? Belki birkaç güne geçecek ya da uzun süre benimle kalacak bilemiyorum ama şu an ben bunu kontrol edemiyorum. Elimden gelen bu kadar, bu.

        Aldığım kararlara, yaptığım planlara ayak uyduramıyorum. İnan bana çabalıyorum. Düzelmesini istiyorum. Ama her gün önüme başka bir şey çıkaran bu hayatın hızına tutunamıyorum. Hayallerime adım atmam gerektiğini biliyorum ama bir heykel gibi duruyorum yolun ortasında. Yoruldum ben. Biraz dinlenemez miyim? Dinlensem daha iyi olurdu belki her şey.

       Cevabı karmaşık ya da değil ve sadece bana öyle geliyor, bilemiyorum. Her neyse; bu okuduklarını pes edişimin satırları olarak görmeni istemem. Bunlar benim tekrar koşmaya başlamadan önceki karmaşalarımı  sorgulayıp kabullenişimin satırları.

~02.50.51'm🐧