first ♡ lee jeno

first ♡ seven

No way. There's no way na makakapasok ako ng ganito. 12:30 na, at nandito pa rin ako sa higaan ko at nahihirapan na umupo man lang. Hindi ko rin naman pwedeng tawagan si Haruhi at sabihin sa kanya na alamin ang gusto kong malaman.

I sighed, breathing in and out deeply. Ansakit ng ulo ko, yet hindi ko magawang kahit na tumayo man lang para uminom ng tubig. Bakit ba kasi ako nagkalagnat?!

Teka, tinatanong pa ba 'yun? Hindi ba ako bumili ng ice cream at naglakad pa pauwi habang umuulan? Yuri naman kasi. Ano bang iniisip mo?

Habang pinipilit ko na tumayo, halos mapatalon ako sa gulat nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si Jeno na mukhang nag-aalala.

"Jenojam-"

"Yuri! Ayos ka lang ba? Sabi ni Haruhi nilalagnat ka daw. Kumain ka na ba?" Jeno asked, mukhang natataranta pa.

I furrowed my brows and then looked at him from head to toe. May dala siyang takeout galing sa malapit na ramen shop? Oh. Gutom pa siya nyan?

"Yuri," tawag niya ulit, kaya't napatingin ako nang diretso sa kanya.

"Bakit?" I asked, and then he sighed.

"Kumain ka na ba?" tanong niya agad, at saka kinuha 'yung upuan sa may desk ko bago umupo dun.

"H-Hindi pa. Hindi nga ako makatayo," sagot ko sa kanya, at saka huminga naman siya ng malalim bago ilapit 'yung inuupuan niya sa akin.

"Dinalhan kita ng pagkain, para makasigurado. May dala rin akong gamot. Come on, eat up," sabi niya, pero lumingon lang ako palayo.

Anong balak niya? Kasi naman, eh! Bakit siya lumitaw dito? Kung iniisip niya na aalagaan niya ako ngayon, nako, wag niyang gagawin! Ayokong kumain!

Lalo na at siya 'yung nandito! Kung si Haruhi sana 'to, baka nilamon ko na agad 'yung dala niya, eh. Pero si Jeno 'to! Kainis. Pinadala ba siya ni Haruhi?!

"Ayoko," sagot ko, and then he sighed.

"Come on, Yuri. Kailangan mong kumain para makainom ka na rin ng gamot," pamimilit niya, so I narrowed my eyes at him.

"Ano ba? Ayaw ko nga, eh. Pinadala ka ni Haruhi?" I said, and he shook his head.

Tsundere na kung tsundere, basta ayaw kong alagaan ni Jeno! Nakakahiya na nakita niya akong vulnerable na ganito, samantalang halos bugbugin ko na siya kapag magkakasama kami.

"Hindi. Wag na makulit. Kumain ka na kasi," pamimilit niya pa, pero hindi ko pa rin siya sinusunod.

"Ayaw. Pumasok ka na," sabi ko, and bigla naman akong kinabahan nang mas lumapit pa siya. H-Hoy!

"Sige na. Kumain ka na. Sige ka..." pagbabanta niya, kaya tinaasan ko siya ng kilay. "Hahalikan kita."

Nanlaki ang mga mata ko at saka agad na kinuha yung kumot ko para paghahampasin siya nun. Tumawa naman siya ng tumawa, kaya sinabunutan ko pa siya ng kaunti.

"Anong nakain mo? Siraulo ka, ah?" Sabi ko, at mas tumawa pa naman siya. "Pwe. Ayokong kumain lalo. Nakikita kasi kita!"

Nginisian naman niya ako at bumilis ang tibok ng puso ko nang hawakan niya ang pisngi ko. Hindi ako mapakali, at lalo na when he ran his thumb against my lower lip.

"J-Jeno! Lumubay ka nga! S-Sisipain kita dyan, eh!" sigaw ko sa kanya, and then he chuckled before taking his hand away from my cheek.

"Kumain ka na kasi, kailangan pang pilitin, eh," he said.

Lord, aatakihin na yata ako sa puso neto, eh! Bakit naman kasi ganyan si Jeno! May sakit po ako, baka naman pwedeng exemption muna sa ganito? Lord naman!

"Sabing ayaw-"

Nanlaki ang mga mata ko nang bigla niyang idampi ang nga labi niya sa akin, pero wala akong magawa. I was frozen, and all I could do was place my hand against his chest.

"Yuri, I'm home- PUTANGINA! JAEMIN, YUNG BESPREN MO!"

Agad naman na natulak ko palayo si Jeno at nagtakip ng kumot. Shet! Lee Jeno!

"NAKO LEE JENO, TYPE MO PALA PINSAN KO, HA?!"

"HARUHI! AKALA KO BA HINDI KAYO PUPUNTA DITO?!"

"SO ANO, SOSOLOHIN MO SI YURI? KAMI-SAMA, PURIFY LEE JENO'S SOUL-"

"HAHAHAHAHAHA! GO JENO!"

"NA JAEMIN!"