The half of me

Chapter 7

Nakita ko sa mga mata ni Aldren ang labis na kalungkutan, ngunit wala akong magawa.

Ni kausapin at kumustahin siya ay hindi ko kaya.

Gustong gusto ko siyang kausapin at tanongin kung kumusta na siya, kung okay lang ba siya, kung ano nang pinagagawa niya, wala akong lakas ng loob na kausapin siya.

“Oy Aldren kumusta, sa'n ang punta mo?” tanong ni Carl kay Aldren habang tinatapik ang kaniyang balikat ni Aldren.

“Diyan lang, may pupuntahan lang ako” sagot ni Aldren sa kaniya.

Gusto ko sanang magsalita ngunit hindi ko kaya.

Alam kong labis kong nasaktan si Aldren.

Naalala ko tuloy no’ng mga bata pakami, laging matamlay at walang kausap si Aldren, ni ako ay hindi ko gusto maging kalaro si Aldren noon, dahil sobrang napaka weirdo niya.

Pero no’ng nakilala ko siya at naging kaibigan ay doon ko pa nalaman at natuklasan na sobrang bait pala ni Aldren.

Weirdo nga tignan pero ang sarap namang kasama.

Ngunit sayang lang hindi ko na siya nakilala pa ng husto.

Dahil pinag-aral siya ng kaniyang mga magulang sa ibang bansa hanggang sa siya ay nakapagtapos na ng kolehiyo.

Noon pamay may nararamdaman na akong kakaiba kay Aldren, naparabang siya ang hinahanap ko, na bubuo sa buong pagkatao ko.

Naputol ang aking pagbabalik tanaw sa nakaraan dahil kinausap ako ni Aldren sabi niya “Pwede kaba mamaya? Kung pwede pumunta ka sa bahay namin mamayang gabi”.

Ang sarap pakinggan ang boses ni Aldren kapag siya ay nagsasalita. Nakakataranta pala talaga kapag kinausap ka ng taong nasaktan mo ng lubusan.

“Pwede naman, sige pupunta ako sa inyo” nahihiyang sagot ko sa kaniya habang di makagalaw dahil sa sobrang hiya.

“Sabayan mo akong maghapunan” sabi niya habang lumalakad paalis.

Sobrang saya ko (Yey!) parang tatalon talon ako sa tuwa. Bumalik ang sigla ko.

(hays nakahinga narin ng maluwag)

Nanood kami ng cine ni Carl, ngunit hindi ako makapag concentrate sa panonood dahil nag-iisip ako kung ano ang susuotin ko papunta kina Aldren.

“Okay kalang ba Dhan? Para kayatang dimapalagay”
nag-aalalang tanong ni Carl sa akin.

Ito na,
ito na ang tamang pagkakataon para iwan si Carl at para maka-uwi ng maaga.

(Hmmmp)

“Uunahan nakitang umuwi Carl gusto kona kasing magpahinga” nagdadahilang sabi ko sa kanya.
Sana pumayag si Carl.

“Hatid nakita…” sabi niya sabay hawak sa aking kamay.

“Dina, tapusin mo yang panoorin.
Sige alis na ako”
dina ako nag pa awat pa at nagmamadaling lumabas ng cinehan.

Hindi ako mapalagay dahil hindi ko alam kung tama lang ba ang ginawa ko Carl.

Oo, gustong gusto ko maging masaya pero hindi ko intensyong saktan at paglaroan ang puso ng iba.

Pero dibali na, isip ko naman dapat ang sundin.

Pagkalabas ko ng mall ay diritcho na akong humanap masasakyan.

Ang daming taxi’ng dumadaan ni isa ayaw magpasakay.

(Kainis!)

Hays nakakabwesit naman talaga itong araw na to (Haaays!) makapag Grab nga.

Tatawag na sana ako ng sasakyan ng biglang nakita ko ang sasakyan ni Aldren na unti-unting lumalapit sa aking kinatatayuan.