Karnıma yediğim tekmeyle kendimi yerde buldum.
"Aklını buraya topla."
Babam elini uzatıp kalkmama yardımcı oldu.
Ben de bunu fırsat bilip onu kendime çekip karnına tekme attım.
"Bunu gerçekten beklemiyordum." dedi ve iki eliyle karnını tuttu.
Batan güneş gökyüzünü kırmızıya boyamaya başlamıştı.
"Bu kadar yeter. Yarın büyük gün."
Onu başımla onayladım.
Yarın U.A.'nin sınavına girecektim. Gergindim çünkü Todoroki de orada olacaktı. Onu son 2 aydır görmüyordum.
Babam yakin dovuste tam bir ustaydı. Ben de fena sayılmazdım fakat Todoroki cok kötüydü.
Daha sonra babamla Endevor aralarinda bir anlaşma yaptı. Babam Todoroki'ye ders verecek, Endevor ise bana ateşi kullanmamı öğretecekti.
Bu son iki aya kadar öyleydi fakat daha sonra Endevor oğluna rakip olacak birine ders vermeyeceğini söyledi. Tam bir ahmak.
Daha sonra beni Todoroki'den uzak tutmuştu. Ona mesaj atmayı denedim fakat Endevor Todoroki'nin peşini bırakmanı söyledi. Ben de zaten bir daha onu aramadım.
Yarın onu görecektim.
Sıcak bir duş aldım ve uyuyana kadar tavanla baktım.
_____________________________________________
Etrafta Todoroki'yi aradım fakat bulamadım. Praesent Mic bize gireceğimiz sinavi anlatmıştı.
4 çeşit robot vardı. Bunlardan biri 1 , diğeri 2, diğeri 3 ve sonuncusu 0 puandı.
Etrafındaki insanları inceledim. Herkes ısınma egzersizleri yapıyordu. Bunlardan bazıları eve üzgün bazıları ise mutlu bir şekilde döneceklerdi. Belki de hayallerine ulaşamayacaklardı.
"Start!!!!"
Koşmaya başladım.Bu arada Praesent Mic'in sesi televizyondan daha da kötüymüş.
Önüme çıkan robotları suyla ve ateşle parçalara ayırmaya basladim. Diger iki ozgunlugumu insanlardan saklamaya karar vermiştim. Bu babamin bana verdigi bir oneriydi. Diger iki gucu vakti gelene kadar herkesten gizleyecektim.
Son bir dakika kalmıştı. Herkes telâşlanmaya başlamıştı. Bazıları ağlamaya bile başlamıştı.
Benim tek hedefim birinci olmaktı. Buyuk bir robot cikti. 0 puanlık robot. Herkes robottan kaçmaya başlamıştı. Ben ise zaten uzağındaydım.
Bir çocuk gördüm. Havadaydı. Ilk başta özgünlüğünün sıçrama olduğunu düşünmüştüm. Fakat daha sonra elini yumruk yapıp robota vurdu.
Robot paramparça oldu. Bu görüntüye inanamadim. Çocuk yere doğru düşmeye başladı ve daha sonra süre doldu.
Çocuğun düştüğü yere koştum. Yerde kolları ve bacakları kırık bir şekilde yatıyordu. Bedeni özgünlüğünü kaldırmıyordu.
Şifacı kadın onu iyileştirdi. Insanlar onun hakkında konuşuyorlardı.
Sanırım 1 puan bile alamamıştı. Fakat o 0 puanlık robota yaptığı vuruş muazzamdı. Başta one for all olabileceğini düşündüm fakat bu düşünce hemen aklımdan silindi.
Sinav alanından çıkarken. Bir çocuk gördüm. Sarı saçları vardı ve bana tehtit edermiş gibi bakıyordu.
Daha sonra aklıma çevresindeki robotları patlatırken gördüğünü hatırladım. Buyuk ihtimalle puanı çok yüksekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçek Kahraman - Boku no hero academia -
Fanfic"Buraya neden geldik?" diye sordu Sakura. "Neden? Sevmedin mi?" "Hayır." "Burası çok güzel." Suyun altındaki deniz kabukları gün batımını anımsatıyordu. "Eski zamanlardaki gibi." diye mırıldandı Todoroki. Dudaklarına bir gülümseme kondurdu.
