"Polis diğer ilçelerde kontrolü kaybetmiş. İnsanlar ayaklanmış ve dükkanları yağmalamaya başlamışlar. Sosyal medya saatlerdir çalkalanıyor. Belki saatler sonra erişim yasağı gelecek." Bir an duraksadı, sonra ifadesi tekrar sertleşti. "İnsanların hay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚜️
SON KALANLAR
Lana Del Rey, "Dark Paradise"
İnsan çaresiz kaldığında, çölde su arayacak kadar imkânsıza itilebilirdi. Çölde su olma ihtimalinin olmadığını bilirdi. Bunun için savaşırdı ve o suyu bulabilmek için her şeyini verirdi çünkü çaresizlik insana her şeyi yaptırırdı. Zorunda kalınan şey, istenilmeyen eşiğin dibine savururdu. Karanlık benliği ele geçirirdi ama aydınlık için savaşmaya devam ederdi. Ama artık karanlık tarafta mı yoksa aydınlık tarafta mı olduğunu bilmiyordu. Çünkü her şey bir anda değişmişti. Bir şey yapmıştı ve bu yaptığının bedelini ödemek zorundaydı. Yaptığı şeyi geriye alamazdı. Yaptığı şeyden dolayı kendini affedemezdi. Ayrıca artık o karanlık tarafın bir esiriydi, aydınlık ise onun için sadece bir kukla haline gelmişti.
Acıyla nefes aldı ve aklını toparlamaya çalışarak aniden durdu ve etrafına baktı. Neredeydi? Gözlerini hafifçe kısıp netleştirmeye çalıştığında, karanlık bir koridorda olduğunu fark etti. En son neredeydi ve buraya nasıl gelmişti? Anlayamadı. Sessiz bir nefeslenmenin ardından etrafına bakmaya karar verdi.
Gözlerini koridorda dolaştırmaya başladığında, karanlığın ve nereden geldiği belirsiz olan sisli ışığın arasında kaldığını fark etti. Ölmüş olabilir miydi? Çünkü bu bir olasılıktı. Ve bu ihtimalin en belirgin olasılığı da buranın onun cehennemi olabileceğiydi. O sırada arkasından sıcak bir nefes süzüldü. Endişeyle nefes aldı ve kalp atışı hızla arttı. O nefes kulağına yaklaşıp bir sese dönüştüğünde, duyduğu sesle birlikte yüzü dondu. O ses, buradan gitmesi gerektiğini söylüyordu. Kaşlarını çattı ve olanları anlamaya çalıştı. Evet, burası onun cehennemi değildi. Burası araftı ve zamanında yaptığı her şey ona geri dönüyordu. En azından böyle düşünüyordu. Çünkü şu an yapabileceği tek şey zihnini boğan düşüncelerle başa çıkmaktı. O sesi dinlemeli miydi, bilmiyordu ama tek bildiği, burada daha fazla kalamayacağıydı. Birkaç saniyelik duraksamanın ardından beton gibi ağırlaşmış ayaklarını zorla sürükledi
Düşünceleri karmakarışıktı. Aklını toparlayamıyordu ve içindeki karmaşa giderek büyüyordu. Hatırladığı şeyler parça parça şeylerdi ve onları birleştiremiyordu. Aklını toparlamak için bir süre bekledi ama bu bekleyiş onu daha da acıttı ve içindeki her şeyi kusarcasına bağırmak istedi. Ama zaten biliyordu ki bağırmak bile ona yetmeyecekti. Büyük bir acı kalbini kapladı, onu yakıp kavurdu ve kalp atışı hızlandı. Yaşananların nasıl üstesinden gelebileceğini düşündü. Bu yaptıklarının bir açıklaması, bir çözümü yoktu ve her şeyin birbirine karışması da cabasıydı.
